Silent Souls

'Silent Souls' speelt slechts in een handvol bioscopen, werd geregisseerd door een Rus en gaat over de dood: we weten het wel, deze pitchis niet meteen van dien aard dat u met klikkende hielen uit uw sofa rechtveert en in ijltempo naar de kassa sprint.

Toch willen we er een paar woorden aan wagen, want dit is een erg mooie, melodieuze, melancholische film. Aist, bedrijfsfotograaf in een papierfabriek in Rusland, wordt door zijn baas Miron gesommeerd om mee te gaan op een wel heel bijzondere roadtrip. Op de achterbank van hun 4X4, onder een goedkope deken, ligt een nogal luguber vrachtje: het lijk van Mirons vrouw Tania. Het doel van de reis: de dode cremeren en de as, samen met de trouwring, in de Wolga gooien. Terwijl onwezenlijk mooie landschappen voorbijglijden, rakelt Miron een hoop smeuïge details op over zijn huwelijksleven: bijvoorbeeld hoe hij Tania's geile lijf met wodka placht te wassen (een verkwisting: wijgebruiken tenminste bruine rum). In de vervlogen Merjacultuur, waar beide mannen van afstammen, wordt die nogal intieme vorm van herinneringen ophalen rokengenoemd, en het dient een doel: door honderduit over de afgestorvene te babbelen ga je je allengs een beetje opgewekter voeler, en verandert je verdriet stilaan in tederheid. En ook ú, de toeschouwer, zal rond uw hartstreek één en ander voelen verschuiven: in het begin van de film zult u misschien nog een zekere innerlijke weerstand ervaren (dat sombere onderwerp ook!), maar door toedoen van de hypnotiserende soundtrack en van het betoverend mooie camerawerk zullen uw vooroordelen gaandeweg veranderen in bewondering en zachte verrukking. De vergelijking klinkt misschien een beetje raar, maar in de grond doet 'Silent Souls' hetzelfde met je wat ook songs als 'Mykonos' van Fleet Foxes
of 'Comin' Back to Me' van Jefferson Airplane
vermogen – je in een staat van acute ontroering en weemoed brengen. Misschien toch eens uit die sofa rechtveren?

Bekijk de trailer: