Sam Kerkhofs (‘MIDMID Mondial’): ‘De wereld rond het voetbal is hardvochtig en hebzuchtig, maar het spelletje zelf blijft magisch’

Een voetbalmatch duurt 90 minuten, en op het einde wint de kijker-luisteraar van ‘MIDMID’. De cultpodcast van Sam Kerkhofs en Evert Winkelmans doet in voetbalromantiek, gloedvolle observaties en niet door een wekker begrensd gebikkel over Het Spelletje. Wie luistert, sluit de ogen en ziet ook de toog, de verkruimelde bierkaartjes en de kantinepintjes. Vandavond is Kerkhofs – weldra 35, hij is ook de bezieler van Sporthouse Group, het bedrijf dat onder meer de sociale media van enkele Rode Duivels verzorgt, én uit stamboomonderzoek blijkt dat hij een neef van Kat Kerkhofs is – voor de negenentwintigste en laatste maal van de partij met ‘MIDMID Mondial’, op Play4.

SAM KERKHOFS «Een gewone aflevering van ‘MIDMID’ wordt meestal opgehangen aan de carrière van de gast. In ‘MIDMID Mondial’ zal het over de actualiteit gaan: over de wedstrijden van die dag in Qatar, en over wat er leeft op het WK. De gasten komen uit het voetbal, maar ook van daarbuiten – als ze maar bevlogen over het spelletje kunnen vertellen. Erik Van Looy heeft toegezegd, Pedro Elias, Omar Souidi, Jan Jaap van der Wal, Otto-Jan Ham… De bedoeling is dat de gast de wedstrijden van die dag samen met ons bekijkt. En op het einde, om elf uur ’s avonds, maken we dan de podcast.»

HUMO Je copresentator Evert Winkelmans heeft je moeten overtuigen om een maand lang élke dag een aflevering te maken.

KERKHOFS «Klopt, ja. Het leek me aanvankelijk te veel – normaal maken we maar één aflevering per week, al gaan we soms vlot boven de drie uur als het interessant is. Ik wilde vermijden dat ‘MIDMID’ een handdoek zou worden die mensen voortdurend in het gezicht krijgen geslagen. Maar Evert hamerde erop dat dit het summum is voor ‘MIDMID’. Drie jaar geleden stonden we een muur te schilderen, verzamelden we wat camera’s en startten we een YouTube-kanaal. En nu worden we gevraagd voor een dagelijks programma op een nationale televisiezender. ‘Beter dan dit wordt het niet,’ zei Evert. En hij heeft gelijk: zo’n kans krijgen we geen tweede keer.

»De volgende discussie – ja, we hebben een zeer geanimeerd huwelijk – ging over de rustdagen tijdens het WK. Ik wilde die gebruiken om even op adem te komen. Waarop Evert: ‘Néén, net op die dagen gaan we het verschil maken.’ (Laconiek) Dus ja, ook op de rustdagen maken we een aflevering. Evert kan heel overtuigend zijn.»

HUMO De charmante, scriptloze slordigheid heeft ‘MIDMID’ zo populair gemaakt. Kan die behouden blijven nu alles in het korset van één uur moet, en jullie op nationale televisie te zien zijn?

KERKHOFS «We hebben een grotere studio, alles wordt wat beter belicht, en het zal nu écht na een uur voorbij zijn. Maar aan de kern wordt niet geraakt: we gaan vol hartstocht een eind weg lullen over voetbal. Daar hamerden Play Sports – dat al langer het eerste uur van ‘MIDMID’ uitzendt – en Play4 zélf op: ze wilden niet dat we plots een gelikte talkshow zouden maken. Elke aflevering zal ook nog altijd te zien zijn op YouTube, en te beluisteren op de podcastkanalen.»

HUMO ‘MIDMID’ is in 2018 klein en bescheiden begonnen, als een kind van Evert.

