Slagen is goed, falen is beter (2): wat we kunnen leren uit onze mislukkingen
Heeft u uw goede voornemens voor het nieuwe jaar ook al opgegeven? Geen nood: slecht begonnen is half gewonnen! De weg naar de top kent immers vaker een roemloze start, ook voor wie zich al een leven lang arm in arm met het succes lijkt voort te bewegen. Van roadie tot frontman, van figurante tot Vlaamse topactrice: Humo verzamelde verhalen en tips van degenen die uit hun misstappen hebben geleerd. ‘Er zijn mensen die grandioze successen boeken, maar niet gelukkig zijn. Is dat dan beter?’
Lees hier deel 1
'Bij een ontslag zijn er twee mogelijkheden: ofwel ben jij verkeerd, ofwel je baas. Mijn latere succes bewijst dat ík niet verkeerd was'
Annemie Struyf: ‘Met vallen en opstaan’
HUMO Uw laatste programma’s, ‘Chez Annemie’ en ‘La vie en rose’, drijven op het thema van slagen en falen. Mensen zien geen toekomst in België en proberen hun leven dan maar elders uit te bouwen.
annemie struyf «Ja, maar ik vertrek wel altijd vanuit een groot respect voor de mensen die het aandurven om de stap te zetten. Op professioneel of persoonlijk vlak dienen zich bij iedereen kansen aan, maar je moet wel het lef hebben om ze te grijpen. Het klinkt nogal bijbels, maar ik heb veel bewondering voor mensen die hun talenten benutten, op welke manier dan ook. Ik maakte ooit een reportage over de uitbaters van een kippenkraam op de markt. Het was fascinerend om te zien hoe die mensen zich daarin smeten.
»Weet je welke opmerking ik al het vaakst gehoord heb? ‘Annemie, heb je niemand nodig om je valies te dragen?’ Het is als grapje bedoeld, maar ik vind dat zo’n ontluisterende uitspraak. Willen zij dan de valies dragen van een ander? Bovendien impliceert die opmerking dat zij mijn leven interessanter vinden dan het hunne. Dan denk ik: stap uit je comfortzone, vertrek en draag je eigen valies.»
HUMO U stapte op uw 40ste zelf uit uw comfortzone. Als journaliste voor Humo en Weekend Knack ging u plots voor de televisie werken. Wie is verantwoordelijk voor die ommezwaai?
STRUYF «Wouter Vandenhaute. Hij geloofde destijds zo hard in mij dat hij mij zelfs moest overtúígen om het te doen.
»Men vroeg mij eerst om de rubriek ‘Meisjes van 40’ voor ‘De laatste show’ te verzorgen, maar ik durfde dat niet alleen. Ik ken mijn beperkingen en ik vond op televisie komen griezelig. Daarom stapte mijn goede vriendin Lieve Blancquaert mee in dat plannetje. Omdat het resultaat goed meeviel, vroeg Wouter of ik een rubriek wilde maken voor ‘Man bijt hond’. Een mooie tijd, maar evengoed een meedogenloze leerschool. Het klopt dat de media een harde wereld is. Sommige mensen lieten me expliciet of impliciet weten dat ik niet geschikt was voor televisie. Alles was verkeerd aan mij: mijn stem, uitspraak, leeftijd, opleiding en uiterlijk. Ik zal Wouter altijd dankbaar zijn dat hij mij op die cruciale momenten bleef steunen.
»Intussen is televisie een belangrijk deel van mijn leven. Ik doe het erg graag, maar mijn geluk hangt er niet van af. Mijn kinderen spelen daar een grote rol in. Het is zo belangrijk om rondom je een kring te verzamelen van vertrouwelingen en geliefden die je altijd graag blijven zien, ongeacht je professionele beslommeringen.
»Omdat ik makkelijk mijn privé- en publieke leven kan scheiden, is het voor criticasters ook bijna onmogelijk om mijn humeur nog te vergallen.»
