Scissor Sisters: En toch bescheiden gebleven!
Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, maar af en toe valt er weleens wat te voorspellen. Dat je favoriete weirdo-groep, na een nummer 1-hit te hebben gescoord, in een lelijke Limburgse expohal zal komen spelen bijvoorbeeld.
De Scissor Sisters hadden vorige zomer met het door Elton John geschreven 'I Don't Feel like Dancin'' een monsterhit te pakken, en dus wandelen wij op een zaterdagmiddag de parking van de Ethias Arena af, langs reuzenborden die concerten van Bonnie Tyler en Umberto Tozzi aankondigen, op zoek naar Jake Shears.
Toegegeven: compléét uit de toon vallen de Sisters niet in zulk grotesk postergezelschap. Maar van de dragscene in de Lower East Side naar de Grenslandhallen: een Return to Oz kan je het niet echt noemen. Al is Shears - op het podium een exhibitionistisch monster met een voorliefde voor leren broeken en ontblote torso's, off stage gekleed in existentialistisch zwart en met een nerdy bril op de neus - het daar maar half mee eens.
JAKE SHEARS « Je kan een hit vergelijken met een onenightstand: het kan fantastisch leuk zijn, maar dat wil niet zeggen dat je de volgende ochtend samen naar het stadhuis moet stappen om te trouwen. Waarmee ik wil zeggen: ik voel me niet verplicht een publiek te plezieren dat ons kent van die éne hit. Dat we op de radio komen, wil nog niet zeggen dat we onze shows gaan censureren of dat we ons laten sponsoren door Disney Channel. Tegenwoordig moet populaire muziek kennelijk steriele muziek zijn: ongevaarlijk en braaf. That's not what we are. Maar ik heb evenmin zin om onze diehard-fans te geven wat ze van ons verwachten. Ik wil me gewoon niet aanpassen. Aan niemand.»
HUMO Je kan natuurlijk ook zeggen: de Scissor Sisters vertegenwoordigen het beste van twee werelden. Je kan in de club dansen op de Erol Alkan-remix van 'I Don't Feel like Dancin'', en in de supermarkt boodschappen doen op 'Land of a Thousand Words'. Er is mainstream succes, maar de underground credibility blijft intact.
SHEARS « Precies. We hebben onze tentakels in verschillende richtingen uitgeslagen, en dat geeft ons heel veel vrijheid. Onze laatste cd was heel erg gitaar- en pianogericht, maar de volgende kan evengoed een clubplaat worden. Dat zou niet vreemd zijn, bedoel ik.»
DEL MARQUIS (gitaar) « Het zou super zijn als we erin slagen én de clubgangers én het brede publiek aan te spreken. Truckers die meefluiten op 'I Don't Feel like Dancin'': fantastisch! Ik geloof graag dat wij mensen ontwapenen. Ik ben de laatste om mensen in hokjes te zetten, maar wie naar onze muziek luistert moet toch een béétje open-minded zijn.»
HUMO Kinderen zijn dol op jullie muziek, hebben we al gemerkt in onze directe omgeving.
SHEARS « Dat maakt me echt blij. Want de muziek waarmee je bent grootgebracht, is op latere leeftijd een inspiratie. Toen ik vier, vijf jaar was, was ik compleet geobsedeerd door 'Another Brick in the Wall, Pt. 2' van Pink Floyd; twintig jaar later coveren wij 'Comfortably Numb', onze doorbraak. Ik ben trots dat kinderen van nu naar onze muziek luisteren - da's goed nieuws voor de popmuziek over twintig jaar (lacht).»
HUMO Jullie liveshows zijn ondertussen legendarisch, maar we hebben al gemerkt dat veel afhangt van het publiek. Hoe wilder de mensen in de zaal, hoe intenser jullie performance. Is er de afgelopen tournee al eens een échte tegenvaller geweest?
MARQUIS « Je kan ons, denk ik, niet verwijten dat we ooit al een slechte show hebben gespeeld. We geven ons altijd helemaal, en als het publiek mee wil, dan staat er geen rem op ons exhibitionisme.
» Dat gezegd zijnde: niet alle volkeren zijn even seksueel. De Belgen zijn erg goed. Kopenhagen was fantastisch, de Denen zijn super. Idem dito voor Zweden en Duitsland. Maar Zürich was dan weer verschrikkelijk. Misschien is het omdat de Zwitsers afgesloten zitten van de zee of zo, maar talking about sexuality: it seemed like there was none in the room.»
