Shani Van Mieghem, de vrouw van ex-Rode Duivel Toby Alderweireld: ‘Toby heeft het al zo vaak gezegd: hij is niet gemaakt voor dit voetballersleven’

Verdedigen is wat Toby Alderweireld (33) al zijn hele leven doet. Jarenlang in de Premier League, sinds vorig jaar bij Antwerp en tot voor kort bij de Rode Duivels. Van de Duivels neemt hij nu afscheid, maar van wie hij zeker géén afscheid neemt: Shani Van Mieghem (28), de vrouw die al tien jaar onvoorwaardelijk aan zijn zijde staat.

Shani Van Mieghem is niet tuk op interviews. Ze mijdt sowieso liever de aandacht, en dat heeft een goede reden.

SHANI VAN MIEGHEM «Toen we elkaar nog maar net kenden, hebben we een nare ervaring gehad. Toby had een nogal persoonlijke foto van ons gedeeld op Facebook. Die is een eigen leven gaan leiden, wat ons veel commentaar en gedoe heeft opgeleverd, in die mate zelfs dat we de politie hebben moeten inschakelen. Toen heeft hij beslist: ‘Voortaan schermen we ons af en houden we alles privé.’ Ik voel me daar goed bij: mensen hebben snel een mening klaar, en vaak is die negatief.»

HUMO Hoe heb je Toby leren kennen?

VAN MIEGHEM «Ik was 18 en ging nog flink uit in de discotheken. Ik kende Toby’s beste vriend een beetje. Op een dag belde hij: of mijn vriendin en ik zin hadden om met hen mee te gaan naar een concert van Drake? Eerst dacht ik dat die vriend een boontje voor mij had. Tot ik merkte dat Toby me in de gaten hield. We zijn nog iets gaan drinken en toen is hij naast me komen zitten. ‘Ik moet iets bekennen, Shani: ik ben helemaal weg van jou.’ Dat overviel me zo dat ik niets heb teruggezegd. Daar was hij niet goed van: ‘Ik leg mijn hart op tafel en jij zegt niets.’ (lacht)»

HUMO Wist je wie hij was?

VAN MIEGHEM «Van zijn vriend wist ik dat hij bij Ajax voetbalde. En op zijn Facebook-account zag ik een heleboel foto’s met fans. Thuis keken we nooit naar voetbal, wist ik dus veel. Maar mijn nonkel is een groot voetbalfan. Toen ik hem vroeg of hij Toby kende, werd hij helemaal gek (lacht). Beetje bij beetje begon het me te dagen dat ik met een bekende voetballer te maken had. Zo zijn we beginnen te daten. Elke dag na de training kwam Toby van Amsterdam naar België zodat we elkaar konden zien. Dan bleef hij slapen en reed hij in alle vroegte terug naar Nederland. Tijdens de examens heeft hij elke dag bij mij gezeten terwijl ik studeerde.»

HUMO Wat trok je in hem aan?

VAN MIEGHEM «Toby was helemaal anders dan de jongens die ik tot dan toe had gekend. Enorm lief en bescheiden. Onzeker ook: als ik niet de aanzet tot de eerste kus had gegeven, was het er waarschijnlijk nog altijd niet van gekomen (lacht). Dat strookt niet met het beeld van de robuuste verdediger op het voetbalveld, ik weet het. Daar zie je iemand totaal anders. Toen hij geblesseerd was, hebben we eens samen een match gevolgd op de tribune: van de zachte Toby van thuis bleef niks over. Ik weet nog dat ik dacht: jij doet zó raar!

»Hij kan zich ook enorm opwinden. Als zijn team een match verloor, was hij niet om aan te spreken. Dat is verbeterd: hij heeft leren loslaten, al zie ik het toch weer stilletjes opkomen nu de resultaten bij Antwerp wat tegenzitten. Hij is aanvoerder en hij neemt die rol zeer serieus op. Er rust veel verantwoordelijkheid op zijn schouders. Dat heeft hij wat onderschat.»

HUMO Je hebt er tien jaar met Toby in het buitenland opzitten. Dat is vast niet het leven dat je in gedachten had voor je hem leerde kennen.