HUMO Kinderen krijgen vaak de mantra te horen dat ze alles kunnen bereiken wat ze willen, als ze er maar hard genoeg voor werken. Het lijkt wel een schande om iets niet te kunnen. U hebt vijf kinderen. Hebt u hen opgevoed met het idee dat ze later succesvol moeten zijn?
STRUYF «Ik leer hen vooral te vertrouwen op zichzelf. Welke keuze ze ook maken in het leven, ze moeten er met hun hart achter staan. Het lijkt me vreselijk om een gebrek aan zelfvertrouwen mee te slepen. Wie voortdurend twijfelt of hij wel goed genoeg is, zal door elke zucht van kritiek omvergeblazen worden, zeker in de televisiewereld.»
HUMO Eind 2016 scheidde u van uw man na een huwelijk van 32 jaar. Hoe kijkt u daar nu op terug?
STRUYF «Mijn scheiding is een persoonlijk falen, dat geef ik grif toe. Het leven is nu eenmaal geen aaneenrijging van successen en leuke ervaringen. Ik ben gelukkig van nature optimistisch ingesteld. Ik zie het als een morele plicht om positief met mislukkingen om te gaan. Mijn kinderen mogen mij zien vallen, maar ze zien mij telkens weer opstaan ook. Dat is zo’n belangrijke les, want zij zullen in hun leven óók vallen en zich heel erg pijn doen. Ik kan alleen maar hopen dat ik het goede voorbeeld geef.»
Guillaume Van der Stighelen: ‘Carrière als dakloze’
undefined
HUMO U boekte uw grootste successen als reclamemaker, bij het bureau Duval Guillaume. Als we de serie ‘Mad Men’ mogen geloven, is dat nochtans een sector waar mislukking en afwijzing tot de orde van de dag behoren.
Guillaume Van der Stighelen «Dat is ook zo. Een reclamebureau produceert ideeën. In onze sector is het normaal dat je met lege handen naar huis wordt gestuurd. Als we voor een bedrijf als Danone werkten, startten we het jaar met wel honderd ideeën. Als er daar nog één van overbleef, hadden we een goede campagne achter de rug.»
HUMO In een interview omschreef u zichzelf ooit als een man van twaalf stielen en dertien ongelukken.
Van der Stighelen «Toen ik jong was, wist ik niet wat ik met mijn leven moest aanvangen. Als 20-jarige snaak opende ik dan maar een café in Antwerpen. In België kan het verkopen van je zaak een lucratieve business zijn, want je hoeft er geen belastingen op te betalen. Toen ik het café even later weer verkocht, kon ik de opbrengst netto in mijn zak stoppen. Werken kon me even niet meer boeien: ik ging met de rugzak door Amerika trekken. Dat was een zorgeloze tijd, ware het niet dat de belastingdienst ondertussen een herziening van mijn btw-tarief had doorgevoerd. Terug in België kreeg ik te horen dat ik 200.000 Belgische frank (5.000 euro) op tafel moest leggen. En dat binnen een bepaalde termijn, of de boete werd opgetrokken tot 600.000 frank (15.000 euro). Voor een 22-jarige was dat een enorm bedrag. Ik zag plots een carrière als dakloze voor me opdoemen. Gelukkig kon ik nog een afbetalingsplan uit de brand slepen.»
HUMO Waar vond u het geld?
Van der Stighelen «Ik begon als illustrator bij De Morgen en Flair, verkocht af en toe een cartoon en schreef mee aan scenario’s en sketches voor de toenmalige BRT. Mijn wedde ging grotendeels naar de belastingen. Toch denk ik met genoegen terug aan die periode. Ik leefde vrij, werkte graag en had nog geld over om af en toe een pint te drinken.
»Ik heb op de dunne lijn tussen mislukkeling en succesvol ondernemer gebalanceerd. Ik had net zo goed naar de andere kant kunnen vallen, en kijk dus niet neer op mensen die dat wel is overkomen. Het is vaak een kwestie van geluk. Ik denk zelfs dat ik mijn successen in mijn latere leven te danken heb aan het feit dat ik nooit een doel heb gehad. Mijn motto was: zonder plan kun je niet mislukken.»
