Ry Cooder (Casino Oostende)
Een dag eerder speelde hij in Antwerpen en ook het casino van Oostende (‘A nice sounding joint,’ volgens Ry) was uitverkocht voor de zeldzame passage van huismus Ry Cooder. Op weg daar naartoe deed de prachtige zonsondergang die ik tussen Gent en Oostende zag me terugdenken aan een identieke zonsondergang toen ik indertijd, net geland uit Amerika en dus murw van jetlag en niet op de hoogte van de recente Europese actualiteiten, vanuit Zaventem in allerijl naar het concert van Michael Jackson in Oostende reed en daar tot mijn verbijstering moest vaststellen dat ik daar alleen was: iedereen had de renbaan al verlaten omdat Michael Jackson het concert had afgelast omwille van de dood van prinses Diana die ochtend.
Allebei toptalenten, maar aparte planeten: waar Michael Jackson in Oostende het beste zou brengen dat de showbizz bood, brengt Ry een concert dat met showbizz geen uitstaans had, een concert dat vrij was van stunts en special effects, gitaar in de handen en niets in de mouwen, of het moest zijn talent zijn. Ry Cooder heeft patina, een ziel, hij is wortelhout in een zee van plastic, hij is immuun voor alle trendy brol die de aandacht afleidt van de essentie.
De setlist bevatte bijna alles wat je wilde horen, van nieuwe songs als ‘The Prodigal Son’ (‘Mijn nieuwe cd is verkrijgbaar in de lobby,’ zei Ry in zes variaties) tot bluesklassiekers als ‘Everybody ought to treat a stranger right’ (een boodschap uit 1930 die nu nog actueel is) en ‘Vigilante Man’. Eigen klassiekers zoals ‘The very thing that makes you rich (makes me poor)’ en ‘Go home girl’. En covers die zo met hem zijn vergroeid dat het zijn eigen songs lijken: ‘Little sister’, ‘Down in the boondocks’, ’99 and a half’, ‘I can’t win’ en ‘Jesus on the mainline’. Ook opvallend, en een tikje teleurstellend: hij speelde quasi niets uit al die geweldige soundtracks die hij maakte, ‘Paris, Texas’ voorop.
Halfweg de set moest Ry naar eigen zeggen ‘even aan de zuurstoffles met ingelegd goud die ik van Emmylou Harris kreeg’. Wij kregen ook één anecdote over Bob Dylan, die Ry had aangeraden om als souvenir vooral veel babydoll T-shirts voor vrouwen te laten aanmaken ‘want die zijn altijd het eerst uitverkocht’. Het opschrift van een van de zangers van The Hamiltones luidde overigens ‘Bout that boro life’ – een pleidooi voor het belang van al was lokaal en kleinschalig is.
De enige minpuntjes waren de uitstekende maar soms wat opdringerige saxofonist en Ry’s leeftijd: hij mist nu de intense attaque die sommige uitvoeringen uit z’n hoogdagen nog doorleefder deed klinken. Bizar, in dat verband: de beste live cd uit Ry’s carrière is nergens meer verkrijgbaar.
The Hamiltones waren uitstekend (vooral op gospelachtige songs als ‘You must unload’), op hun ‘clap your hands’ – dwang na, maar ik had toch wat heimwee naar Bobby King, Cliff Givens en Gene Mumford, de nog betere backing vocalisten van Ry’s eerste uur (bekijk ‘If things (walls) could talk (Record Plant 1974) op Youtube). Die klassieker over het rijden van scheve schaatsen, mijn favoriet, speelde Ry helaas niet. En ‘Fool for a cigarette’, ‘Crazy ‘bout an automobile’ of het fenomenale ‘Mexico’ dat hij samen met John Hiatt opnam evenmin. In zijn bindteksten maakte Ry trouwens een running gag van een paar verhitte fans die uit het donker koortsachtig om verzoeknummers bleven roepen: ‘Give that man a beer’… ‘Hold on to your hat, boy’… ‘That guy is finally happy’… ‘I think he’s fallen asleep now’.
‘We zien jullie graag bij een volgende gelegenheid,’ mompelde Ry ten afscheid, maar hij leek daar, zijn leeftijd in acht genomen, niet zeker van, en wij evenmin. Maar àls dit een afscheid was, dan een mooi. Zoon Joachim, die het voorprogramma van z’n vader vervulde, maakt ook mooie muziek, maar ik geef het nog een paar decennia voor hij de leemte kan vullen die z’n vader zal laten. Ik dwaalde achteraf nog wat over het strand vervuld van gedachten als: zou Lou Reed, mocht hij niet kinderloos zijn gestorven, zijn zoon z’n voorprogramma hebben laten spelen? Maar daarmee val ik u niet verder lastig. Lang leve Ry en alle muzikanten die in deze tijd van pompeuze megashows en provocerende tweets niet zijn vergeten waar het om draait: muziek.