KERKHOFS «Hij had een ernstige vorm van darmkanker gehad, was genezen, en zei dat hij voortaan alleen nog de dingen zou doen die hij écht wilde doen. Hij begon die podcast met enkele vrienden en vroeg mij als gast in een aflevering. Voor mijn werk was ik in die tijd vaak in Amsterdam, en ik merkte hoe erg podcasts daar leefden – terwijl in België het terrein nog maar héél voorzichtigjes werd afgetast. Niet veel later heb ik Evert gebeld: ik vond dat we een aantal podcasts rond sport – je had bijvoorbeeld ook nog ‘X&O’s’ van Dennis Xhaët, over basketbal – moesten bundelen onder één noemer. Dat werd uiteindelijk ‘Friends of Sports’. En het mocht niet louter audio zijn: jonge mensen willen ook iets zien, en dus moest ‘MIDMID’ ook op YouTube te vinden zijn. Evert was helemaal mee, en zo zijn we uiteindelijk met z’n tweeën verdergegaan.

»Ik geloofde heel erg dat het iets kon worden, hoe klein ons bereik aanvankelijk ook was – in de begindagen luisterden maar een paar honderd mensen. Nachtenlang zat ik snippets voor Instagram uit onze uitzendingen te knippen. (Verwrongen grijnsje) Dat heeft me toen bijna mijn relatie gekost. Maar ik vind dat je altijd moet proberen, ook al weet je niet of je ooit zult aankomen waar je wil zijn. ‘Wat als…’ en ‘Had ik maar…’: ik háát dat soort vragen. Niets zo vernietigend als spijt om iets wat je níét gedaan hebt. Daarom vraag ik mezelf ook nooit af waar ik over drie, vijf of tien jaar wil staan. Ik geloof niet in het grote masterplan, wel in het onstuimige idee.»

HUMO Toen je in 2011 de socialemediakanalen van onder meer Dries Mertens, Steven Defour en Thibaut Courtois begon te beheren, leek dat ook een onstuimig idee.

KERKHOFS «Niemand begreep dat toen. Alleen mijn vader zei: ‘Doe maar.’ En Dries, die was ook enthousiast. Maar dat was vooral omdat hij geen zin had om zelf z’n website te onderhouden (lacht).»

HUMO Want dat was het toen nog: websites onderhouden.

KERKHOFS «Ja, en op sociale media linkte je dan door naar de website. Maar ik was toen 23, zat zelf de hele tijd op Facebook en YouTube, en voelde dat die sociale media zélf het centrum zouden worden.

»Mijn vader had altijd gezegd dat er een potje klaarstond voor mijn twee zussen en mij. Alleen: we moesten hem wel overtuigen. Mijn zussen hebben dat geld gebruikt om een huis te kopen, en ik kwam met het idee voor Sporthouse Group aandraven: een bedrijf dat de communicatie van topsporters zou uittekenen, en hun socialemediakanalen zou beheren. ‘Als je voor je passie gaat,’ zei mijn vader, ‘dan is het goed voor mij.’ Ik richtte Sporthouse op, en aanvankelijk was het harken: twee jaar lang heb ik net geen 1.000 euro netto verdiend.»

HUMO Een goeie tien jaar later beheer je een bedrijf waar 23 mensen werken, en ontwerpen jullie campagnes voor spelers als Kevin De Bruyne, voor de Voetbalbond, voor clubs, voor grote mediamerken… Da’s fraai, maar kijk je ook weleens weemoedig terug op die wilde pionierstijd?

KERKHOFS «Ja, dat soort heimwee is me niet vreemd. Na een jaar of drie haalden we Play Sports binnen als klant, en moest er personeel aangeworven worden. Dat was de mooiste tijd: samen waren we een heerlijk zootje ongeregeld. We waren jong, deden niet aan hiërarchie, en maakten geen onderscheid tussen werk en vrije tijd. Het was hard werken, én veel pinten drinken. Dat naïeve en roekeloze mis ik weleens, maar goed: naar verluidt hoort een mens ooit volwassen te worden.»

COUPE JOMMEKE

HUMO Voetbal is een mooie bruid om mee te dansen in een podcast. Maar het WK in Qatar is op z’n zachtst gezegd gecontesteerd.

