Shame (AB)
Punk anno 2018? Shame toonde in de AB wat dat betekent: woede natuurlijk, maar evengoed twijfel. Moshen ook, en de meisjes deden keihard mee.
Shame kwam de uitverkochte AB Box binnen geraasd op hetzelfde tweespan waarmee de Britse band in januari 2018 het muziekjaar voor geopend verklaarde: ‘Dust on Trial’ en ‘Concrete’, de twee eerste nummers van debuutplaat Songs of Praise. Wietgeur in je neus, bierdruppels in je nek en de smaak van bloed op je lippen – Shame plofte je meteen in het opgefokte sfeertje dat je dit jaar enkel nog bij Sleaford Mods en IDLES aantrof.
Het duurde dan ook geen twee songs of zanger Charlie Steen – met zijn witte outfit en bretellen leek hij op een kruising van David Bowie en Humpty Dumpty – dreef boven op het wild moshende publiek. Daar merkte je hoeveel deze band losweekt bij zijn fans. Ze brulden lyrics genre “what’s the point of talking / if all your words have been said” mee alsof het diepe levenswijsheden waren. En je zag een jonge vrouw die woest met haar vlakke hand op de borstkas van haar vriend ramde in het jakkerende ritme van de band.
'Ja, het was gezellig likken aan elkaars okselzweet, daar in de moshpit'
Shame was de uitlaatklep voor alles waarover je je dit jaar kwaad kon maken: knetterrechtse politici, een op hol geslagen klimaat en niemand die bougeert, het algehele gevoel dat we met z’n allen achteruit denderen. Moshen tegen de malaise, dat is ook anno 2018 de kracht van punk.
Oh, wat was het heerlijk om tijdens de razendsnelle Wire-punk van ‘Lampoon’ bier te gooien naar Charlie Steen, die met de micro op zijn ontblote bast klopte. Wat stond je daar tijdens ‘One Rizla’ ineens sardonisch mee te grijnzen met die geboren frontman die een fascinatie voor zijn eigen tepels koesterde, of “I like you better when you’re not around” mee te kelen in ‘Tasteless’. Na dat fantastische nummer, met zijn riffs die je langs alle kanten lijken te omsingelen, was je je maten kwijt – bleek dat ze tien meter verder net als jijzelf met een gelukzalige glimlach stonden te dampen. Ja, het was gezellig likken aan elkaars okselzweet, daar in de moshpit.
undefined
Viel wel op: Shame ventte niet alleen woede uit, maar evengoed vertwijfeling. Je kon je in 2018 over zoveel zaken opwinden dat het bijna verlammend werkte, en Shame ving dat wrange gevoel perfect op in ‘Friction’, hun beste song. “And I’m trying to exist / in a momentary cyst”, zong Steen in een tekst die verder vooral vragen stelde.
'In minder dan een uur zat het erop, inclusief bisronde van anderhalve minuut '
In de AB bracht Shame zijn 162ste show van dit jaar, en dat was eraan te merken: de vijf twintigers vonden elkaar blindelings, verloren geen tijd aan overleg of snaren stemmen, en toen Steen weer eens de zaal in dook, knalden ze gewoon verder. Hulde trouwens aan gitarist Eddie Green, een man met een vintage eightiesnektapijt die stuiterde als een kleuter op een sugar rush.
undefined
In minder dan een uur zat het erop, inclusief bisronde van anderhalve minuut met de voetzoeker die ‘Donk’ heette. Debuut Songs of Praise passeerde integraal, maar Shame speelde in Brussel ook drie nieuwe songs die volgend jaar wellicht op hun tweede plaat zullen staan. ‘Human, for a Minute’ – traag tempo, veel geschreeuw – was nog een twijfelgeval, maar ‘Cowboy Supreme’ deed uitkijken naar 2019. Steen zong over manxiety terwijl zijn band nu eens voluit voor melodieuze punk à la Buzzcocks ging, en dan weer met hoekige riffs knipoogde naar Gang Of Four en The Fall. In ‘Exhaler’ zat zelfs een likje funk – mét koebel.
“I don’t want to be heard if you’re the only one listening”, aarzelde Steen nog in het sarcastische ‘The Lick’, maar de AB had wel degelijk naar de man en zijn band wordt geluisterd. En u?
