Serge Gainsbourg - Les 100 plus belles chansons

Het moet daar ruim twintig jaar geleden in Luxemburg, of all places, een gedenkwaardige rendez-vous zijn geweest: (RV), de latere dwarskijker, die in naam van Humo met Serge Gainsbourg sprak, de toenmalige dwarsdenker en -doener. Herlees het interview uit 1985 in de Humo-files op The Wild Site . Als zelfs maar een kwart van de kantineverhalen over die ontmoeting waar is, hebben de heren er toen in de Holiday Inn in de Letzeburgse hoofdstad een bewogen nacht van gemaakt. Eén anekdote: een van beiden moest na afloop van het gesprek behoorlijk aangeschoten met een vacante rolstoel naar zijn kamer teruggebracht worden, terwijl de andere gestaag en onverstoord nog een paar uur bleef doordrinken.

Ook vandaag draagt Gainsbarre zijn reputatie van immer benevelde rokkenjager en relschopper nog altijd met zich mee: een jonge Franstalige passante in le Château P., nauwelijks twee jaar ouder dan de vijftien jaar die le beau Serge intussen dood is, wees gisteren nog met enig misprijzen naar het doosje van 'Les 100 Plus Belles Chansons' op onze werktafel, en typeerde Gainsbourg en passant als 'ce vieux soulard', die ouwe dronkaard. Reputaties! (Om de cd's daarna wel prompt op haar iPod in te laden...)

Om de 15de verjaardag van zijn dood te herdenken, wordt een vloed aan Gainsbourg-platen (her-)uitgebracht, en die laten stuk voor stuk horen wat voor groot artiest en songschrijver de man was. Om er maar twee uit te pikken: noch het sober vormgegeven 5 cd-doosje 'Les 100 plus belles chansons' (of eerdere compilaties) noch de hommage 'Monsieur Gainsbourg. Revisited' mogen au fond in uw collectie ontbreken. Heeft Gainsbourg dan bij leven & welzijn 100 essentiële songs geschreven/gezongen? Natuurlijk niet, dat heeft niémand ooit gedaan, maar alle liedjes op 'Les 100 Plus Belles Chansons' hebben wél de aanvallen van de tijd overleefd. Of het nu de prille, door jazz en Boris Vian beïnvloede chansons zijn (zoals 'Le poinçonneur des lilas' uit 1958 of 'La chanson de Prévert' uit 1961, de yéyé-popliedjes van de jaren zestig, de songs van/met/voor Brigitte Bardot, Cathérine Deneuve en natuurlijk Jane Birkin, of de latere flirts met disco, reggae en electro: we horen ze nog altijd allemaal even graag. Die brommende, grommende stem! Zelfs het ooit zo scandaleus bevonden niemendalletje 'Lemon Incest' met zijn dochter Charlotte (13 jaar in 1984), kan ons vandaag bekoren. Zeer vreemd: in deze ultieme en weloverwogen selectie (met bijvoorbeeld de integrale 'Histoire de Melody Nelson'-elpee uit 1971) ontbreekt Gainsbourgs bekendste/meest beruchte/bestverkochte song 'Je t'aime moi non plus', het hijg-, kreun- en steunnummertje met muze Jane Birkin. Stomme vergetelheid? Statement? Een kwestie van rechten? Afijn, voor onze afspeellijst op de iPod hebben we er toch maar gauw 'Les 101 plus belles chansons' van gemaakt...