Sinéad O'Connor is gangsta
Elke dinsdag fileert Frederik De Backer het laatste popcultuurnieuws. Deze week: Sinéad O'Connor vraagt excommunicatiecertificaat aan.
De vraag is wie het gekst is: de paus of Sinéad O’Connor. De ene jurken dragende kale vent of de andere. Beiden worstelen met een grote interne gespletenheid. De katholieke kerk staat in essentie voor het goede, maar blinkt vooral uit in het kwade. O’Connor staat dan weer voor de kracht van de vrouw, en tegelijk voor een tomeloze kwetsbaarheid, beide prachtig tot uiting komend in een tot kippenvel aanzettende uitvoering van ‘Troy’ op Pinkpop 1988.
En allebei zijn ze compleet krankzinnig.
Ze delen de verwilderde, ietwat glazige blik en het onuitputtelijke geraaskal eigen aan de fanatiekeling, en bij geen van beiden weet je op voorhand of je weer ongeschonden buitenkomt.
O’Connor werd ooit geëxcommuniceerd door de kerk nadat ze de paus meermaals openlijk had geschoffeerd. Een mooiere adelbrief is haast niet denkbaar. Zo’n beetje als een Nobelprijs, maar dan zonder de oorlogsmisdaden of grensoverschrijdend gedrag. Ze liet zich later zelf wijden tot priester van een rooms-katholieke splintergroep, omdat Ieren, net als oude viezeriken, nu eenmaal verknocht zijn aan hun katholicisme.
Kortom: enig provocatief gedrag is haar niet vreemd. Provocatie met een boodschap. Niet, zoals ze de Jeanne d’Arc van een hele generatie pubermeisjes met stripambities Miley Cyrus ooit verweet, “je gedragen als een hoer en het feminisme noemen”. Hoe getroebleerd O’Connor ook moge zijn, wie Cyrus boven haar verkiest is de ware gek.
De Ierse heeft paus Franciscus nu gevraagd om een officieel excommunicatiecertificaat in de hoop dat ze dan met Yeezus hemzelve, Kanye West, mag samenwerken. Alles welbeschouwd een aparte motivering. Die malle West gewoon een mailtje sturen lijkt minder omslachtig. Of gewoon via sociale media? Zijn vrouw schijnt vrij populair te zijn op Instagram.
Zo’n certificaat is volgens O’Connor de overtreffende trap van de ‘parental advisory’-sticker op cd-doosjes, die dingen waar men vroeger streams in bewaarde en waarvoor artiesten toen nog iets minder hard werden genaaid. Kan kloppen. En wie beter dan zij om tegen een heilig huisje te trappen?
Sinéad O’Connor is de ultieme gangsta en ‘Troy’ de ultieme disstrack.