VAN MIEGHEM «Ik ging nog naar school en studeerde voor schoonheidsspecialiste. In het weekend werkte ik in het kapsalon van mijn mama en ik deed vakantiewerk. Maar dat zag Toby niet zitten: ‘Ik weet nooit wanneer ik vrij ben, het zou fijn zijn mochten we dan samen iets kunnen doen.’ Dat begreep ik niet: ik wilde absoluut werken. Het plan was ook om verder te studeren, zodat ik later les kon geven. Dat is niet gebeurd: ik ben Toby naar Amsterdam gevolgd. Nu, zo moeilijk was dat niet: ik was jong en verliefd, en ik heb altijd mijn plan getrokken. Ik vond ook: we zijn een koppel, dus dan woon je samen. Iedereen vond dat knap, maar ik dacht: ik hoef die pluimen niet. Ik deed het gewoon, zonder nadenken.

»Na dat jaartje Amsterdam zijn we verhuisd naar Madrid, waar hij voor Atlético speelde en we ook maar een jaar hebben gewoond. Daarna volgde een jaar Southampton en zes jaar Londen. Ik ben altijd thuisgebleven: het was mijn verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat alles in orde was als Toby thuiskwam, zodat hij kon rusten. Om toch ook iets voor mezelf te hebben, heb ik de draad van het paardrijden weer opgepikt. Op mijn 6de ben ik ermee begonnen en het is altijd een passie gebleven.»

HUMO Onzekerheid kenmerkt het voetballersbestaan: op elk moment behoort een verhuizing tot de mogelijkheden, waardoor je je nooit echt gaat hechten aan een plek.

VAN MIEGHEM (knikt) «Je leert wel mensen kennen, maar ik heb nooit écht een sociaal netwerk durven uit te bouwen. Je weet immers dat er een dag komt dat je weer moet vertrekken. We hebben altijd geweten dat België onze thuis is, en dat we ooit zouden terugkeren. Uit Londen zijn we vertrokken toen ik net wat mama’s begon te kennen omdat Ayla naar de kleuterschool ging. Maar toen brak corona uit, waardoor we nog meer werden afgesneden van onze families en vrienden hier. Bovendien trok Tottenham na José Mourinho een nieuwe trainer aan (Nuno Espírito Santo, red.) die er weinig twijfel over liet bestaan dat Toby niet veel meer zou spelen. Dat gaf de doorslag om te vertrekken. We stonden op het punt om naar België terug te keren toen het plots nog onverwacht Qatar werd. We hadden samen al zoveel doorstaan, dat we dachten: dit kunnen we ook wel aan.»

HUMO Toby speelde er voor Al-Duhail, maar hield het na één seizoen al voor bekeken. Hoe was het leven er voor jou?

VAN MIEGHEM «Dat jaar is voorbij gevlogen, ik bewaar er alleen maar goede herinneringen aan. Qatar is een fantastisch land voor kinderen, met erg goede scholen. Het enige nadeel was dat Toby ’s avonds nooit thuis was, omdat de club dan trainde. Hij bracht de kinderen ’s ochtends wel mee naar school, maar ’s avonds hield de huishoudhulp me gezelschap. Het voetbal leefde er ook niet zoals in Engeland, ik heb maar twee wedstrijden gezien. En er is veel wind, en daardoor ook veel stof, wat niet goed is voor de luchtwegen. Na een jaar had ik het er wel gezien. Maar Qatar was ook het eerste land waar ik veel sociaal contact heb gehad. Doordat er zoveel expats wonen, allemaal mensen die er voor hun werk zijn, moest ik niet de hele tijd mijn leven uitleggen. Iedereen zat in hetzelfde schuitje.»

HUMO Mensenrechten staan niet hoog op de agenda in Qatar: 80 procent van de bevolking bestaat uit arbeidsmigranten die in slechte omstandigheden wonen en werken.

VAN MIEGHEM «Ik begrijp je vraag, maar het is moeilijk om daar nu nog op een serene manier iets over te zeggen. Onze huishoudhulp was een Filipijnse die al tien jaar in Qatar woonde en heel blij was dat ze er mocht werken, omdat ze veel beter betaald kreeg dan in haar eigen land. Dat geldt trouwens voor alle mensen die ik heb ontmoet: ze waren allemaal dankbaar dat ze een job hadden. Naar Qatarese normen betaalden wij onze nanny ook goed. We hebben haar zelfs een keer meegenomen naar België. We deden inkopen voor haar en zijn met haar naar de Efteling geweest.