KERKHOFS «Ik heb de bezwarende documentaire over de FIFA gezien. De fraude bij de toewijzing aan Qatar werd drie jaar geleden al blootgelegd. En nog meer dan de corruptie op zich stoort het me dat het al die tijd blauwblauw werd gelaten. De beslissing herroepen, een ander gastland kiezen: dat kón nog. Maar de bobo’s haalden de schouders op. Het vloekt geweldig met een belangrijk principe van me: als je een fout maakt, dan zet je die recht. Je wandelt niet gewoon toondoof verder.

»Van Filip Joos en Aster Nzeyimana hoorde ik dat in hun briefing staat dat ze zeker een trui moeten meepakken naar de wedstrijden. Want in al die stadions is airco geïnstalleerd om de hitte tegen te gaan, waardoor het op de commentaarposities maar een graad of 16 zal zijn. Zoiets vind ik echt wraakroepend in 2022: de klimaatverandering, iemand? En dan heb ik het nog niet eens gehad over de slachtoffers die vielen bij de bouw van de stadions. Er zit gewoon niets goed aan dat WK. En dat is niet nieuw, hè: ook de kampioenschappen in Zuid-Afrika, Brazilië en Rusland waren omgeven door een luchtje van fraude, geflirt met dubieuze regimes en machtsmisbruik tegenover de plaatselijke bevolking. Akkoord, voetbal moet van de hele wereld zijn, en dus organiseer je het belangrijkste kampioenschap niet telkens in Europa. Maar dan wel graag zonder mensenrechten opzij te schuiven.»

HUMO Maar: je maakt wel een dagelijks programma over dat WK.

KERKHOFS (beslist) «Omdat ik niet wil dat zij – dat kransje corrupte, van elke empathie verstoken bobo’s – mijn spelletje afpakken. Dat recht hebben ze simpelweg niet. (Denkt na) Het is de paradox waar haast elke voetballiefhebber op loopt: de wereld rond de sport is cynisch, hardvochtig en hebzuchtig, maar het spelletje zelf blijft magisch. Want ironisch genoeg acht ik de kans reëel dat dit WK van de schande één van de mooiste ooit zal worden.»

HUMO Waarom?

KERKHOFS «Omdat er, op Brazilië na, geen uitgesproken favorieten zijn: er zijn véél landen die een sterke ploeg hebben, en het is heel moeilijk om de waardeverhoudingen correct in te schatten.

»Nog een tweede argument: enkele absolute topspelers beginnen in Qatar aan the last dance. Lionel Messi en Cristiano Ronaldo spelen meer dan waarschijnlijk hun laatste WK: een finale tussen Portugal en Argentinië zou het absolute summum zijn. In al die vermakelijke discussies over wie nu de GOAT is – greatest of all time – halen de adepten van Diego Maradona en andere Pelés altijd aan dat Messi noch Ronaldo ooit een WK gewonnen hebben. Met zo’n finale zou voor één van de twee dat argument toch al van de baan zijn. (Droomt weg) Messi en Ronaldo die elkaar bij de aftrap in de ogen kijken: hoe monumentaal ontroerend zou dat zijn! Ik zou dan ook, als ik de winnaar was, na het laatste fluitsignaal m’n schoenen uittrekken, ze aan de andere geven, en plechtig verklaren: ‘Zo, het is beslist!’

»Bij de Belgen heerst datzelfde sentiment van de laatste kans. De afgelopen weken voelde ik bij veel Rode Duivels een grote honger naar het toernooi. Anderhalf jaar geleden, in de aanloop naar het EK, was dat toch minder. Nu weet iedereen: dit is het point final van deze generatie. En het zou prachtig zijn als dat een uitroepteken wordt.»

HUMO Toch heerst er eerder pessimisme over de kansen van de Rode Duivels.

KERKHOFS «Da’s logisch als je ziet wie er niet meer bij is, en bij hoeveel spelers er vraagtekens staan. Maar goed: het is niet uitgesloten dat het plots weer pakt. Het is al eerder gebeurd dat topvoetballers in hun nadagen toch nog even kort pieken. Ik kijk voorzichtig naar jou, Eden Hazard (lacht).

