Serie: The Newsroom
Er roert iets in het dichte struikgewas dat journalistiek heet. In de prima docureeks 'Iedereen journalist' - maandag op Nederland 2 - ziet u hoe er tegenwoordig méér rek zit in de journalistieke moraal dan in een bungee-elastiek waar Maggie De Block aan hangt te bungelen en hoe er meer dan ooit nood is aan verdieping en duiding. Op diezelfde golf van verontrusting surft ook de HBO-fictiereeks 'The Newsroom', vanaf vanavond op Canvas.
De laatste worp van scenarist Aaron Sorkin - uit wiens brein eerder al het met prijzen overladen 'The West Wing' en de spitante dialogen uit 'The Social Network' ontsproten - speelt zich grotendeels af op de redactievloer van het actuamagazine 'News Night' van de fictieve kabelzender ACN. De Jan Becaus met dienst is Will McAvoy, een alleraardigste Jeff Daniels die na een hemels vurige tirade - één van de krachtigste monologen die Sorkin ooit uit zijn pen perste - op gedwongen verlof moet. Eens terug moet hij het stellen met een half team en een ex-lief als baas. Zij wil hem overtuigen om nog eens harde maar eerlijke journalistiek te bedrijven.
Jeff Daniels «En daarin zit meteen de hele spanningsboog van de serie vervat: échte journalistiek versus de drang om constant te scoren. Want hoewel Will zich maar al te graag voordoet als een rechtschapen journalist, is hij de eerste om de kijkcijfers te checken. Nieuwsredacties, vooral die van de kabelzenders, vragen zich constant af met welke onderwerpen de cijfers zullen pieken, hoe ze trending of druk besproken kunnen worden op Twitter.»
- En, laat ons raden, die visie strookt niet met die van Aaron Sorkin?
Daniels «Aaron wil vooral dat journalisten doen wat ze horen te doen, namelijk de waarheid vertellen. Tegenwoordig bestaan er blijkbaar geen leugens meer, alles is verworden tot 'een opinie'. Aaron gaf laatst nog een interessant voorbeeld: als de Republikeinen op een goeie dag zouden beweren dat de aarde plat was, zou The New York Times de dag erna op de proppen komen met 'Democraten en Republikeinen kunnen het niet eens worden over de vorm van de aarde'. (Lacht) Nee serieus, eigenlijk is het tragisch. Wist je dat op de dag dat Bush Irak binnenviel, 67 procent van de Amerikanen dacht dat Irak verantwoordelijk was voor de aanvallen van 9/11? Dan weet je toch dat er iets mis is met de manier waarop informatie overgedragen wordt. Nu, ik wijs ook niet alleen de media met de vinger, hoor. Het publiek zélf heeft vaak de aandachtsspanne van een goudvis: 'Hé, kijk! Een vogeltje!' (lacht)»
- Over goudvissen gesproken, was het niet bijzonder moeilijk om die typisch Sorkineske dialogen en walk-and-talks onder de knie te krijgen?
Daniels «Dat weet je voor je eraan begint. Sorkin is van oorsprong een theaterauteur en dat merk je. Een scenario van Sorkin moet je helemaal vanbuiten leren. Er is geen ruimte voor improvisatie, want elk woord staat er omdat het er móét staan. Er zit een soort muzikaliteit en zelfs een zeker ritme in. Als je je tekst traag opzegt, hoor je dat het ritme niet klopt, dus voor je 't weet zit je met 170 kilometer per uur tegen elkaar tekeer te gaan. Dat is onze versie van een autoachtervolging, zie je? Als je zo'n dialoog dan in een walk-and-talk (een befaamde Sorkin-tactiek waarbij de personages al wandelend in dialoog gaan, red.) giet, dan krijg je het equivalent van een achtervolging met wel vijf auto's! (lacht)»
- De serie had na de eerste aflevering te kampen met scherpe kritiek. De manier van werken op de nieuwsredactie zou sterk bij de haren getrokken zijn.
Daniels «Het was ook nooit Aarons bedoeling om alles zo waarheidsgetrouw mogelijk te maken. Het is en blijft fictie waarin zowat álles terug te vinden is: werkethiek, politiek, romantiek en zelfs slapstick.»
- Slapstick?
Daniels «Zeker. Dit is één van de grappigste series die Aaron ooit geschreven heeft. Als hij me over een bananenschil kan laten uitglijden, zal hij het zeker niet laten (lacht).»
undefined