»Ik hoor nu natuurlijk ook de aanklachten en heb enkele reportages gezien op tv. Alleen, ik weet er te weinig over om grote uitspraken te doen. Volgens mij zijn de Europese expats goed voor die mensen. Dat is toch wat ik ter plekke heb gezien. Is er niet overal ter wereld onrecht? Aan dat grote plaatje kunnen wij niets veranderen. Begin bij jezelf, denk ik dan. Dat hebben we gedaan in Qatar.

»Eén van de belangrijkste redenen om uiteindelijk toch naar Al-Duhail te gaan, was dat we meer familietijd wilden. In Qatar kon dat. We hebben er Pieter D’Hooghe (zoon van Michel D’Hooghe, voormalig Belgisch bondsvoorzitter en lid van het FIFA-comité dat het WK aan Qatar toewees, red.) en zijn vrouw leren kennen, en zij vertelden precies hetzelfde.»

HUILENDE BABY

HUMO Toby wordt 34. Hoelang gaat hij nog door als Rode Duivel?

VAN MIEGHEM «We praten daar geregeld over, maar hij weet het nog niet. Ik verwacht dat het zijn laatste WK wordt. Een EK kan er nog bij, denk ik. Maar goed, die beslissing ligt bij hem en de bondscoach.»

HUMO Sinds Vincent Kompany en Thomas Vermaelen zijn gestopt, is de kritiek op de verdediging alleen maar toegenomen. Toby en Jan Vertonghen zijn oud en traag geworden, klinkt het.

VAN MIEGHEM «Verschrikkelijk vind ik dat! Hij doet zó zijn best: ’s morgens is hij al om zeven uur het huis uit voor de training in het krachthonk op de club. Toby is altijd ondergewaardeerd.»

HUMO Vreemd dat je dat zegt: hij en Vertonghen zijn in hun gezamenlijke Tottenham-tijd net vaak met lof overladen.

VAN MIEGHEM «Laten we zeggen dat de kritiek vanuit België hem vooral trof als hij voor de Rode Duivels speelde. Ten onrechte, vindt hij.»

HUMO Het raakt hem echt, hè.

VAN MIEGHEM «Enorm! Hij kan zich er niet over zetten.»

HUMO Terwijl hij echt alles zou geven voor de nationale ploeg. Toen hij voor zijn 100ste cap werd gehuldigd, was jij erbij met de kinderen.

VAN MIEGHEM «Dat vond hij écht belangrijk, dat wij erbij waren. Zijn kinderen zijn alles voor hem. Het was nog even spannend, want Ayla had net die dag koorts. Dat maakte Toby al onrustig, het idee dat we niet zouden kunnen komen. Maar we hebben haar iets gegeven en ze is erdoor gekomen, gelukkig!»

HUMO Zijn haat-liefdeverhouding met het voetballersbestaan loopt als een rode draad door zijn carrière.

VAN MIEGHEM «Zolang ik hem ken, worstelt hij er al mee. Ik heb hem dikwijls de vraag gesteld: ‘Hoe kun jij zo goed voetballen en tegelijk zo verteerd worden door heimwee?’ Ik krijg er maar geen hoogte van. Nu straalt hij weer, nu hij weer dichter bij zijn vrienden en familie is. De liefde voor het spelletje is er dus nog. Tegelijk valt het hem ook zwaarder om van huis weg te zijn, want nu mist hij ook zijn kinderen. Ik heb weet van spelers die altijd blij waren dat er een EK of WK aankwam: ‘Oef, efkes geen kinderen!’ Toby is anders. Hij heeft het al zo vaak gezegd: hij is niet gemaakt voor dit voetballersleven.»

HUMO Heeft hij er ooit de brui aan willen geven?

VAN MIEGHEM «Die gesprekken hebben we gehad: ‘Als dit niet is wat je wil, stop dan gewoon.’ Maar goed, dat is lang geleden en hij heeft het natuurlijk nooit echt overwogen. Je hebt nu eenmaal verplichtingen en daar kun je niet zomaar onderuit. Bovendien was dit waarvoor hij vanaf zijn 15de alles had opgegeven. Hoe dom zou het dan zijn om dat zomaar weg te gooien?»

HUMO Zijn makelaar Stijn Francis wijst vaak op de mentale kwetsbaarheid van topspelers. Niet zelden leidt dat volgens hem tot zelfmoordneigingen. Hoe diep heeft Toby gezeten?