HUMO Is België een ondernemend land?
Van der Stighelen «Neen, het is een bediendenland. We zijn hier vies van ondernemerschap en kijken er zelfs een beetje op neer.
»Ik ben meerdere keren in Amerika geweest: daar is het anders. Je kunt er na een domper sneller op solidariteit van anderen rekenen. Risico’s nemen zit ze daar in het bloed. Met ons reclamebureau Duval Guillaume hadden we enkele jaren een kantoor in New York, maar net toen begon de financiële crisis en beslisten de grote bedrijven om hun reclamebudgetten terug te schroeven. We trokken ons terug voor we de financiële prijs zouden betalen. Maar dat hebben we nooit ervaren als falen, eerder als een les: het heeft ons geholpen om nog succesvoller te worden.»
Ruben Block: ‘Genegeerd worden was onze redding’
undefined
HUMO Volgens Guillaume Van der Stighelen faalt men in de reclamesector vaker dan men wint. Hoe zit dat in de muziekbusiness?
Ruben Block «In de muziek beland je om de zoveel tijd ook onherroepelijk in de miserie (lacht). Het helpt als je als artiest af en toe probeert jezelf opnieuw uit te vinden. Maar dat houdt natuurlijk ook in dat je nieuwe wegen moet inslaan, dat je moet durven te mislukken.»
HUMO Wanneer zat u recent nog eens ‘in de miserie’?
Block «Na onze laatste tournee in Canada was ik helemaal léég. Ik had het idee dat ik op het podium zomaar een act stond op te voeren en dat frustreerde me. Ik wilde even niets meer weten van muziek: een bizarre gewaarwording. Toen ik thuiskwam, maakte ik mijn hoofd leeg door alleen maar ‘gewone’ dingen te doen: naar de winkel gaan of met de kinderen sjotten. En al die tijd vroeg ik me af of de goesting ooit zou terugkomen.
»Er zijn mensen die grandioze successen boeken, maar niet gelukkig zijn. Is hun opzet dan geslaagd? Ik vind dat een interessante vraag.»
HUMO En wat is het antwoord?
Block «Daar ben ik zelf nog niet uit! (lacht)
»Met Triggerfinger voelen we ons al een tijdje tot op zekere hoogte succesvol. Maar dat betekent niet dat we over de hele wereld voor volle zalen spelen. Afhankelijk van de plaats kan de opkomst erg variëren. Maar dat is net fijn, dat houdt het spannend. (Denkt na) Ik voel mij succesvol omdat ik met de juiste mensen de muziek kan maken die ik wil maken, inclusief alle mislukkingen en frustraties.»
HUMO Het is niet altijd zo geweest.
Block «Neen. In het begin van mijn carrière werkte ik als roadie bij De Mens. Ik heb veel aan Frank Vander linden te danken. Hij leerde me hoe je als frontman met je crew omgaat. Toen ze op Rock Werchter speelden, mocht ik zijn gitaar stemmen. Het gaf een ongelooflijke kick om mijn mi en mijn la over de festivalweide te horen denderen. Ik zag wat de groep op zo’n podium meemaakte, en wat hun muziek met de fans deed. Het leek me fantastisch om dat ooit zelf te mogen beleven, maar dat leek er maar niet van te komen. Met Triggerfinger bleven we lang hangen in de kleine cafeetjes. We zochten jaren naar een platendeal, maar geen enkele firma wilde ons tekenen.»
HUMO Knaagde dat aan uw zelfvertrouwen?
Block «Natuurlijk. Mocht niemand ooit gejuicht hebben na een concert, dan waren we misschien wel gestopt. Maar we voelden altijd genoeg appreciatie om te blijven volhouden. Dat proces kweekte een zekere volharding en gaf ons een drive. Wij bekeken het eigenlijk meer als een cadeau: we kregen tijd om te kloten, om te proberen en te mislukken. Het is maar door te durven mislukken dat je jezelf kunt overstijgen. Genegeerd worden, dat was uiteindelijk onze redding.»
HUMO Bij wie kon u in die periode van twijfel terecht?
Block «We waren gelukkig met z’n drieën, en motiveerden elkaar voortdurend. Ik kan me inbeelden dat het voor een soloartiest moeilijker is.
»Ik mag mezelf ook gelukkig prijzen dat ik de juiste vrouw aan mijn zijde heb. Want de periodes dat het wat moeilijker gaat, komen de rust in je privéleven niet altijd ten goede. Het is niet gemakkelijk om alle bordjes tegelijk in de lucht te houden. Soms is het vloeken omdat ik niet evenveel tijd kan vrijmaken voor mijn muziek én mijn gezin. Daar moet ik vrede mee nemen, want dankzij dit leven ervaar ik af en toe momenten die het pure geluk evenaren. Daar ben ik de muziek bijzonder dankbaar voor.»
Reinhilde Decleir: ‘Bijrollen als poetsvrouw’
undefined
HUMO Hoe zou u succes omschrijven?
Reinhilde Decleir «Dat is een moeilijke. In het acteerbedrijf gelden voor vrouwen andere wetten. Meisjes en vrouwen kunnen succesvol zijn en rollen spelen in populaire series en films. Maar zodra ze een bepaalde leeftijd bereiken, droogt de aandacht op. Ik heb het zelf meegemaakt. Na mijn 40ste werd ik plots genegeerd. Na de film ‘De Witte van Sichem’ uit 1980 kreeg ik jarenlang geen aanbiedingen voor televisie meer.»
HUMO Hoe kwam dat?
Decleir «Ik weet het niet. Niet iedereen in onze sector heeft de kans om gekozen te worden. Er is ook niemand die je komt vertellen waarom je ongeschikt bent voor een rol. Bovendien heeft men in Vlaanderen de neiging om altijd naar dezelfde acteurs te grijpen. Dat kruipt onvermijdelijk in je hoofd: het doet je denken dat je een mislukkeling bent.
»Ik werd sporadisch gevraagd voor een bijrol als poetsvrouw of barvrouw in ‘Aspe’ of ‘Lili en Marleen’. Maar daar voelde ik mij een toerist op de set. Ik moet toegeven dat ik nogal kieskeurig ben in mijn opdrachten. Zo zal ik nooit in soapseries of reclamefilms spelen.»
HUMO U bent de zus van Jan Decleir. Was die stempel nooit een last?
Decleir «Ik kom goed overeen met Jan. We hebben veel samengewerkt. De mensen maken daar graag een spel van, maar wij hebben daar nooit aan meegedaan. Toch gebeurt het nog altijd dat iemand me aanspreekt als ‘de zus van…’ of opmerkt dat ik in de schaduw van mijn grote broer leef. Dat gedoe heb ik nu wel gehad. De mensen zouden intussen mogen weten wie ik ben. ‘Die man heeft de eer om mijn broer te mogen zijn,’ zeg ik nu. Het kan mij niet schelen dat ze kwaad kijken (lacht).»
HUMO ‘Beau Séjour’, ‘Chaussée d’Amour’, uw gelauwerde theatergezelschap Tutti Fratelli: de voorbije jaren was u alomtegenwoordig. Wanneer kwam de kentering?
Decleir «De succesreeks ‘Van vlees en bloed’ heeft mijn televisiecarrière opnieuw gelanceerd, en toen liep ik al tegen de 60 aan. Ik begrijp ook niet goed hoe dat werkt. Plots las ik in de krant dat ik een Vlaamse topactrice was. Ik moet daar eigenlijk een beetje mee lachen.»
HUMO Tutti Fratelli speelt met mensen uit alle lagen van de bevolking, die in hun leven al behoorlijk wat tegenslag gekend hebben. Hoe kwam u eigenlijk bij hen terecht?
Decleir «Een armoede-organisatie heeft mij dat gevraagd. En omdat ik geen vast werk had, kon ik daar ook de nodige tijd voor vrijmaken.»
HUMO Is onze maatschappij empathisch genoeg voor mensen die tegenslag hebben gehad?
Decleir «In de periode van kerst en de Warmste Week hoorden we de ene sympathieke verklaring na de andere, maar de rest van het jaar worden ze weer aan hun lot overgelaten. Ons beleid richt zich in de eerste plaats op de rijken. Daarom heb ik ook zo veel bewondering voor mensen in de sociale zorg. Wijlen Jef Lambrecht zat in de raad van bestuur van Tutti Fratelli omdat hij het zo’n schoon initiatief vond. Hij kon die mensen begrijpen, zei hij. Na zijn botte verwijdering bij de radio zat hij ook een hele tijd zonder werk. Zelfs hij voelde zich toen een mislukkeling, al had het allemaal niets met zijn competenties te maken. Mislukking is nu eenmaal een universeel herkenbaar gevoel.»
Roland Duchâtelet: ‘Blut, werkloos en niks geleerd’
undefined
Roland Duchâtelet «Als burgerlijk ingenieur was ik vanaf het begin gefascineerd door computerspelletjes: Atari bracht in 1975 het legendarische ‘Pong’ uit. Ik was toen nog directeur van een tapijtenfabriek, maar bedacht in mijn vrije tijd ‘Memotest’: een multiplechoicequiz en het eerste intelligente computerspel op televisie ter wereld! Vier spelers konden vragen beantwoorden in 35 thema’s die je afzonderlijk kon aankopen. Ik startte het project met aandeelhouders van de tapijtenfabriek en stopte er zelf al mijn geld in. Ik geloofde dat het concept grensverleggend was. Onze start-up was in 1978 een succes op de beurs van Nürnberg, maar er zijn uiteindelijk maar een paar duizend exemplaren van het spel verkocht. Door meningsverschillen ben ik toen op straat gezet. De anderen zetten ‘Memotest’ voort, maar gingen door een foute strategie één jaar later failliet.»
HUMO Wat heeft die episode u geleerd?
Duchâtelet «Niets. Ik was blut en werkloos, maar aan zelfvertrouwen heb ik nooit een gebrek gehad. Na mijn ontslag zat ik een paar dagen thuis en vervolgens ben ik, weliswaar voor een lager loon, in de consultancy aan de slag gegaan.
»Ik ben daarna nog een paar keer buitengegooid na een meningsverschil. Maar ik maakte me daar nooit ongerust over. Na een ontslag zijn er twee mogelijkheden: ofwel ben jij verkeerd, ofwel is je baas verkeerd. En aangezien ik niet bepaald mislukt ben in het leven, durf ik te denken dat ík nooit verkeerd was.»
HUMO Nochtans liep uw pad niet over rozen: u richtte de politieke partij Vivant op, maar die brak geen potten.
Duchâtelet «En ik heb in 2000 de voorloper van YouTube bedacht. Bij TV Lokaal kon iedereen zijn eigen filmpjes maken en inzenden. We hadden ook onze eigen filmploegen om lokaal nieuws te brengen. Maar ik kwam gewoon te vroeg. De markt was nog niet klaar voor zulke innovaties. En dan vergeet ik nog een half dozijn andere projecten.»
HUMO Vertel!
Duchâtelet (kort) «Het lijkt me beter om het bij deze anekdote te houden. Nog een fijne dag.»
Eva Daeleman: ‘Yoga heeft me heel erg geholpen’
undefined
HUMO Enkele weken geleden kondigde u live uw afscheid van de radio en dus ook van uw publieke leven aan. Waarom?