»Ik hoop vurig dat de Duivels nog één match voor de geschiedenis spelen – zoals tegen Brazilië in 2018. Nog één keer zo’n moment waarop die ploeg opwinding serveert, en in de hele wereld monden doet openvallen. Nu, wat het ook wordt, sowieso vind ik dat we deze generatie heel dankbaar moeten zijn. In 2018 waren de Rode Duivels samen met Frankrijk het beste team ter wereld. Bekijk die opstelling nog eens: wat een weelde was dat toch!»

HUMO Zowel professioneel als privé sta je dicht bij een aantal Rode Duivels. Dries Mertens is je grootste – figuurlijk dan – intimus: Kat Kerkhofs, zijn vrouw, is jouw nicht. Wat apprecieer je het meest in hem?

KERKHOFS «Dat Dries attent is: hij voelt het wanneer iemand iets nodig heeft. En dat is een houding die je niet kunt spelen, want dan val je op een bepaald moment door de mand. Je ziet vaak topvoetballers die een goed doel steunen, maar dan wel de camera’s meevragen. Terwijl Dries zoveel mooie dingen heeft gedaan waar hij stil over blijft.»

HUMO Jullie waren al bevriend voor hij Kat leerde kennen.

KERKHOFS «Klopt: van het eerste tot en met het vierde middelbaar waren we klasgenoten. Op een bepaald moment had Kat een rolletje in ‘Thuis’. Op school verkondigde ik het vol trots: mijn nicht speelde in ‘Thuis’! Waarop Dries: ‘Toch niet dat Jommeke?’ Je moet weten: Kat had toen, welja, een coupe Jommeke. Jammer dat een mens niet in de toekomst kan kijken, want dan had ik toen geantwoord: ‘Inderdaad, Dries, en zij wordt de moeder van jouw kind!’ (lacht)»

HUMO Vooralsnog weigert hij wel om naar ‘MIDMID’ te komen.

KERKHOFS «Daar jent hij me weleens mee: ‘Geduld, Sam.’ Maar ik begrijp het wel: het zijn de ex-voetballers die het meest open zijn in de podcast. Wie nog speelt, moet diplomatisch zijn. Maar Dries mist geen aflevering. Ik geloof dat hij elke minuut van ‘MIDMID’ gehoord heeft. Hij stuurt me ook altijd complimenten en kritiek. En toen ik in de beginperiode twijfelde of we er wel mee door moesten gaan, zei hij: ‘Het is góéd, dus geef het niet op. Het publiek komt wel.’ (Lachje) Visionaire jongen, hè.»

HUMO Er wordt topvoetballers weleens een zekere wereldvreemdheid aangewreven, omdat ze in een vacuüm verpakt mini-universum leven.

KERKHOFS (stellig) «Onterecht. De gasten met wie ik bevriend ben – Kevin De Bruyne en Dries, bijvoorbeeld, maar ook iemand als Dennis Praet – hebben van hun carrière een huzarenstukje gemaakt. Er wordt snel schamper gedaan als zo’n topvoetballer een blunder begaat, een moeilijke periode doormaakt of niet meteen kan aarden bij een nieuwe club. Maar dat is zo onrechtvaardig: om daar te raken, op dát niveau, hebben ze onwezenlijk hard moeten werken. Elk jongske wil staan waar Kevin De Bruyne staat, hè. Met louter talent lukt dat niet: je moet als een bezetene dat ene doel nastreven.»

HUMO Ik vind het tegelijk prachtig en deerniswekkend. Ik hou van de monomane mens, met z’n hogere doel en z’n maniakale devotie, maar net zo goed vraag ik me af of je zo niet veel waardevols weggooit. Er is ook nog een wereld rónd je.

KERKHOFS (knikt) «Ik begrijp wat je bedoelt. Maar weet je, ik ken Dries al sinds m’n 12de, en Kevin was 17 toen we onze samenwerking begonnen. Ik heb hen zien opgroeien en volwassen worden. En: hun geest zien verruimen. Voor Dries was het do or die in het begin van zijn carrière: er werd aan hem getwijfeld, en hij wist dat hij het alleen zou halen als hij niets anders dan voetbal toestond in zijn hoofd. In zijn tijd bij FC Utrecht moest je Dries niet vragen om een lamp te vervangen. ‘Watt? Volt? Hélp!’ Maar dat is helemaal veranderd. Zijn verhuizing naar Napels was misschien wel de cruciale stap. De wereld ging open voor hem. Of neen: hij opende zich voor de wereld. Hetzelfde geldt voor Kevin: ik heb hem in de afgelopen drie jaar helemaal zien opbloeien.»

