Shelby Lynne - Just a Little Lovin'
'Als ze een reguliere studioplaat moeten vervangen, maskeren coverplaten vaak moedeloosheid of vertwijfeling bij de artiest,' schreef Charles Joseph Poel in de liner notes van Arno's 'Covers Cocktail'. Jammer genoeg is 'Just a Little Lovin'' van de zeer gewaardeerde Shelby Lynne zo'n verdachte collectie.
De plaat is opgezet als eerbetoon aan wijlen Dusty Springfield: negen van de tien songs (waaronder 'Anyone Who Had a Heart', 'You Don't Have to Say You Love Me' en 'I Only Want to Be With You') zijn overbekend in versies van de Britse soulkoningin.
Less is more blijft het leidmotief van Shelby Lynne: net als op haar recente eigen werk is op 'Just a Little Lovin'' geen millimeter franje te bekennen. Spijtig, want terwijl de titelsong nog genoeg heeft aan haar prachtige stem, wordt het daarna een tamelijk slaapverwekkende boel, alsof producer Phil Ramone de muzikanten met een vakantie in Guantánamo Bay dreigde als ze een noot te veel speelden.
Lynne zingt de liedjes ook al te zeer volgens het boekje: wij bespeurden zelden ook maar een begin van kippenvel, en we betwijfelen of ze er zélf veel bij voelde.
Vanaf 'Breakfast in Bed', dat de tweede helft van de cd inluidt, komt er gelukkig meer leven in de brouwerij. Het drassige 'Willie and Laura Mae Jones' van componist Tony Joe White (met wie ze al eens samenwerkte) past hoorbaar in Lynnes habitat, en op het folky 'Pretend', de enige eigen compositie, horen we de Shelby van wie we houden: een zangeres die ook zonder haar elastieken stembanden ten volle te benutten een tere snaar kan aanroeren.
'How Can I Be Sure' is een heel behoorlijke afsluiter, maar toch bleven wij achter met deze knagende vraag: zou Arno niet een véél betere hommage aan Dusty gemaakt hebben?
Toptrack: 'Willie and Laura Mae Jones'