Eva daeleman «Ik had het gevoel dat mijn job als radiopresentatrice mij na negen jaar niets nieuws meer te bieden had. Ik werkte routineus, het voelde niet langer authentiek om platen aan te kondigen die ik zelf niet echt goed vond. Toen ik begin november begon na te denken over die keuze, maakte ik een hele week lang bewuste afwegingen. At ik ’s ochtends havermout omdat ik het de vorige dag gegeten had, of omdat ik er echt zin in had? Toen besefte ik ook dat ik er nooit voor kóós om in de auto naar Brussel te stappen. De aandacht die een publieke figuur krijgt, werkt verslavend. Maar op den duur verscheen ik enkel op events op omdat men dat van mij verwachtte, niet omdat ik het zelf wilde.»
HUMO Moet u afkicken van die verslavende aandacht?
DAELEMAN «Neen. Na de bekendmaking kreeg ik de commentaar: amai, uw leven is plots voorbij! Ik dacht: neen, nu ga ik pas begínnen te leven. Het deed me nadenken over de definitie van succes, want dat bestaat toch vooral in de perceptie van anderen. Wilde ik het leven leiden dat mijn omgeving van mij verwachtte, of wilde ik mijn geluk vinden in de dingen die ik zelf belangrijk vond? Dat zijn confronterende vragen, maar ze zijn wel noodzakelijk. Ze brengen je dichter bij de essentie.»
HUMO In december 2015 zat u enkele maanden thuis met een burn-out. Heeft die persoonlijke breakdown u veranderd?
DAELEMAN «Sowieso. In die periode kon ik amper praten of stappen. Dat was een serieuze deuk in mijn ego. Het deed pijn, maar het deed me ook beseffen dat ik voortdurend bezig was met anderen te pleasen. Ik leidde een leven dat niet het mijne was. Na mijn burn-out ben ik alles holistischer gaan bekijken.»
HUMO De burn-out heeft u geholpen?
DAELEMAN «Absoluut. Ik heb heel lang de signalen van mijn lichaam genegeerd. Als ik hoofdpijn had, dan nam ik een pil, zonder me af te vragen waarom ik hoofdpijn had. Nu kijk ik naar het geheel van lichaam en geest. Yoga heeft me daar heel erg bij geholpen.»
HUMO In uw boek ‘Het jaar van de hond’ keert u zich af van onze prestatiegerichte maatschappij. U wilt kunnen dromen zonder de dwang om die dromen ook te hoeven realiseren.
DAELEMAN «We beseffen niet eens hoeveel er van ons verwacht wordt. We moeten financieel stabiel zijn, stralen op Facebook en Instagram en altijd het beste van onszelf geven. Men zegt dan gauw dat die sociale oppervlakkigheid typisch is voor millennials, maar ik heb het wel gehad met die kritiek. Het tegendeel is waar. Mensen van mijn generatie gaan veel meer op zoek naar hun innerlijke kracht. Het zijn de generaties vóór ons die blijven hangen in het klassieke verwachtingspatroon. Ze doen een job die ze niet graag doen en blijven hangen in een relatie omdat het zo hoort. Maar zulke keuzes komen niemands geluk ten goede.»
HUMO Uw generatiegenoot Sihame El Kaouakibi zei in het eerste deel van deze reeks dat ze haar tegenslagen doelbewust op sociale media zet, om haar volgers te tonen dat haar succesvolle leven niet altijd op wieltjes loopt.
DAELEMAN «Ik vind dat zelf ook belangrijk. Begin 2017 besloot ik een tijdje geen make-up meer te dragen. Voor mijn werk had ik een uur nodig om me aan de wereld te kunnen tonen. Ik merkte dat ik me zelfs begon te schminken als er nog maar vrienden op bezoek kwamen. Dat is toch absurd? Mijn beslissing lokte heel wat reacties uit op Instagram. Meisjes stuurden mij berichten over hoe ze zich zonder schmink niet aan hun vriendje durfden te laten zien. Onlangs zei iemand me nog dat ze graag naar mijn yogacentrum wilde komen, maar niet durfde in een spannende broek. Het is zo erg dat iemand zich daardoor laat beperken!
»Door onszelf te accepteren kweken we zelfvertrouwen en geloof in eigen kracht. De negatieve kantjes, de lelijke plekjes, de tegenslagen: die maken allemaal deel uit van je persoonlijkheid.»