HUMO Is dat het comfort van het hoogste niveau: zodra je daar bent, kun je wél naar de wereld om je heen kijken?

KERKHOFS «Neen, ik denk dat net het tegenovergestelde geldt: zodra je op dat hoogste niveau zit, móét je naar de wereld om je heen kijken, om daar te kunnen blijven. Want anders word je gek. Als je het voetbal niet kunt afzetten, als je niet kunt relativeren, als je elke denigrerende tweet aan je gemoed laat vreten, dan ga je kopje onder.»

HUMO Zowel Dries Mertens als Kevin De Bruyne zijn vader geworden tijdens hun carrière.

KERKHOFS «Ik heb zelf nog geen kinderen, maar iedereen rond me die er wél heeft, zegt me hetzelfde: het vaderschap is de cesuur. Dan begin je aan een nieuw leven.»

ROZE ONDERLIJFJES

HUMO Ik neem aan dat je als kind al gek was op voetbal?

KERKHOFS «Ja, maar nog gekker op alles errond: de camera’s en de commentatoren. Mijn vader heeft indertijd Outside Broadcast opgericht, het bedrijf dat instond voor de captatie van voetbalwedstrijden. In het weekend moest hij altijd naar het voetbal, en ik mocht vaak mee.

»Met mijn beste vriend voetbalde ik vaak bij ons thuis, maar nog belangrijker was wat daarna gebeurde. Het raam van mijn kamer gaf uit op het veldje waarop we speelden, en daar gingen we na onze matchkes dan voor zitten als commentator en analist. En in een andere kamer imiteerden we de spelersinterviews. Mijn vader heeft me nooit een groter plezier gedaan dan toen hij van een Champions League-wedstrijd het sponsorbord meenam waartegen de spelers hun interview deden. Plots was ons decor écht.»

HUMO Je werd supporter van RSC Anderlecht.

KERKHOFS «Mijn vader had me eens meegenomen naar Westerlo – Club Brugge. Ik mocht langs de zijlijn zitten, en na de wedstrijd kreeg ik een high five van Vital Borkelmans. In de auto vertelde ik dat aan mijn vader, nog helemaal in een roes. Waarop hij me meteen corrigeerde: ‘Wacht even, jongen, jij gaat geen supporter van Club Brugge worden. Ik neem je volgende week mee naar Anderlecht.’ Dat deed hij, en in het Astridpark voelde ik de vlam van de verliefdheid. Pär Zetterberg! Gilles De Bilde! Ik werd betoverd. Als Gilles zijn haar afschoor, deed ik hetzelfde, en als hij het blondeerde, wilde ik dat ook.»

HUMO En mocht het?

KERKHOFS «Helaas: tussen droom en daad staan soms moeders in de weg (lacht). Toen Anderlecht kampioen werd, had ik zelf een T-shirt beschilderd in paars en wit. Mijn moeder waste dat, waarop alles – ook de andere kleren – roze uit de machine kwam. Ze was boos, en heeft me nog jarenlang verplicht om roze onderlijfkes te dragen (lacht).

»Het is zo mooi, verliefd worden op een voetbalclub. En wat nog mooier is: jij kiest de club niet. Neen, de club kiest jou. Anders was ik wel aan Vital Borkelmans en Club Brugge blijven hangen.»

HUMO Ik vind het prettig dat jij in ‘MIDMID’ je liefde voor Anderlecht niet uitgumt, en dat Evert de zijne voor KV Mechelen volop belijdt. In de reguliere voetbaljournalistiek is neutraliteit een vereiste, en dat begrijp ik, maar het zorgt er soms wel voor dat het sentiment van de supporter niet goed begrepen wordt.

