Sihame El Kaouakibi speelt drie kwartier lang martelaar in haar eerste interview sinds de beschuldigingen

‘Ik ben heel blij dat ik híér voor de eerste keer naar buiten kom met mijn verhaal,’ steekt Sihame El Kaouakibi van wal in de ‘Behaved’-podcast, want naar eigen zeggen trokken De Mainstreammedia al jaren verwoed aan haar mouw om bij hen voor het eerst te spreken. Waarom koos ze dan toch voor een podcast die op Youtube elke week afklopt op enkele honderden views? Misschien had het te maken met de twee knapen tegenover haar, die in drie kwartier geen enkele kritische vraag geformuleerd kregen. Heel haar monoloog lang was iedereen in fout. Iédereen, behalve Sihame.

Als de kaap van 2 minuten wordt gerond, zijn journalisten uit ‘de mainstreammedia’ al weggezet als radartjes van Het Systeem, werd ‘frappant’ in de Nederlandse taal verbasterd tot ‘frapperend’ en kregen we compleet onverwacht de vergelijking met Bart De Pauw om de oren geslingerd. Nee, Salaam Paragh en Dylan Verlooy hebben nog niet de journalistieke geoefendheid om het juiste weerwerk te bieden tegen een ratelende El Kaouakibi.

Vanaf dat moment blijven de tenen in gekrulde toestand, want in de 44 minuten die volgden kreeg El Kaouakibi de vrijgeleide om glimlachend haar beklag te doen over alles en iedereen terwijl ze zichzelf als martelaar profileert. ‘Mijn advocaat zei: ‘Sihame, ik weet dat je wilt blijven vechten voor de kinderen, maar nu ga je toch moeten lossen.’’ Enkel een fotogeniek traantje op de wang ontbrak nog. Steeds geeft ze aan hoe hard ze inzit met de jongeren (‘hun huis werd hen gewoon afgenomen’) die lijden onder de stopzetting van ‘Let’s Go Urban’, en hoewel dat oprecht overkomt, is er van enig inzicht dat zij daar daar ook maar een tikkeltje schuld in treft geen enkele sprake. Het was en ís de fout van de ‘mediahetze’.

De ‘mainstreammedia hebben haar geframed’ - zo’n kwart van Sihames woordenschat is onnodig Engelstalig - en zijn dus de reden dat de Antwerpse jongeren het zonder ‘Let’s Go Urban’ moeten stellen. Op te veel momenten ruiken de uitspraken van Sihame naar ontluikende complottheorieën. ‘Hoe kan het dat er geen onderzoeksjournalistiek is?’ vraagt ze zich af. ‘Hoe kan het dat de onderzoeksjournalistiek niet in mijn voordeel uitdraait?’ bedoelt ze.

Soms moet je iemand de schop afnemen om te behoeden dat hun put nóg dieper wordt, dat is je taak als interviewer. Maar het is makkelijker om te vragen of haar situatie zich situeerde in ‘een politieke afrekening’. Slim als ze is zal El Kaouakibi die woorden zelf nooit in de mond nemen, dus kaatst ze de vraag suggestief terug naar Dylan, die vindt dat het daar toch wel erg veel van weg heeft. El Kaouakibi ontkent niet, maar vertelt enkel dat ‘ze heeft veel vijanden gemaakt als stem van het volk’. Stop alsjeblieft met graven, Sihame!

‘Er is nog één ding dat ik graag zou weten,’ klonk bij afronden. Dit zou het zijn, eindelijk een vraag over de bewindvoerdersnota die aantoont dat er 450.000 euro van de jongerenorganisatie werd doorgesluisd naar privébedrijfjes, eindelijk een vraag of de tijd ook schuldinzicht met zich meebracht. Niets van dat! ‘Wat brengt de toekomst?’ waren de teleurstellende woorden die door de microfoon galmden. El Kaouakibi vertelde dan maar iets over haar nieuwe studie, dat ze haar comeback in het parlement plant om ‘het volk te vertegenwoordigen’ en hoe ze zich minder van de buitenwereld zal aantrekken. ‘Ik ben er zeker van dat de toekomst veel goeds zal brengen.’

‘Ik denk dat mensen nu doorhebben wie je echt bent,’ hoorde je nog toen het licht werd uitgeknipt. Ik denk hetzelfde, maar toch vooral het tegenovergestelde.