Silver Linings Playbook
Wanneer u deze woorden leest, weet u al of ‘Silver Linings Playbook’ eergisteren op de Oscar-uitreiking in de prijzen is gevallen – onze gok is dat Jennifer Lawrence tot Beste Actrice werd bekroond, dat Bradley Cooper naast de Oscar voor Beste Acteur heeft gegrepen, en dat de voor Beste Mannelijke Bijrol genomineerde Robert De Niro werd beloond voor die ene traan die hij ergens halverwege het verhaal method-gewijs uit zijn linkeroog laat sijpelen.
Cooper vertolkt een door hevige stemmingswisselingen geteisterde leraar die na een maandenlang verblijf in een psychiatrische instelling weer naar huis mag. Dat Pat niet goed in zijn hoofd is, blijkt uit het feit dat hij in het holst van de nacht aan het bedeinde van zijn ouders (De Niro en Jacki Weaver) luidkeels kritiek staat te geven op het cynisme in het oeuvre van Hemingway, én uit het feit dat hij meestal gekleed gaat in een vuilniszak.
Het hand-held camerawerk en het compulsieve gedrag van de personages geven je heel even de illusie dat je naar een curieuze en onconventionele film zit te kijken, maar wees gerust: je zit wel degelijk in een rasechte feelgood Hollywood-prent, waarin mentale stoornissen even makkelijk te genezen vallen als een verkoudheidje.
U bent manisch-depressief? Geen probleem: gewoon met het juiste meisje daten en in jezelf geloven en hopla, u bent verlost van uw ziekte. De regie van David O. Russell (‘The Fighter’) lijkt overigens maar uit één aanwijzing te hebben bestaan: ‘Feller!’ En: ‘Hysterischer!’ Zuchtend vragen wij ons af: hoe komt het toch dat acteurs die voortdurend tegen mekaar op zitten te schreeuwen en te schmieren, en die er achteraf prat op gaan dat ze zich gesmeten hebben, bijna altijd verschrikkelijk irritant en volstrekt ongeloofwaardig overkomen?
Bekijk de trailer:
