Roméo Elvis in Vorst Nationaal

Heerser van de hoofdstad.

Eerder deze week bracht Philippe Geubels een lachwekkend, volkomen overbodig bezoek aan Koning Filip. Misschien had onze vorst beter Roméo Elvis uitgenodigd; weinig mensen die Brussel beter kennen en begrijpen dan hij. En nee, zeker dat tweede is niet evident. Gisteren heersten beide mannen over een paleis: Filip in het centrum, Roméo in Vorst. We vermoeden dat het bij die tweede een tikkeltje amusanter was.

Met zijn solodebuut ‘Chocolat’ – voor het eerst zonder kompaan Le Motel – lijkt Roméo Elvis hélemaal doorgebroken te zijn. Niet vanzelfsprekend voor een ex-drugdealer. Oké, hij komt dan wel uit een welgesteld muzikaal gezin, maar je merkt aan alles dat hij de straten en de mensen van onze hoofdstad als geen ander kent. Brussel stroomt door zijn aders, hij ademt Brussel. We herinneren ons niet dat hij het woord gisteren uitgesproken heeft, maar heel de avond stond in het teken van ‘liefde’. Voor een stad, voor mensen. Tegen onverdraagzaamheid. Het tweetalige publiek reageerde uitzinnig; er is een nieuwe volksheld opgestaan.

undefined

Elvis heeft doorheen de jaren gevoel voor show gekregen. Nadat gisteren een groot geel doek – de kleur van zijn album – naar beneden kwam, maakte hij zijn entree al bengelend aan een touw, een tiental meter boven de grond. Heel nonchalant zette hij opener ‘Chocolat’ in terwijl hij afdaalde. Later in de show werd het meermaals helemaal donker tussen twee nummers, al was het maar om gewoon even zijn gitaar weg te gaan leggen. Het moet zijn ego gestreeld hebben, die spontane, collectieve kreten om ‘Roméo’.

De vierkoppige liveband – drummer, toetsenist, mc en bassist – kwam tot z’n recht, niet in het minst tijdens het al vroeg ingezette ‘Dessert’, dat nogal atypisch steunde op een drum ’n bass-beat. Heerlijk, met die livedrums. Het slacker-achtige ‘Bébé aime la drogue’ kreeg zowaar een gitaarsolo, maar zorgde samen met het jazzy ‘Respirer’ al snel voor een ietwat gezapige sfeer in de set. Met een gitaar in de hand – op één of andere manier was het een lollig zicht – zette Roméo een eerste publiekslieveling in: ‘Drôle de question’ werd luidkeels meegezongen, zeker toen hij op dezelfde akkoorden het refrein van ‘Yeux disent’ begon te zingen, de hit van zijn goede vriend en Franse tegenhanger Lomepal.

undefined

Sterrenparade

Met de ijzersterke single ‘Normal’ kwam er weer vuur in de set. Elvis steeg à la Kanye naar omhoog op een zwevend platform, met in zijn rug eclectische visuals. Na een vrij matig begin, begon de show nu écht sensationeel te worden. Zwangere Guy, de kroonprins van de Brusselse rap, maakte zoals verwacht zijn opwachting voor het gezamenlijke ‘Kuneditdoen’. Roméo haalde zijn beste Nederlands boven tijdens de song, waarin hij zijn verwondering uit over het feit dat hij als Franstalige is kunnen doorbreken in Vlaanderen. ‘Franssprekende in Vlaanderen, ik ben de enige met mijn zusje’.

En uiteraard: daar was zijn zusje. Angèle werd met luidkeels enthousiasme onthaald toen ze opdook tijdens het mooie ‘J’ai vu’. Broer en zus stonden zij aan zij op het zwevende platform, als silhouetten met in hun rug een geprojecteerde maan. De omhelzing na de song was zo oprecht. ‘Allez, une autre’, zo kondigde Roméo die andere gezamenlijke song ‘Tout Oublier’ aan. Een olijk nummer waarin de twee het beste in elkaar naar boven halen. De grote broer leek zowaar verlegen te worden van de fluwelen stem van Angèle: tijdens het tweestemmige refrein hoorde je hem plots amper nog – het bleek en technisch defectje te zijn. Later passeerde ook Lomepal in Vorst voor ‘1000°’. De twee grootsten in hun genre samen op een podium, ’t is niet niks.

undefined

Over Lomepal gesproken: op ‘Chocolat’ neigt Roméo meermaals naar de poppy sound van zijn Franse vriend. Die songs waren stuk voor stuk hoogtepunten: het fenomenale ‘Parano’ klonk met zijn strijkers bijvoorbeeld als een regelrecht anthem, terwijl Elvis op de grond een creepy choreografie bracht. En ja, naast rappen kan Roméo Elvis ook heerlijk melancholisch zeuren. Single ‘Malade’ werd wijselijk tot laatste bewaard, en verdomme terecht. De song mag dan gaan over een zelfdestructieve jaloezie, maar toch keerden we met een gelaten gevoel huiswaarts.

Maar we lopen op de feiten vooruit: na een overtuigend betoog over gehoorbescherming sloot Roméo de reguliere set af met ‘Ma tête’, een nummer over zijn kwellende oorsuizen. Het publiek dubbelcheckte of het z’n dopjes inhad en zette nog een pogo in. Dat waren we nog vergeten te vertellen: haast de hele set lang was het middenplein een kolkende, dynamische mensenzee.

De bisronde werd geopend met ‘Bruxelles arrive’, en naar goede gewoonte nodigde Roméo al zijn vrienden uit op het podium. Uit het enthousiaste gezelschap konden we onder meer Le Motel, Angèle en haar vriend, Todi3for, A$ian Rocky en regisseur Brice VDH ontwaren. Wat is die Brusselse scène toch gezellig, en iedereen in het publiek leek er plots deel van uit te maken.

Tijdens voorlaatste song ‘Nappeux’ gedroeg Roméo zich hoog op zijn platform voor het eerst als koning. En terecht: voor anderhalf uur heerste hij over onze hoofdstad. ‘Bruxelles est la capitale d’un pays qui va mal. C’est ce qu’ils veulent nous faire croire à travers ces foutus journaux’. Wat volgde was – letterlijk – een collectieve middenvinger naar racisten en fascisten. ‘Tous ensemble’, riep Roméo, ‘We kunnen dit doen, samen’. Misschien heeft de wereld meer Roméo’s nodig.