Rock Werchter 2019: Melancholie en bombast zwaaien dit jaar de plak
Als voorbeeldige leerlingen besnuffelden wij de affiche van Werchter, en drie dingen zijn alvast zeker: uw traanbuizen gaan duchtig gemasseerd worden, uw hartje gaat gebroken worden, en uw kippenvelmantel gaat gegarandeerd niet in de kast blijven hangen. Véél getormenteerde zielen en pralerige vedettes op de line-up, dus. Een greep uit het aanbod.
Zoals gewoonlijk staat Elbow weer trouw klaar om ajuinen te snijden op het podium, waardoor zowat het hele publiek ofwel tranen met tuiten staat te janken, ofwel met rode ogen – allergieën zijn het! En last van de zon! – weer huiswaarts keert. Nu ja, met zo’n onmetelijk sympathieke frontman als Guy Garvey mogen ze doen wat ze willen. Trouwens een geluk dat Elbow The Barn afsluit, want dan kan u ‘s nachts nog wat uithuilen in uw tent. Waar u natuurlijk wéér alleen ligt, net zoals thuis.
The Cure wint gegarandeerd de prijs voor langste verblijf in de schminkruimte, alsook voor meest overtuigende spagaat tussen droefenis en zelfmedelijden. Oh, en misschien winnen ze ook voor oudste nog functionerende stembanden. Duimen geblazen, maar niet te hard!
Aan het jongere eind van het spectrum vinden we Tamino, wiens stemgeluid zelfs de bomen rond de wei doet sidderen. Live klinkt hij naar 't schijnt betoverend (we vermoeden dat hij in een vorig leven een woudgeest was) maar pathetisch is zijn muziek dan ook weer een beetje.
Robyn kent u ongetwijfeld nog als het Zweedse elfje dat hits scoorde met tragische nummers als ‘Dancing On My Own’ en ‘With Every Heartbeat’ – dat belooft een collectief bleitfestijn van jewelste te worden. Vooral opletten dat u niet uitglijdt met al die tranen op de dansvloer.
De falsettovlinders van Muse zijn ook klaar om uit te vliegen, en zelfs als grote zondagse afsluiter van deze editie. Aangezien het drietal zowat de bedenkers zijn van de hedendaagse stadionrock (en weinig betekenisvolle navolging kregen), hebben we misschien wel geluk: dat wordt ongetwijfeld een ontzettend protserig concert, maar zònder het gevoel dat we dit al te vaak gezien hebben.
De goden van de postrock staan eveneens op, euh, post, want Mogwai treedt vanmiddag al aan in The Barn. Denk aan langgerekte nummers die bruisen, nee, bàrsten van de weemoed en opbouwen van kabbelende Dijle-vertakking tot daverende Niagara Falls. Ze spelen zonder zanger maar zijn desondanks niet vies van een scheut melancholie, die gasten van Mogwai. En toch, ergens voelt het als thuiskomen – noem het gerust heimwee.
Mocht de instrumentale treurnis van Mogwai toch wat monddood lijken, dan is Years & Years het antwoord: die jonge snaken brengen klaagzang na klaagzang over de liefde, maar dan in een dansbaar jasje gemoffeld. Zanger Olly Alexander schept aan het koud buffet zijn bordje vol met melige teksten, wees daar maar zeker van.
Aan die andere jeugdige band, Bastille, willen we niet te veel woorden vuilmaken – u kent ‘Pompeii’, u weet genoeg. Goedkoop, derivatief, catchy, maar bijlange niet oprecht.
Misschien ook een overdosis pathos hier, maar het cathartische enthousiasme van Florence + The Machine kan gewoonweg niemand haten. Zelfs de plaatselijke dorpsazijnpisser wordt vrolijk door de tomeloze energie van die roodharige tante Sidonia, dus daar kunnen we alvast geen ongevraagde commentaar op geven. Tenzij dan misschien dat ons Flo moet opletten om geen tetanus te krijgen van al dat rondgehuppel op blote voeten. Nu we eraan denken: zou ze, dusdanig de hippie uithangend, een anti-vaxxer zijn?