VAN MIEGHEM «Op zeker ogenblik was ik er niet gerust op: ‘Als hij zo blijft doorgaan, loopt hij nog tegen een burn-out aan.’ Zelfs ik, die er zo dicht bij sta, kan me niet voorstellen hoe groot de druk is op zo’n voetballer. Bij Tottenham deed hij soms geen oog dicht van de stress. De hele nacht bleef het maar malen in zijn hoofd.»

HUMO Heb jij je zorgen gemaakt?

VAN MIEGHEM «Jawel, vooral voor de kinderen. Maar wat konden we doen? Het is zo’n harde wereld, voor emoties is geen plaats. Je moet je steeds opnieuw bewijzen en kunt je geen zwak moment veroorloven.

»Toen Jace geboren werd, wisten we op voorhand dat Toby dat weekend moest spelen met Tottenham. Toen we ’s avonds het ziekenhuis binnengingen in België, wilde Toby kunnen slapen, om fit te zijn voor die match. Ze toonden hem het bed in de kamer waar ik na de bevalling naartoe zou worden gebracht. Daar heeft hij gerust. Ik ben ’s nachts om drie uur bevallen en diezelfde dag al is hij naar Engeland teruggekeerd. Op de persconferentie heeft de trainer (José Mourinho, red.) toen gezegd: ‘De vrouw zorgt wel voor het kind, want Toby moet hier op tijd terug staan.’ Dat was zó hard… (verbijt de tranen) Kijk, ik word er nog altijd emotioneel van. Kinderen zijn het mooiste wat er is: hoe kun je daar zo onverschillig over spreken?

»Ook de geboorte van Ayla, twee jaar eerder, was gepland zodat Toby erbij kon zijn. Ik was uitgerekend in september, op een moment dat de nationale ploeg speelde. Perfect, dus. Toby is naar Antwerpen gevlogen, ik heb hem opgepikt en we zijn samen naar het ziekenhuis gereden. Na de bevalling ben ik vroeger naar huis gegaan zodat we toch al één dag met ons drietjes thuis konden slapen. De volgende dag is hij met de nationale ploeg naar Schotland vertrokken. Dat was héél moeilijk. Voor hem, maar ook voor mij: alles was nieuw. Ik herinner me een nachtelijke huilbui van Ayla: ik wist niet wat te doen en Toby was er niet. Dat hij me niet kon helpen, viel hem enorm zwaar. Die interland heeft hij bovendien 90 minuten op de bank gezeten. Toen heeft hij zich echt wel afgevraagd: ‘Waarom doe ik dit?’»

TIEN JAAR GEMIS

HUMO Waaruit haalde jij je voldoening?

VAN MIEGHEM «Met die vraag heb ik zeker in het begin heel hard geworsteld. Ik wilde iets maken van mijn leven, maar dat was moeilijk. Paardrijden was mijn toevlucht: ik nam deel aan regionale kampioenschappen in Engeland. Toby heeft me ook altijd het gevoel gegeven dat ik belangrijk was: ‘Zonder jou kan ik dit allemaal niet.’

»Later waren de kindjes natuurlijk een job op zich. Toby was er vaak niet en ik heb veel alleen moeten oplossen. Nog altijd trouwens, want naast zijn spelerscarrière bij Antwerp heeft hij nu drie dranken – een amaretto, een gin en een pastis – op de markt gebracht. Daar kruipt ook weer tijd in.»

HUMO Toby heeft zich altijd afgevraagd of het voetbal alle opofferingen wel waard was. Daar staat tegenover dat jullie lang in een wereldstad als Londen hebben gewoond.

VAN MIEGHEM «Veel mensen dromen daar misschien van: ‘Ik wil Londen zien!’ Mij is zo’n droom altijd vreemd geweest. We woonden trouwens niet in de stad, maar erbuiten. Als we gingen uit eten, waren we algauw een uur onderweg. Niet fijn, hoor. We hebben alles afgevinkt wat je gezien moet hebben, maar echt warm ben ik er niet van geworden.

»Tien jaar hebben we in het buitenland gezeten. Tien jaar die weg zijn. We hebben er het beste van gemaakt, maar net als Toby heb ik mijn familie gemist. Zeker sinds de kinderen er zijn. Mijn ouders zijn tien jaar ouder geworden, en die jaren krijg ik niet terug. Je wil ook dat ze hun kleinkinderen zien opgroeien, maar dat kon niet.

