Samantha Morton: 'Ben ik enger dan Hannibal Lecter? Bedankt voor het compliment!'

Je zou denken dat de kijkers van ‘The Walking Dead’ na acht seizoenen vol bloedvergieten, lugubere sterfgevallen en vastberaden zombies niet zo gauw meer opschrikken. En toch slaagde ‘Evolution’, de aflevering waarmee eind november de eerste helft van het negende seizoen werd afgesloten, erin de fans te choqueren. Met dank aan The Whisperers, mensen die zich vermommen als zombies en die bij hun entree Jesus, één van de populairste personages, hebben vermoord. Aan het hoofd van The Whisperers staat Alpha, gespeeld door de Britse actrice Samantha Morton (41). Zij heeft precies twintig jaar geleden een Oscarnominatie gekregen voor haar rol in Woody Allens ‘Sweet and Lowdown’.

– In de trailer voor de nieuwe afleveringen is te zien hoe je personage een masker van zombiehuid maakt en over haar kale hoofd trekt. Dat lijkt me een primeur in je carrière.

Samantha Morton (lacht) «Dat klopt. Ik had ook niet verwacht dat ik ooit zoiets zou doen. De vraag of ik een rol in ‘The Walking Dead’ wilde, kwam uit de lucht vallen. Ik heb wel even getwijfeld. Ik woon in Engeland en ik heb drie kinderen – de jongste is nog maar 4 jaar. Als ik toehapte, moest ik met iedereen naar Los Angeles verhuizen. Maar goed, welke acteur zou neen zeggen tegen de populairste tv-serie ter wereld?»

– Je hebt indruk gemaakt: je tegenspelers waren echt bang van jou op de set, en noemden Alpha ‘enger dan Hannibal Lecter’.

Morton «Bedankt voor het compliment, denk ik (lacht). Het is in ieder geval een erg spannend personage om te spelen. Alpha is meedogenloos en kent geen wetten en normen. Ik heb ook geen enkele moeite om in haar hoofd te kruipen: ik draai een knop om in mijn hoofd en plotseling voel ik me even machtig als zij.»

– Je hebt tot dusver vooral in kleine indiefilms gespeeld, en maar in een paar blockbusters, zoals ‘Fantastic Beasts’. Hoe komt dat?

Morton «Met mijn rollen in die laatste categorie betaal ik de rekeningen (lacht).

»Voor ik toezeg, vraag ik me telkens opnieuw af: zijn de mensen met wie ik ga samenwerken aardig? Zal ik me veilig voelen? Misschien ga ik daarom sneller in op voorstellen voor kleinere projecten: het grote Hollywood is de afgelopen decennia niet altijd een even fijne plek geweest voor actrices. Maar ik heb nergens spijt van, ik heb de beslissingen genomen waar ik me goed bij voelde en ik heb altijd werk gehad. Meer kun je niet wensen, toch?»