Slade - The Slade Box
'Ben ik misschien de énige Humo-ziel die vruchteloos wacht op de bespreking van de onweerstaanbare 'Slade Box', met name van de fantastische cd's 1 & 2? Man man man, wat een band! Wat een stem! Cd's 3 & 4 moet je er maar bijnemen.' Aldus wees ene RAN63 ons onlangs in Uitlaat op de Humo-site terecht.
Een paar dagen eerder had een zoon ons in Uitlaat trouwens ook al gemeld: 'Mijne pa zegt dat The Fratellis (van 'Chelsea Dagger') eigenlijk Slade zijn anno 2006. En mijne pa kent er wat van, dus...'
undefined
Om maar te zeggen: Slade leeft (weer op)! Op 'The Slade Box - A 4 CD Anthology, 1969-1991' is de helft van het aanbod inderdaad overbodig. Na het toepasselijke 'Let's Call It Quits' uit 1976 was het over en uit, en cd's drie en vier illustreren alleen maar de neergang, een korte opflakkering buiten beschouwing gelaten. Maar de jaren daarvoor, tussen 1971 en 1976! 'Get Down and Get with It', 'Coz I Luv You', 'Look Wot You Dun', 'Tak' Me Bak' Ome', 'Mama Weer All Crazee Now', 'Gudbuy T'Jane', 'Cum on Feel the Noize', 'Skweeze Me, Pleeze Me', 'My Friend Stan': zo proletarisch & onbehouwen als de titels neergeschreven werden, klonk ook hun werkmansvariant van glamrock. Rauw en onweerstaanbaar, en in de gloriejaren goed voor zo'n vijftien toptienhits op een rij. Probeer u daarbij het viertal voor te stellen: bouwvakkerslijven uit de ruwste rotsblokken gebeiteld, maar gehesen in strakzittende, monsterlijke glitterpakken, inclusief plateauzolen. Géén gezicht, maar: rocken! En dan die donderende stem van de bast Noddy Holder, die kathedralen kon doen wiebelen. In het cd-boek heet het: 'A foghorn voice that could blister the paint off the rear wall of Wembley Arena without using a microphone.' Dol op The Fratellis en Kaiser Chiefs? Tijd om Slade te ontdekken.
