Shame
Naaien, rampetampen, bonken, kezen. Onze excuses dat we hier zo scabreus komen binnenvallen, maar dát is nu eenmaal wat Brandon Sullivan, de protagonist uit ‘Shame’, doet: hij neukt zich de pleuris.
In het zicht van zijn collega’s gedraagt Brandon (de fantastische Michael Fassbender) zich als de perfecte employé, maar zodra hij de kans schoon ziet, duikt hij als een onverzadigbare vampier onder in een stikdonkere wereld van harde, liefdeloze en anonieme seks.
Op zijn flat, in de achterkamertjes van ranzige nachtclubs, tegen het beton in een schemerig steegje: Brandon wentelt zich in lillend vrouwenvlees zoals een zwijn in het slijk. Onder zijn veroveringen bevinden zich razend knappe grieten, en toch voelden wij vooral mededogen voor de man: rond zijn escapades hangt namelijk een dikke wolk van tragiek – een indruk die nog wordt verhevigd door de droef slepende strijkers op de soundtrack.
Voor Brandon, zo blijkt al snel, is seks geen plezierig feestje, maar een obsessie die zijn leven als een ongeneeslijke ziekte domineert – altijd, overal, onbeheersbaar, niet te stoppen. Wanneer hij even geen vrouw binnen pikbereik heeft, trekt hij zich terug op de wc voor een vlugge ruksessie; zijn harddisc spat uiteen van de vunzige sekslinks; en tot écht menselijk contact lijkt hij niet in staat – alles wat hij doet wordt in beslag genomen door zijn drang naar genot.
Hij lijkt wel de nieuwe Patrick Bateman, maar dan met een stijve snikkel in plaats van een kettingzaag. Pas wanneer zijn zusje Sissy (Carey Mulligan), zelf een beschadigd engeltje, onaangekondigd zijn leven komt binnenvallen, begint Brandons bevroren ziel als een ijsschots te kraken.
Mijn Heer, wat drijft die man? Is er in zijn verleden iets voorgevallen dat hij van zich af probeert te neuken? Gebruikt hij seks als een soort pijnstiller? Je snákt naar antwoorden, maar regisseur/scenarist Steve McQueen (‘Hunger’) vertikt het om iets uit te leggen: je krijgt géén verklarende flashbacks, géén verhelderende dialogen, géén publieke biecht – hier en daar vallen alleen een paar aanwijzingen op te rapen: hou de oren gespitst.
De cineast zit zijn ‘held’ eigenlijk vooral te observeren, als een bioloog die boven een glazen stolp het paargedrag van een insect staat te bestuderen. Precies om die reden zullen sommigen onder u opwerpen dat ‘Shame’ een nogal afstandelijk en klinisch kijkstuk is, en dat McQueen eigenlijk niets diepzinnigs heeft te vertellen over zijn personage.
Ergens ís dat ook wel zo, maar toch vonden wij dit een bloedverkillend intense, buitengewoon ontroerende, oneindig diep in de ziel grijpende, recht uit het Leven gescheurde brok cinema; een trip om nooit meer te vergeten.
Sommige momenten blijven nog dagenlang door het hoofd malen, zoals die ene door merg en been snijdende close-up van Brandons vertrokken aangezicht (het bewuste shot zit ergens tussen een hoop blote konten en tieten, maar u kunt het echt niet missen). Samengevat: wat Darren Aronofsky’s ‘Requiem for a Dream’ was voor druggebruik, is ‘Shame’ voor seks.
Bekijk de trailer:
