Ry X - Unfurl
Regen klettert tegen het raam onder een volle maan, de fles chardonnay is leeg en de doos Kleenex staat binnen handbereik.
Toch blijven onze traanklieren onaangeroerd tijdens ‘Unfurl’, de tweede plaat van Ry X. De Australische folkie strooit nochtans weelderig met pathetische strijkers en sombere pianonootjes en zingt alsof hij het gewicht van de héle wereld op zijn schouders draagt. Tegen ‘Mallorca’, ‘Hounds’ en ‘Bound’ zeggen we ‘meh’, maar dat is nog steeds beter dan de reactie die dat irritante refrein van ‘YaYaYa’ bij ons uitlokt. In ‘Fumbling Prayer’ mikt Ry op een climax van Himalayaanse proporties, maar hij raakt niet hoger dan de Kemmelberg. De man articuleert ook nauwelijks en de woorden die we wél verstaan, blijven bijzonder vaag. ‘Unfurl’ is Bon Iver voor de koffiebar, James Blake voor studenten die tot diep in de nacht moeten blokken, maar niet voor ons.
