Scritti Politti - White Bread Black Bear
'The Boom Boom Bap / The Tap A Tap Tap / Well, That's The Beat Of My Life': een fraai staaltje poppoëzie. De auteur, Green Gartside,is een man met een verleden.
In de tachtiger jaren scoorde zijn eenmansorkest Scritti Politti een reeks forse hits en mocht hij Miles Davis en Madonna tot zijn fans rekenen. Door podiumvrees, tanende inspiratie en een almaar lager werktempo - alleen Scott Walker doet het nog rustiger aan- verloor de wereld hem echter uit het oog. Maar nu, zeven jaar na het halfbakken 'Anomie & Bonhomie', is er 'White Bread Black Beer', een plaat die niet alleen een goeie titel heeft, maar ook zijn drie sterren volledig verdient.
undefined
We geven toe: een vol uur luisteren naar Gartsides stem - Donald Duck met een blinkend glazuurlaagje - blijft een beproeving, en bij de eerste beluistering vonden we 'White Bread Black Beer' eigenlijk te gelikt. Maar gaandeweg veranderde onze irritatie in diep respect: Gartside gebruikt mainstreammiddelen, maar kleurt steeds een paar centimeter buiten de lijntjes. Hij zet zelfgezongen Beach Boys -koortjes op een hiphopdreun ('Snow In Sun'), laat elders pas na vier coupletten een refrein horen, om het nummer daarna stop te zetten ('Cooking'), verandert Simon & Garfunkel -gemijmer met één vingerknip in opgewekte rock met een stevige Beatles -tic ('Dr. Abernathy'), wisselt roze Scissor Sisters-disco ('E Eleventh Nuts') af met Moby Grape-achtige hippiemuziek ('Road To No Regret') en combineert gospel en reggae met een hopsa-ritme dat van K3 had kunnen zijn ('After Six'). En dan zwijgen we nog over de woordspelletjes en de melancholische ondertonen van 'The Boom Boom Bap'.
Een enkele keer gaat Gartside te ver - 'Mrs. Hughes' lijkt wel vijf nummers in één - maar verder is 'White Bread Black Beer' één grote speeltuin voor volwassenen, met een geluid dat ook de kleinsten onder u zal bekoren. Een prestatie.
