‘Serpents’, de eerste song uit ‘Tramp’ die we te horen kregen, had van The National kunnen zijn: een verrassend nijdige rocksong die snel piekt en dan meteen dóórduwt, tot de frustratie en de woede plots op zijn, en hij er prompt de brui aan geeft.

Herbert Struyfdonderdag 9 februari 2012, 06:22

Het zelfvertrouwen van Sharon Van Etten is duidelijk gegroeid sinds haar sombere, stripped-down debuut ‘Because I Was In Love’. Op opvolger ‘Epic’ voelde ze zich nog ‘Chained like a dog in our room’ door haar destructieve ex, maar met de ruggensteun van producer Aaron Dessner (The National) en wat muzikale vrienden (Wye Oak, The Walkmen, Beirut, Julianna Barwick) weet ze hier voor het eerst boven haar trauma’s uit te stijgen.

De diepe slagschaduw van het verleden moeten wijken voor lijzige Low-gratie (‘Kevin’s’), een heerlijke drone onder kletterende percussie (‘Magic Chords’), sarcastische sneren (‘Serpents’) of voorzichtig optimisme (in favoriet ‘Give Out’).

Voor een echte doorbraak lijkt het nog iets te vroeg: met die geweldige stem van haar moet Van Etten moeiteloos fans van Cat Power of Heather Nova kunnen inpakken, maar we betwijfelen of die voorbij wel érg slepende songs als ‘In Line’ en ‘All I Can’ zouden raken.

Niet erg: als ze zo snel blijft evolueren, is de eerste Van Etten-classic iets voor 2013.