Scherlock Holmes 2: A Game of Shadows
Om de release van 'Sherlock Holmes 2: A Game of Shadows' te vieren, zo lazen wij in de krant, bieden verschillende Londonse hotels tijdens de feestdagen een speciaal 'Sherlock Holmes'-arrangement aan.
Om de release van 'Sherlock Holmes 2: A Game of Shadows' te vieren, zo lazen wij in de krant, bieden verschillende Londonse hotels tijdens de feestdagen een speciaal 'Sherlock Holmes'-arrangement aan. Cool!
Afternoon tea in de woonst van de detective in Baker Street; met een jagershoedje op onze kruin en een pijp tussen de lippen deelnemen aan een coctailparty in Victoriaanse stijl; met een vergrootglas in de ene hand en een glas whisky in de andere mee complotten smeden in een moordspel; rollebollen in de suite waar de legendarische Count Von Kramm ooit verbleef: dit soort activiteiten lijkt ons een stuk opwindender en sfeervoller dan de film zélf - die is namelijk zó godvergeten saai dat we, als we niet zaten te knikkebollen, zowaar begonnen terug te verlangen naar de Sherlock-films met Basil Rathbone uit de jaren veertig (en die waren al tamelijk zwak).
Er waren nochtans redenen om hier iets van te verwachten: sinds 'Mad Max 2' en 'The Empire Strikes Back' leven wij nog steeds in de illusie dat sequels dikwijls beter, donkerder en gewaagder zijn dan de eerste film; de pitch – deze keer vechten Holmes en Watson een rechtstreeks duel uit met hun meest legendarische tegenstander, Professor Moriarty – klonk tamelijk oké; en bovendien waren de Britse filmcritici opvallend lovend (filmcritici: ze hebben u áltijd bij uw pietje). Maar 'Game of Shadows' blijkt dus een regelrechte catastrofe, en het is niet lang zoeken naar de dader: Guy Ritchie.
In een poging om Sherlocks deductievaardigheden te visualiseren zit Ritchie, wat ons betreft de meest over het paard getilde cineast van de afgelopen vijftien jaar, voortdurend uit te pakken met allerlei slow motion-kunstjes die doen terugdenken aan de beruchte bullet time-fotografie uit 'The Matrix': in 1999 oogden die effecten nieuw en spectaculair, vandaag zijn ze hopeloos passé. Ook de vertolkingen liggen ons zwaar op de maag: Robert Downey Jr. neemt geen vezeltje over van de Victoriaanse gentleman-detective uit de boeken van Sir Conan Doyle, maar speelt Holmes als een onuitstaanbare martialartsclown die tijdens een vuistgevecht in een steegje met veertien booswichten tegelijk afrekent, een slaapverwekkend kungfuduel uitvecht met een kozak die letterlijk uit het dakgebinte komt vallen, en tussendoor graag de travestiet uithangt: láchen.
Erger nog: de verbale pingpongwedstrijdjes tussen Downey en Jude Law zijn totaal ongrappig én slepen veel te lang aan, en Noomi 'Lisbeth Salander'Rapace, zonder piercings maar met een gek hoedje op, hangt er in haar eerste grote Hollywoodproductie bij als een popje aan een touwtje. En de plot? Wel, die kunt u rustig op uw buik schrijven: in plaats van hem eens een deftig mysterie voor te schotelen, sturen de inspiratieloze scenaristen hem honderdachtentwintig minuten lang van de ene flauwe slapstickscène naar de volgende explosie.
Cluedo spelen is prikkelender.
Bekijk de trailer:
