Serie: Gomorra

Wie Matteo Garrone’s hoogst onaangename, maar daarom niet minder briljante misdaadfilm ‘Gomorra’ heeft gezien, weet dat er met de Napolitaanse maffia (in het Nederlands de camorra) betrekkelijk weinig te lachen valt.

'Oké, we veroorloven ons een beetje dramatische vrijheid, maar alle gebeurtenissen zijn gebaseerd op échte conflicten en delicten.' Roberto Saviano

Zo mogelijk nog drukkender gaat het eraan toe in de nieuwe, gelijknamige Italiaanse tv-reeks, die andermaal een hondsbrutale, gitzwarte en ditmaal twaalf afleveringen voortdenderende trip door de vuilste straten van Napels presenteert. De tv-serie is net als de film gebaseerd op het controversiële boek van journalist en persona non grata Roberto Saviano. Sinds 2006 geniet hij de klok rond politiebescherming, en zijn familie moest noodgedwongen uit het publieke leven verdwijnen.

- Je boek was op zich een fenomeen, dan was er de filmadaptie en nu krijgt het een derde leven middels een tv-serie: waarom was dat nodig?

Roberto Saviano «Omdat ik had gemerkt dat er te veel intriges, te veel complotten, te veel schandalen zomaar in stilte gepasseerd zijn. Alle nuances van een enorm uitgestrekt crimineel rijk met honderden verschillende clans, de onderlinge machtsstrijd, de dagelijkse werking, de socio-economische gevolgen, noem maar op… Dat kun je nu eenmaal niet állemaal in één speelfilm van twee uur vatten – waarmee ik overigens niks wil afdoen aan Matteo Garrone’s prestatie. Nog iets wat meespeelde: ‘Gomorra’ was al een zware film, als er nóg meer informatie in had gezeten, hadden we de kijkers ongetwijfeld helemáál murw geslagen. Maar dat neemt niet weg dat je uitvoerig aan de camorra blootgesteld moet worden om te beseffen dat die wereld ook jóúw wereld is.

»Met deze tv-serie wilde ik dan ook vooral de nieuwsgierigheid van de kijkers prikkelen. Aanvankelijk zullen kijkers die niet van Napels zijn, en de stad niet goed kennen, denken: ‘Dat is ver van mijn bed, en een tikje vergezocht.’ Dan lijkt die hele camorra een ondoordringbaar mysterie, een fantasietje misschien zelfs. Maar door er maar genoeg mee geconfronteerd te worden, genoeg informatie te krijgen, zul je – daar twijfel ik niet aan – meer een meer gaan beseffen: verdorie, zo gaat het écht. Oké, we veroorloven ons een beetje dramatische vrijheid, maar alle gebeurtenissen zijn gebaseerd op échte conflicten en delicten. Elk personage is een combinatie van een dozijn échte mensen. Mijn enige richtlijn aan de scenaristen was: niet simplificeren, niet verbloemen. Gewoon tonen vond ik al voldoende: zelf reiken we geen oplossingen aan, maar ik hoop wel dat we anderen kunnen inspireren om naar oplossingen op zoek te gaan.»

- Als er één ding is dat ‘zachter’ is in de reeks dan in de film, dan wel dat de personages menselijker worden voorgesteld, met meer compassie.

Saviano «Dat weet ik nog zo niet. Je krijgt inderdaad meer van hun privéleven te zien, maar die fragmenten dienen hoegenaamd niet om hen sympathieker te doen overkomen. Het kan verleidelijk zijn om te zeggen: ‘Ach, die gast is dáár geboren, het is ergens wel te begrijpen dat hij in de misdaad is beland.’ Maar je mag nooit ofte nooit vergeten dat die man ooit op een kruispunt stond, en dat-ie voor het foute pad heeft gekózen.»

- Heb je nooit spijt dat je ‘Gomorra’ geschreven hebt? Dat boek heeft per slot van rekening de rest van je dagen getekend.

Saviano «Spijt? Nee, ik zou het opnieuw doen. Maar misschien wel op een andere manier. Ik heb mezelf een leven in het openbaar ontzegd, mezelf afgesloten van de buitenwereld. Als ik het kon overdoen, dan zou ik voorzichtiger zijn.»

undefined