Rocket Juice & The Moon - Rocket Juice & the Moon
Damon Albarn is niet afkerig van een supergroep op zijn tijd: het muzikantensubstituut van een samengesteld gezin, zei hij ooit. Deze keer vult Peppers-bassist Flea de rol van de aangetrouwde stiefmoeder in, en legendarisch afrobeatdrummer Tony Allen die van de balorige tienerzoon.
De hoeksteen van elke disfunctionele maatschappij! Maar wie verwacht een funky Red Hot Blur aan te treffen, een Gorillaz met autistische baslijnen of desnoods een Peppers-variant met góéde songs (anno 2012: 'Twilight Zone'-stuff!): stel die blinde aankoop nog even uit.
‘Rocket Juice & the Moon’ is in de eerste plaats een breed uitgesmeerde, etnische jamsessie in achttien (!) afbetalingen. Aan refreinen wordt zelden gedaan, en afgewerkte tracks zijn iets wat alleen ánderen overkomt.
De drie ontmoetten elkaar voor het eerst op een trans-Atlantische vlucht. Flea zat in Business Class, Albarn en Allen ergens achteraan, maar ze spraken af ter hoogte van de toiletten. Eén van hen boerde terloops de naam Fela Kuti, en voor iemand er erg in had werden de agenda’s bovengehaald.
Drie oververhitte fanboys met zin om in een repetitiehok vrijblijvend te klooien in de stijl van de Grote Roerganger. Dat er überhaupt een plaat werd uitgebracht, komt omdat er toevallig ook een marketing executive kwam binnengestapt.
Maar ook zonder die laatste werd het geen intiem onderonsje. Op het zelfgetitelde debuut van Rocket Juice & the Moon worden de hoofdrollen uitgedeeld aan Fatoumata Diawara uit Mali, de Ghanese rapper M.anifest en vooral: het negenkoppige Hypnotic Brass Ensemble uit Chicago.
En van de drie stichtende leden krijgt alleen Tony Allen een prominente plaats toebedeeld: ‘Rocket Juice & the Moon’ is - behalve een bewust onnozele titel - in de eerste plaats een drummersplaat.
Een vette groove wurmt zich een baan doorheen de slechts arbitrair in afgescheiden, gemiddeld tweeëneenhalve minuut durende tracks gehakte geluidenstroom. Een stroom waar je je zo in wenst te wentelen, en aan elkaar gespeeld door duidelijk zeer getalenteerde muzikanten.
‘Hey, Shooter’, met Erykah Badu op zang, is de single. Catchy stuff in vergelijking met de rest van de plaat, maar tegelijk ook weer een stuk minder meezingbaar dan pakweg Blurs ‘Trimm Trabb’.
De dreiging wordt visceraal in ‘DAM(N)’, de gebroken beatdrum op ‘1-2-3-4-5-6’ had net zo goed op de laatste DJ Shadow kunnen staan (voor ons, in tegenstelling tot de rest van de wereld, een compliment), en ergens in het midden bevindt zich ‘Poison’, een van de weinige tracks met Albarn aan de microfoon: een prima, contraire ballad waarin de tragische liefde wordt bezongen.
Wat bovenal opvalt is het spelplezier: je kunt het zo van songs als ‘There’ en ‘Rotary Connection’ afpellen; mooi, maar daar wringt het ‘m ook meteen. De luisteraar heeft aldoor het gevoel er als een wat ongewenste buitenstaander bij te staan. Het is allemaal namelijk nogal vrijblijvend, wachttijd om een nieuwe joint bij te rollen, improvisaties volgestouwd met grappige geluidseffecten.
Wat traditionele afrobeat hier, een smeer Sun Ra-jazzfunk ginder – klaar! Zelfs een hyperkineet als Flea houdt zich, een stuk meer dan bij Thom Yorke-nevenproject Atoms for Peace, aldoor op aan de zijlijn.
Rocket Juice & the Moon is geen egoproject, het is een ontwenningskuur. Zoek u een verslaving en doe gezellig mee. Of doe iets compleet anders, wat kan het ons schelen.