KERKHOFS «Het is ook echt zo dat pakweg Filip Joos en Peter Vandenbempt volkomen neutraal zijn: ze spelen dat niet. Maar ik vind het wel gek dat je dat kunt. Ik zou zelf nooit zonder het supporteren kunnen. Nu, ik ben ook geen voetbaljournalist. Deze stijl – betrokken, subjectief, lichtjes romantisch – is de enige die in me zit. En het werkt, want wie supportert voor een club, herkent dat in Evert en mij. In het begin kreeg ik haatberichten van Club Brugge-supporters, maar nu is er vooral respect: ze beseffen dat ik voel voor Anderlecht wat zij voor Club voelen, dat we vooral verwant zijn.»

HUMO RSC Anderlecht, ooit zo trots en elegant, sjokt al een poos door een diep dal.

KERKHOFS «Maar je went aan ellende. De tijd dat Anderlecht soeverein besliste: ‘Wij worden kampioen’, ligt al een poosje achter ons. Dat doet pijn. En toch: het mooie is dat zo’n malaise het supportershart niet verandert. Je bent niet verliefd op een landstitel of een Europees succes – nee, je bent verliefd op twee kleuren.»

HUMO Praat je vaak met Anderlecht-voorzitter Wouter Vandenhaute over de club? Sinds 2018 is hij mede-eigenaar van Sporthouse Group.

KERKHOFS «Nauwelijks. Verder dan de obligate smalltalk gaat het niet. Onze relatie is duidelijk: hij zit in de raad van bestuur van Sporthouse, ik ben er de manager – en dáárover overleggen we dus. Niet over Anderlecht. Ik vind dat ook helemaal niet moeilijk. Nee, dan heb ik het lastiger om niet mijn mening te geven aan Sophie, mijn vriendin. Zij werkt voor het communicatiedepartement van de club, en dat is natuurlijk pál in mijn interesseveld. Maar ze doet het uitstekend, hoor. Dat Anderlecht nu al drie jaar in prachtige truitjes speelt, is haar verdienste.»

KAAS EN BIER

HUMO Je komt uit een groot gezin.

KERKHOFS «Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 3 was, en mijn zus 1. Vervolgens heeft mijn vader met zijn nieuwe vrouw nog een dochter gekregen, en mijn moeder met haar nieuwe man een dochter en drie zonen – en vervolgens hebben ze nog twee jongens uit Ethiopië geadopteerd. Aan mama’s kant zijn we dus met acht. Daar woonden we in een soort bungalow met één gang waarop alle kamers uitkwamen – zoals in een gevangenis, of een internaat (lacht).»

HUMO Door je twee adoptiebroers ben je heel gevoelig voor racisme.

KERKHOFS «Dat was ik al, maar er is toch een verschil tussen over racisme lezen en het in je leven zien inbreken. Mijn hart is enkele keren gebroken. Dan liep ik met mijn broertjes over straat en riep iemand: ‘Negers!’ – dat gebeurt dus echt, hè. En toen we eens in een hamburgertent zaten, vroeg ik mijn oudste broertje wat hij later wilde worden. ‘De assistent van de chef-kok hier,’ antwoordde hij. Ik fronste mijn wenkbrauwen: waarom de assistent, en niet gewoon de chef-kok? Waarop hij: ‘Dat kan toch niet? Heb jij ooit al een zwarte chef-kok gezien?’ Een gastje van nauwelijks 10 dat zoiets zegt, verdrietig, verbitterd: ik vind dat nog altijd heel, héél hard.»

HUMO Op onze voetbalvelden kunnen zwarte voetballers wel worden wie ze willen. Maar de dug-outs, de tribunes en de bestuurskamers zijn nog altijd nagenoeg exclusief wit.

KERKHOFS «Er is wel een evolutie: toen twintig jaar geleden de Mpenza’s voor de nationale ploeg gingen voetballen, was dat nog een sensatie. Nu vinden we kleur bij de Rode Duivels evident. Ik geloof dat zich dat ook zal doortrekken op de bank en in de bestuurskamer – kijk naar Mbaye Leye, die nu trainer is bij Zulte Waregem. Maar het frustreert me dat het zo lang duurt.»

