Sharon Van Etten (Botanique)

Het was een kille vrijdagnacht in Brussel. Sharon Van Etten klopte aan en luchtte haar hart.

'You told me the day / That you show me your face / We'd be in trouble for a long time.' Ze greep ons plots bij de keel, maar liet ons al even snel bedaren. 'I need you to be afraid of nothing', suste ze. Van Etten tokkelde zachtjes op haar gitaar en staarde onwennig in de ruimte die, ondanks de zeshonderd aanwezigen, akelig leeg aanvoelde. Je hoorde links en rechts mensen fluisteren: 'Zó mooi.' En dat was het ook.

'Je hoorde links en rechts mensen fluisteren. 'Zó mooi', en dat was het ook. '

Het werd nog beter met 'Taking Chances', uit 'Are We There'. Als je Van Ettens stem weg filterde, hoorde je iets dat van Beach House had kunnen zijn. Zonder filter hoorde je een honingzoete stem die zich een weg langs alle verraderlijke haarspeldbochten baande, en die nóg harder aan de ribben plakte in dialoog met het kristallen keelgeluid van toetseniste Heather Woods Broderick.

Máár: Van Etten rukte de stekker nog te vaak uit de spanningsboog. 'Tarifa' miste pit door het ontbreken van blazers; ook 'Save Yourself' was te braaf en kwam met moeite tot de enkels van een uitstekend 'Give Out' (uit doorbraakplaat 'Tramp'); en 'Tell Me' was een schip zonder kapitein of bestemming. Maar zeggen dat ze ondermaats presteerde en het flauwe applaus na elke song verdíénde, is onredelijk.

In de prijs van het ticket waren ook twee nieuwe songs inbegrepen: één titelloze en 'All Over Again'. De eerste song is maar half blijven hangen, de tweede volledig. Je hoorde in de verte een zweverige synth à la The Killers, maar je ontdekte vooral een indieklassieker in wording. Het buskruit zat overigens duidelijk achteraan, met stomende versies van 'Your Love Is Killing Me' en 'Serpents' – geen ratelslangen, maar boa constrictors van songs.

'Het blijft vreemd om jullie te horen meezingen. Ik durf geen oogcontact te maken, uit vrees dat ik begin te wenen. It's intense,' besloot Van Etten voor afsluiter 'Love More'. Eerlijk: het mocht inténser, met meer pit. Waarom kregen 'Leonard' en 'I Know' geen speelminuten? En was 'Every Time the Sun Comes Up' niet het infuus dat Sharon Van Etten vrijdagavond in de Botanique nodig had?

Het moment

'Serpents': je zag Sharon Van Etten en je hoorde The National. Verder: 'Afraid of Nothing', 'Taking Chances', 'Give Out'.

Het publiek

Weinig rumoer, weinig applaus. Beleefd publiek.

Quote

'This is a new song. You won't be able to sing this one. Unless you're a stalker.' Humor!