Show: Nicholas

Net toen we begonnen te vermoeden dat het deelnemersveld van ‘Belgium’s Got Talent’ hetzelfde lot beschoren was als dat van het gros van de talentenshows – lees: de triest galmende vergeetput – is daar ‘Nicholas’: het Grote Televisiedebuut van de piepjonge Nicholas Arnst, die vorig jaar vriend en vijand verbaasde (of toch zeker Karen Damen, Ray Cokes en Rob Vanoudenhoven) met zijn doortocht in die bonte talentenjacht.

Nicholas kan niet het verzameld werk van 2 Fabiola op zijn vingers fluiten, met een getrainde chihuahua de tango dansen of het papiertje van de Nutella-pot er in één keer netjes aftrekken (oké, dat laatste misschien wel), maar is wel een begenadigd goochelaar. Vanaf donderdag toont hij zijn vingervlugge trucs met kaarten, naalden en gsm’s aan toevallige passanten op straat en aan enkele Bekende Vlamingen. Street magic dus, zij het dan op zijn Vlaams: zonder de gebruikelijke toeters, bellen en tovenaarscapes.

Nicholas Arnst «Er zijn illusionisten die zichzelf een alter ego aanmeten om hun trucs uit te voeren. Ik heb het ook weleens geprobeerd, maar ik merk dat ik er veel beter in slaag een connectie met mijn publiek te maken als ik gewoon mezelf blijf. Ik doe niet graag alsof, daar ben ik niet goed in.»

HUMO Moet een illusionist net niet heel goed zijn in het doen alsof?

Arnst «Ja, maar dat vind ik toch iets anders. Ik zal een truc ook nooit bij mensen uitproberen als ik ’m nog niet volledig in de vingers heb. Pas als ik het gevoel heb dat ik een truc niet meer stap voor stap uitvoer, maar gewoon soepel beleef, is een act af voor mij. En dat vraagt oefening, veel oefening.

»Maar als zo’n truc dan werkt, is de voldoening ook wel enorm. Het gaat me ook niet zozeer om de goocheltechniek zelf, wel om de verbazing die de magie bij mensen teweegbrengt. Een verwonderde reactie uitlokken bij anderen, dat geeft echt een kick.»

HUMO Verzin je al je trucs zelf?

Arnst «In de eerste aflevering krijg je er wel enkele te zien die ik helemaal zelf heb bedacht. Maar als goochelaar heb je natuurlijk een hele rist historische voorgangers, dus het zou een beetje stom zijn om keer op keer zelf het warm water te willen uitvinden. Elke goochelaarsgeneratie bouwt voort op wat de vorige heeft meegegeven. Zelf heb ik de stiel ook zo geleerd: toen ik begon, mocht ik een oudere goochelaar volgen tijdens zijn optredens. Daar heb ik enorm veel van opgestoken. De uitdaging is dan om van die trucs van iemand anders toch iets persoonlijks te maken, om er je eigen draai aan te geven.»

HUMO Is het in tijden van YouTube en consorten niet verleidelijk om online trucs te gaan sprokkelen?

Arnst «Toen ik met goochelen begon, bestonden al die filmpjes nog niet. Gelukkig, want zo veel stellen ze meestal niet voor, vind ik. Vaak gaat het om beginnende illusionisten die simpele goocheltechnieken uitleggen. Terwijl echte goochelkunst wel wat meer vereist dan wat handigheidjes.»

HUMO In ‘Nicholas’ toon je je trucs aan nietsvermoedende voorbijgangers. Nooit abusievelijk in je kaarten laten kijken?

Arnst «Ik ben nooit echt op mijn bek gegaan, al vraagt het wel een zekere koelbloedigheid om zomaar op mensen af te stappen. Maar die spanning maakt street magic ook net zo interessant: je weet nooit helemaal zeker hoe de mensen gaan reageren. Soms zie je iemand in het begin heel ongeïnteresseerd kijken, tot er plots die klik is. Dan zijn ze zo verbaasd dat ze helemaal ontspannen, en zelfs even de camera’s vergeten. Dat vind ik het allerleukste: mensen die aan het tobben zijn over hun werk of gestresst zijn, even helemaal afleiden met een goocheltruc.»