»Het leven van een voetballer is heus niet altijd benijdenswaardig. Neem nu het weekend: veel mensen kijken daarnaar uit om te ontspannen. Dat hebben wij nooit gekund: Toby wist nooit wanneer hij vrij had. Bij Tottenham was er soms wekenlang niet één vrije dag. Dan heb je dus niets om naar uit te kijken. Daar had Toby het moeilijk mee. Ik heb altijd geprobeerd het positief in te zien: ‘De tijd gaat snel, het is zo voorbij.’ Toby kon dat niet. Dan lijkt het natuurlijk alsof de tijd voorbijkruipt.»

HUMO Snakt hij naar zijn voetbalpensioen?

VAN MIEGHEM «Dat is overdreven. Hij zal het hard missen, hoor. Bij Antwerp bloeit hij weer helemaal op. Maar de stress en de druk, die is hij liever vandaag dan morgen kwijt.»

HUMO Hij heeft lang gehoopt dat hij geen zoon zou hebben, bang als hij was dat het een voetballer zou worden en hij zo weer vastzat aan het wereldje.

VAN MIEGHEM «Ondertussen is hij bijgedraaid, hoor: hij zou het niet anders meer willen (lacht). Jace trapt af en toe tegen een bal, maar om nu al te zeggen dat hij een talent is… Als hij wil, mag hij voetballen: onze kinderen zijn vrij om te doen wat ze willen. Toby wilde aanvankelijk twee meisjes, omdat hij hoopte dat ze iets zouden doen wat hij niet kent. Stiekem hoopt hij dat Ayla hem een andere sport zal leren kennen.»

ANTWERP KAMPIOEN

HUMO Toby heeft nooit een geheim gemaakt van zijn liefde voor Antwerpen. Zijn tatoeage van de kathedraal spreekt voor zich.

VAN MIEGHEM (lacht) «Die zie ik al niet meer. Sinds ik hem ken, zijn alleen de drie kruisen uit het stadswapen van Amsterdam er nog bij gekomen. Bij Tottenham was het verboden om je te laten tatoeëren: het herstel is te veeleisend voor het lichaam. Hij heeft nog plannen, maar die staan on hold.»

HUMO Jullie zijn ook getrouwd in de kathedraal.

VAN MIEGHEM «En de kindjes zijn er gedoopt. Daardoor mogen zij er later ook trouwen.»

HUMO Wie is nu zijn grootste liefde: Antwerpen of jij?

VAN MIEGHEM «Thuis bezingt hij ook zijn liefde voor mij, hoor (lacht).

»Als Toby heimwee had, heb ik weleens gedacht: overdrijf niet zo, Toby, leef in het moment en geniet van waar je bent. Maar naarmate ik zelf langer van huis was, ben ik ook het gemis gaan voelen. Met het ouder worden ga je beseffen wat belangrijk is in het leven: je vrienden en familie. Daarom ook wilde ik in België bevallen. En ja, Toby wilde Antwerpen als geboorteplaats op hun paspoort (lacht).»

HUMO Eerder omschreef hij in Humo wat er tussen jullie is als een ‘gevoel van onoverwinnelijkheid’.

VAN MIEGHEM (knikt) «Wij kennen elkaar door en door. Na tien jaar samen in het buitenland, in onze cocon zonder veel sociale contacten, is er onvermijdelijk een sterke band. Vaak zaten we – zeker voor er kinderen waren – na het avondeten nog urenlang met elkaar te praten. Daar maakt hij soms nog grapjes over: ‘Ik kan met jou een gesprek voeren zonder dat jij iets moet zeggen.’ (lacht)

»Wij hebben alles altijd goed doorgesproken. Toby heeft me nooit voor het blok geplaatst. Op zeker ogenblik kon hij een transfer maken van Tottenham naar Italië. Dat zag ik echt niet zitten en daar heeft hij dan ook rekening mee gehouden. Als ik ongelukkig zou zijn, is dat ook niet goed voor hem. Nu, die transfer is uiteindelijk om nog heel andere redenen niet doorgegaan.»

HUMO Praten jullie over voetbal?