HUMO Tot slot: is het waar dat je onlangs, ter voorbereiding van ‘MIDMID Mondial’, drie dagen op bezinning bent geweest in de abdij van Maredsous?

KERKHOFS «Absoluut. Ik was er met Jens Heyvaert, mijn beste vriend. Hij voetbalt bij Racing Mechelen, en moest in het weekend daarna de derby tegen Jong KV Mechelen spelen. Dat was een wedstrijd onder hoogspanning, en dus kon hij vooraf ook wat rust en stilte gebruiken. En kijk, hem heeft het zeker al geholpen: Racing won met 0-1, en Jens gaf de assist bij het doelpunt.

»De andere gasten waren veelal mensen die wel vaker op bezinning gaan. Zij praatten over abdijen zoals ik over Camp Nou en San Siro praat: ‘Heb jij Orval al gedaan? En Averbode?’ Dat bood stof tot nadenken. Er bestaan zoveel werelden, en er is maar eentje de jouwe.

»In Maredsous waren de kaas en het bier de enige dingen die naar het wereldse leven verwezen. Voor het overige was het: stilte en helemaal in jezelf glijden. Het middagmaal aten we samen met de paters, en dan mochten we geen woord zeggen. Tijdens de eerste 10 minuten voelde dat bizar, en vond ik het moeilijk om m’n lach in te houden. Maar daarna kwam de rust, en iets dat een beetje op een trance geleek. Ik had mijn leefwereld helemaal achtergelaten. Dat deed me goed, ja. Ik ben iemand die op adrenaline leeft, ik heb voortdurend prikkels nodig. En op het snijpunt van mijn twee werelden zijn er alleen maar prikkels: zowel in voetbal als in communicatie gaat het over actie, over rumoer, over opwinding. Maar daar in Maredsous werd het plots stil.»

HUMO Het lijkt me vermoeiend om voortdurend naar roerigheid te streven.

KERKHOFS «Het is wie ik ben: ik heb ADHD. Toen het werd vastgesteld – in het eerste of tweede middelbaar was dat – begon ik Rilatine te nemen, maar na enkele maanden ben ik daarmee gestopt. Mijn vader zei: ‘Ik heb plots een zombie thuis.’ Die pillen schakelden alles uit, er bleef nauwelijks wat van me over.

»Na het vierde middelbaar moest ik blijven zitten. Het ging gewoon niet: ik stoorde voortdurend de les, en bracht meer tijd buiten dan binnen de klas door. Nu, ik werd wel voortdurend uit de les gestuurd, maar nooit van school. Omdat ik geen ettertje was, geloof ik: er zat niets van kwaaie wil achter mijn gedrag, en ik bleef altijd beleefd. Ik was gewoon met andere dingen bezig, en ik kon me niet op zo’n les concentreren. Enfin, na dat vierde jaar hebben mijn ouders beslist om me toch weer Rilatine te geven. Zonder had ik m’n middelbare school nooit kunnen afmaken.

»Mijn collega’s weten dat een briefing van een volledige A4 simpelweg te véél is voor mij. Het duurt ontzettend lang voor ik daardoor ben: bij elk puntje dwalen mijn gedachten af. Dan maak ik zijsprongen en zit ik plots drie planeten verder dan de rest. In ‘MIDMID’ vind ik het soms ook moeilijk om het gesprek te blijven volgen, en niet te verdwalen in mijn eigen hoofd.»

HUMO Is dat vooral vervelend voor jezelf, of eerder voor je omgeving?

KERKHOFS «Voor mijn omgeving. Want zelf levert die ADHD me ook winst op: het maakt me creatief, en minder bang dan de meeste mensen. Ik vind het ook makkelijker om ermee te functioneren in de volwassen wereld. Als tiener word je samengepropt in een klas met mensen die niet per se op je lijken, hè. Je leeft met de handrem op: je wil vooral aan de standaard beantwoorden, zijn zoals iedereen. Als volwassene kies je je leefwereld. Dat vind ik nu het grote comfort: ik word geapprecieerd om wie ik ben. Jezelf niet moeten verhullen, geen schaamte voelen: dat is het summum van vrijheid.»

MIDMID Mondial

Play4, dagelijks rond 23.00