Rik Torfs: ‘Minstens even slecht als Humo!’
undefined
HUMO Vallen en opstaan, verdwalen en vergeven: voor een goed christen als uzelf raakt deze reeks aan de kern van uw geloof.
rik Torfs «Vanzelfsprekend. Alleen blijft de vraag hoe rekbaar onze vergiffenis moet zijn. In dat opzicht vind ik de kwestie Lance Armstrong interessant. Ondanks zijn verleden nodigt Wouter Vandenhaute hem uit als eregast van de Ronde van Vlaanderen. Sommigen roepen dat we Armstrong in de vergeetput moeten gooien, maar ik geloof niet in het nut daarvan.»
HUMO Iedereen heeft het recht om te mislukken.
Torfs «Dezer dagen klinkt steeds luider dat we moeten durven risico’s te nemen en durven te mislukken, maar in de praktijk blijven we toch nog altijd verankerd in onze aversie voor risico’s. In Vlaanderen is er doorgaans ook leedvermaak over mensen die de mist ingaan. Voor degenen die niets proberen en dus ook niet kunnen mislukken, is dat vaak de bevestiging dat ze de juiste keuze hebben gemaakt door niks te doen.»
HUMO In de loop van uw carrière heeft u vaak uw comfortzone verlaten. Maar in tegenstelling tot de financiële avonturen van klassieke ondernemers, neemt u vooral intellectuele risico’s.
Torfs «Toen ik eind jaren 80 begon als professor kerkelijk recht, had de Kerk nog een sterke maatschappelijke rol. Een gevolg daarvan was dat ze maar moeilijk om kon met kritiek. Ik heb daar zelf veel problemen mee gehad. Ik profileerde mij als kerkelijk advocaat voor mensen die een conflict hadden met de Kerk. Of ik sprak me uit voor de wijding van vrouwen. Dat heeft me toen geïsoleerd.
»Ik moet toegeven dat de drang naar risico’s mij niet vreemd is. In 2010 stapte ik in de politiek en in 2013 mengde ik mij in de rectorverkiezingen in Leuven. Mijn stelling is: ‘Je moet altijd op zoek naar een stiel waarvan je nog niet bewezen hebt dat je die niet kunt.’»
HUMO Uw uitstapje naar de Senaat voor CD&V was geen succes.
Torfs «Oké, ik ben er nooit in geslaagd om de particratie van de machtspartijen te breken. Maar ik bekijk die periode liever anders: ik heb er veel contacten aan overgehouden en ik heb de politieke wereld van binnenuit leren kennen. De meeste professoren kunnen dat niet zeggen.»
HUMO Na drie jaar zei u de politiek vaarwel en zette u opnieuw een stap in het ongewisse: de rectorverkiezingen aan de KU Leuven. Deze keer wel met succes.
Torfs «Ik heb een duidelijke visie, zowel over politiek als over de werking van een universiteit. Ze moet het denken in het algemeen stimuleren en niet enkel experts in één of ander vakgebied afleveren. Toen ik mij in 2017 kandidaat stelde voor een tweede termijn, werd ik verslagen door mijn opponent (Luc Sels, red.), die een totaal andere ideologie uitdraagt. Universiteiten worden steeds meer gedreven door een economische logica en winstprincipes. Mijn ideeën kunnen voorlopig niet op tegen zo’n managersideologie. Ik vind het vooral belangrijk om de eigen overtuigingen trouw te blijven.»
HUMO U hebt geen spijt van bepaalde beslissingen?
Torfs «Neen. Ik kijk alleen vooruit, met veel plezier. Zeven jaar lang heb ik mijn creativiteit moeten onderdrukken, maar nu heb ik eindelijk weer tijd om te schrijven. Ik ben van plan om nog de waanzinnigste dingen te doen.»
HUMO Vertel!
Torfs (lacht) «Ik kan daar nog niets over kwijt. Ik ga niet voor Humo schrijven, maar het zal minstens even slecht zijn!»
