Sinéad O’Connor - I'm Not Bossy, I'm the Boss

Toen ik een paar weken geleden de vraag kreeg of ik Sinéad O’Connor wilde interviewen bij haar thuis in Dublin, bleken aan dat op zich aanlokkelijke voorstel een waslijst voorwaarden verbonden.

Met name onderwerpen waarover ze niet wilde spreken. In het kort: bijna álles was onbespreekbaar, inclusief de songteksten van haar nieuwe plaat. Jammer, want in ‘Take Me to Church’ somt Sinéad op wat ze niet meer wil doen/zijn/zingen/horen – ’t is een lang nummer. In de bio beweert ze overigens dat ze nu niet meer autobiografisch zingt, ‘enkel nog over personages’. Jaja, ’t zal wel.

Nu heb ik alle sympathie voor de vaak onterecht verguisde Sinéad. Haar zeer mooie crooner-cd werd met de grond gelijkgemaakt, en op het verjaardagsconcert van Bob Dylan werd ze op een schandalige manier uitgejouwd door de zich verdraagzaam wanende Amerikaanse fans van Dylan, toen ze – zeer terecht – een foto van de paus verscheurde. Ik begrijp ook volledig dat ze het beu is dat foute interviewers inzoomen op haar turbulente jeugd, haar psychische problemen en haar talrijke andere afwijkingen, in plaats van te focussen op haar nog steeds prachtige en unieke stem en haar dikwijls mooie muziek.

Maar Sinéad is zélf natuurlijk ook een provocateur eersteklas, getuige de titel van deze cd, én de kampioen van too much information, getuige de openingszin ‘I wanna make love like a real full woman’ (je bent bijna 50 Sinéad, ’t wordt tijd) en het vervolg ‘Don’t stop me talkin’ about love’ (ik bespaar u de gênante details) op de eerste track, ‘How About I Be Me’ . De akkoordenstructuur en de melodie van dat nummer lijken overigens verdacht veel op die van het mooiere ‘Why’ van Annie Lennox.

‘Dense Water Deeper Down’ (een song over, daar gaan we weer, masturbatie) is de missing link tussen de Stones, The Velvet Underground en T-Rex, en past bijgevolg niet echt bij haar stem – ’t is maar een mening, maar wat mij betreft moet Sinéad vooral niet rocken. ‘The Vishnu Room’ is mooi, het hyperseksuele ‘James Brown (with Seun Kuti)’ op z’n minst een intrigerend experiment en het verstilde ‘Streetcars’ een bescheiden pareltje.

Toch jammer: een evenwichtige artieste en een beter management zouden voorkomen dat een unieke stem wordt gelinkt aan doorsneesongs.