Sarah Ferri: 'Mijn debuut was de zon, de nieuwe plaat is de maan'

Sarah Ferri sloeg na de hupse zomerpop van haar debuut 'Ferritales' een andere richting in, en die leidde haar langs Kate Bush, Ennio Morricone en Lana Del Rey, tot bij haar meer duistere tweede worp 'Displeasure'.

'Displeasure' komt uit op 23 september

Tekenend: op het dakterras van de Gentse Vooruit blijkt de zon iets te fel te branden, dus zoeken we een donker hoekje op bij de trap. Van ‘Ferritales’ naar ‘Displeasure’ in 33 treden, al duurde dat proces in werkelijkheid vier jaar.

HUMO ‘Displeasure’: ongenoegen, dus. Maar waarover?

Sarah Ferri «Het is niet zo specifiek, eerder een knagend gevoel: er hangt tegenwoordig een spanning in de lucht, zowel in mijn binnenste als rondom mij. Iedereen is angstig...

»Dit is een donkerder plaat dan mijn debuut, dus de titel moest daarbij passen. ‘Pleasure’ is een sexy begrip, maar met die ‘dis’ ervoor klinkt het meteen duisterder, dus ik dacht: ik zal dat maar kiezen (lacht).»

HUMO Heb je die donkere toon er bewust ingebouwd?

Ferri «Nee, dat gaat natuurlijk, tijdens het schrijven. Ik had snel door dat de swing van ‘Ferritales’ te zonnig was voor de zware thema’s die ik wilde aankaarten. Verder had ik me weinig voorgenomen, behalve dat ik nog méér het filmische van Ennio Morricone wou opzoeken.»

HUMO De Morricone-invloeden zijn inderdaad niet te tellen.

Ferri «Die koortjes, hè! Al zit het ’m ook in de strijkers. Ik kijk gewoon op naar die man – jeugdsentiment: ik heb al die spaghettiwesterns heel graag gezien. Er zit trouwens ook veel James Newton Howard en Piero Umiliani in de plaat.»

HUMO Naast die romantische koortjes en strijkers staan er – groot contrast – ook veel eightiesgeluiden op ‘Displeasure’.

Ferri «Ik hou echt van de beats van toen (lacht). ’t Is een geflipte combinatie, die op papier helemaal niet klopt. Voor ‘When the Giants Play Poker’ had ik bijvoorbeeld ‘Running up That Hill’ van Kate Bush in gedachten, en de openingstune van ‘Knight Rider’: (neuriet) du-du-du-du-du-du-du! Een experiment, maar ik heb toch al veel goeie reacties gehad. Verder zijn ook Shirley Basseys James Bond-nummers in de plaat doorgesijpeld: (zingt) ‘Goooooldfinger!’»

HUMO Op ‘Ferritales’ schreef en componeerde je alles zelf. Hier ook?

Ferri «Voor ‘Ferritales’ heb ik de arrangementen gestuurd, maar je zult me niet horen zeggen dat ik de drumpartijen van a tot z heb uitgeschreven, of de gitaarsolo’s. Maar nu zijn de orkestarrangementen wel allemaal door mij in elkaar geflanst op GarageBand (lacht). Eerst een contrabaslijntje, dan een viooltje, tot ik uiteindelijk met een resultaat zat waarvan ik dacht: ‘Hè, hoe heb ik dat nu gedaan?’

»Nu, het was ook uit noodzaak. Eigenlijk wou ik met een componist werken. Natuurlijk niet Morricone, maar ik was wél bij Daniele Luppi terechtgekomen, die ook al met Danger Mouse, Norah Jones en Jack White heeft samengewerkt. Hij was zeer positief, maar financieel gezien helaas ook veel te hooggegrepen. Hij wou er wel nog een mouw aan passen, zodat het zou lukken, maar ja… Bij Universal België konden ze het budget ook niet bolwerken zonder Amerikaanse deal.»

HUMO Je bent niet veel later weggegaan bij Universal, hè?

Ferri «Ja. Eind 2014 was de plaat volledig af qua piano en zang, maar hadden we nog geen arrangementen. Bij Universal waren ze eerst erg onder de indruk, maar dan begonnen ze ’t toch een stijlbreuk te vinden met de eerste plaat, en hadden ze liever dat ik opnieuw iets in die aard deed.

»Voor de duidelijkheid: ze hebben mij nooit iets opgedrongen en we staan nog steeds op goede voet met elkaar, maar ‘Displeasure’ is volledig in eigen beheer uitgebracht. Ik heb er al mijn geld in gestoken. Een gróót risico, dus ik hoop dat het goed komt (lachje).»

HUMO Een redelijk belangrijke vraag dan: ben je tevréden over ‘Displeasure’?

Ferri «Ja, héél tevreden. Het is een strijd geweest, maar ik ben blij met het resultaat. Het is helemaal de dromerige, filmische, weidse plaat geworden die ik voor ogen had. ‘Ferritales’ was de zon; dit is de maan.»