Sara Watkins - Sara Watkins

Na de zanger is nu ook de bassist van Led Zeppelin met een bluegrassmuzikante in zee gegaan. Robert Plant deed het eind 2007 met Alison Krauss op het magistrale 'Raising Sand'; John Paul Jones heeft nu meegewerkt aan het solodebuut van Krauss-protegee Sara Watkins.

Watkins is pas achtentwintig, maar als vioolvirtuoos al een veteraan in Nashville en omstreken. Op haar achtste begon ze samen met de even jonge mandolinemagiër Chris Thile en haar vier jaar oudere broer Sean Watkins het bandje Nickel Creek: destijds een frisse wind in de bluegrass-scene, niet het minst omdat ze naast traditionals ook wel eens groepen als Pavement of Radiohead coverden.

Ook op deze plaat aandacht voor genregrootheden als Norman Blake, Jimmie Rodgers (respectievelijk een levende legende van de flatpicking guitar en The Father Of Country Music - en u?) en wijlen John Hartford (behalve een fiddler ook een stoombootkapitein op de Mississippi: dichter bij Mark Twain zult u vandaag niet meer geraken). De bewerking van Hartfords 'Long Hot Summer Days' klinkt, mede dankzij de steun van Gillian Welch en David Rawlings, even zinderend als de titel belooft. Nog een opvallende cover is 'Pony' van Tom Waits: het kwikzilveren keeltje van Watkins doet in niets denken aan het schuurpapieren origineel, maar dat maakt het net zo mooi.

Sara Watkins schreef zelf de teksten voor haar debuut: lang niet slecht, maar de kracht van de cd zit 'm toch in de afwisseling en in de uitstekende songs van anderen. 'Same Mistakes' van Jon Brion, ooit producer van Rufus Wainwright en Elliot Smith, gaat over geven & nemen in een relatie: 'the line between a selfish act / and things you do to keep yourself intact'. Brion doet ook mee op 'Too Much'; een vreemd eendje in de bluegrassbijt, want een popliedje dat net zo goed op een cd van Lily Allen had kunnen staan.

Jimmy Page zal met een stráffe madam op de proppen moeten komen als hij zijn ex-collega's wil overtreffen.