VAN MIEGHEM «Nee, voetbal is zijn werk en thuis wil hij zich ontspannen. Vroeger ging ik naar alle wedstrijden kijken, maar met de kinderen is dat moeilijk geworden. Laten we het erop houden dat ik het spelletje in grote lijnen begrijp, maar dat de details me soms ontgaan.»

HUMO Wat is je dierbaarste voetbalherinnering?

VAN MIEGHEM «Toen ik hem leerde kennen, speelde hij kampioen met Ajax. Ik moest die dag naar school, maar omdat ze zo met mij meeleefden, hebben ze een oogje dichtgeknepen en me laten gaan. Iedereen wist van onze relatie. Niet moeilijk: Toby stond me elke dag aan de schoolpoort op te wachten (lacht). De herinnering aan die dag koester ik.»

HUMO Toby speelde twee Champions League-finales: met Atlético Madrid en met Tottenham, allebei verloren. Voelt dat als een gemis?

VAN MIEGHEM «Dat heb ik hem nooit horen zeggen. Natuurlijk had hij ze liever gewonnen, iedereen gaat altijd voor het allerhoogste. Maar hij heeft wel in die finales gestáán: dat kunnen er niet veel zeggen. Volgens mij heeft hij vrede met zijn carrière. Als hij iets nog hard wil, is het kampioen spelen met Antwerp. En dan de Champions League in. Dat zou het helemaal af maken (lacht).»

HUMO Wat zal jullie binden, wanneer hij het voetballen voor bekeken houdt?

VAN MIEGHEM «Voor de kinderen er waren, trokken we er soms een weekendje op uit. Bezochten we een kasteel, dan was Toby een vat vol weetjes – hij weet veel, véél meer dan ik. Wij snuiven graag wat cultuur en geschiedenis op. Het is niet het meest romantische plan, maar Auschwitz staat bovenaan op ons lijstje – Breendonk hebben we al gedaan. Maar als dit je kan geruststellen: ook Rome staat erop (lacht).»

HUMO Ik wens het je niet toe, maar menig sporthuwelijk sneuvelt na de carrière. Spookt dat soms door je hoofd?

VAN MIEGHEM «Niet meer dan in een ander huwelijk, denk ik. Als een relatie op de klippen loopt, heeft dat met andere dingen te maken dan het einde van een carrière. Toby en ik hebben altijd veel met elkaar gesproken, ook daarover. Wij kunnen elkaar vertrouwen.

»Natuurlijk weet ik dat voetballers veel aandacht krijgen. Dat mensen om een foto komen vragen, vind ik helemaal niet erg. Maar soms hengelen vrouwen ook naar zijn aandacht terwijl ik erbij sta. Tien jaar geleden had ik daar zeker iets van gezegd. Nu denk ik: laat ze maar doen. Trouwens, na een wedstrijd kan hij door de adrenaline nooit direct de slaap vatten. Moet ik hem dan verbieden om eerst nog iets met de ploegmaats te drinken in het spelershome voor hij naar huis komt?

»Nu, Toby is wel ietsje jaloerser. Dat zegt hij me toch: ‘Mocht jíj al die aandacht krijgen, dan zou ik het daar bijzonder moeilijk mee hebben.’ (lacht)

»Wat er ook gebeurt: ik zal altijd positief op dit verhaal terugkijken. We hebben twee fantastische kinderen en ik heb tien jaar in het buitenland gewoond: wie kan dat zeggen? Veel mensen zouden van zo’n leven willen proeven, al stellen ze het zich vaak specialer voor dan het in werkelijkheid is.»

HUMO Tel je zegeningen, Shani.

VAN MIEGHEM (lacht) «Ik ben een gelukkige vrouw. Ik heb alles wat ik wil: een mooi gezin, een lieve man, twee fantastische kinderen, een mooi huis, en ik ben weer dicht bij mijn familie. Ons leven is nu al goed, en na het voetbal wordt het alleen maar beter. Onze kinderen zullen zich nooit zorgen moeten maken. Geld is niet het belangrijkste, maar het is wel veel waard als je zonder geldzorgen door het leven kunt. Zeker in deze moeilijke tijden. Maar één ding heb ik Toby altijd duidelijk gemaakt: ‘Als je stopt, wil ik meer familietijd.’ Ze hebben hem al gepolst voor analistenwerk. ‘Goed,’ heb ik hem gezegd, ‘maar alleen als er genoeg tijd overblijft om van elkaar te genieten.’ Dat heeft hij me beloofd (lacht).»