Serie: The Tudors
Een nieuw seizoen, een nieuwe vrouw: bij de start van de derde jaargang van ‘The Tudors’ stapt Hendrik VIII (nog altijd met veel gusto gespeeld door Jonathan Rhys Meyers) in het huwelijksbootje met echtgenote nummer drie, Jane Seymour - haar voorgangster Anne Boleyn is amper elf dagen eerder geëxecuteerd.
En hoewel critici ons er al meermaals op hebben gewezen dat de hovelingen te mooi, de kostuums helemaal fout en de plotwendingen niet altijd even juist zijn, blijven we kijken. Niet uit nieuwsgierigheid - iedereen die een béétje heeft opgelet tijdens de lessen geschiedenis, weet wat er nog allemaal te gebeuren staat – maar omdat de sfeer van intriges, schandalen en verraad aan Hendriks hof wél bijzonder accuraat wordt geschetst, en wellicht ook omdat we in het echte leven genoegen moeten nemen met Filip en Laurent. Wedden dat ‘Tudors’-nieuweling Annabelle Wallis er ook niet rouwig om is dat ze een ietwat gepimpte versie van ’plain Jane’ mag neerzetten?
Annabelle Wallis «Absoluut. Het is ook altijd Michael Hirsts (de scenarist, red.) bedoeling geweest om een historisch tv-drama voor een groot publiek te maken, en dan heb je wat meer glamour en sexappeal nodig. We moeten daar niet flauw over doen: de mensen zien graag inteelt, veelwijverij en bloeddorst.
»Dat gezegd zijnde: Jane Seymour was helemaal niet de lelijke doos die ze achteraf van haar hebben gemaakt. De term ’English rose’, die nu nog altijd wordt gebruikt om een typisch Engelse schone te beschrijven, is speciaal voor haar bedacht. Dat 'plain’ sloeg eerder op haar bescheiden komaf.»
- Maar ze had andere talenten.
Wallis «Destijds moest je sowieso intelligent zijn, wilde je het in die kringen lang uitzingen als vrouw: je leven hing aan een zijden draadje. Maar van alle echtgenotes van Hendrik was Jane Seymour veruit het meest geliefd - ze was eerlijk en ze had het goed voor met de mensen. In tegenstelling tot Anne, die nogal ostentatief op macht belust was, kwam ze niet bedreigend over, en die terughoudendheid zorgde er vreemd genoeg net voor dat ze meer in de pap te brokken had. Jane was ontegensprekelijk Hendriks vertrouwenspersoon.»
- Niettemin liet hij zijn oog al snel weer op andere vrouwen vallen.
Wallis «Ach, dat hoorde er toen gewoon bij. Alle getrouwde mannen hielden er minnaressen op na om aan hun gerief te komen.»
- Het valt wel op dat jij opmerkelijk minder stomende scènes met Jonathan hebt dan Natalie Dormer, die Anne Boleyn speelde, en al die andere vrouwen.
Wallis «Ik denk dat Hendrik na de gekte en de passie van Anne aan iets anders toe was. En voor veel mannen zijn vrouwen nu eenmaal hoeren óf heiligen (lacht).
»We hebben trouwens wel wat afgezoend. Ik weet nog dat Jonathan me eens had gevraagd welke smaak chips ik het minst lekker vond. Kaas en ui dus... Had-ie daar voor onze eerste kusscène toch wel een zak van opgegeten, zeker.»
- Tot slot: zou je zelf kunnen aarden aan zo’n hof?
Wallis «Hm, ik denk dat een koninklijk hof veel weg heeft van een klein dorp waar iedereen alles weet van elkaar. Het liep er toen ook vol mouwvegers en lui die het koste wat het kost hogerop wilden komen en er hun hand niet voor omdraaiden om je een mes in de rug te planten, mocht dat nodig blijken. Alles wat je deed of zei, kon je je kop kosten, maar ook roddels en geruchten.
»Ik veronderstel dat het nu bij Queen Elizabeth wel wat minder extreem toegaat, maar toch denk ik dat het niks voor mij is. Then again, er heeft nog geen enkele prins om mijn hand gevraagd.»
Bekijk de trailer:
