Slash openhartig: 'Ik ben een Disney-freak'

Dat er wellicht nooit een Guns N’ Roses-reünie komt, zal Slash worst wezen. De negenenveertigjarige gitarist amuseert zich best alleen. ’t Is te zeggen: met Myles Kennedy & The Conspirators als backingband, op ‘World on Fire’ al voor de tweede plaat op rij. Een vriendengroep, maar Slash is de baas. Humo sprak in Amsterdam met het al een half decennium cleane en zelfs sigaretloze icoon over muziek, gitaren, Disney World, en ook een heel klein beetje over Guns N’ Roses.

Slash, de man die vaker shirtloos in het openbaar is verschenen dan Michael Phelps, zit er in Amsterdam naar Slash-normen overigens erg deftig bij. Geen tattoo in zicht en ook de obligate fles Jack Daniels met bijpassend pakje Marlboro zijn sinds een half decennium niet meer van de partij. Kwatongen beweren dat hij een haarstukje draagt, maar dat kan vandaag zonder geweld niet gecontroleerd worden. Hij draagt een modieuze flatcap-pet van waaronder wel degelijk een nog forse bos krullen opwelt. Op zijn neus zit een zonnebril met spiegelglazen. Ons gesprek begint zo:

HUMO Je vorige plaat dateert van amper twee jaar geleden, je had gerust nog even achterover kunnen leunen.

Slash «Ik had tijdens de vorige tour een hoop songs geschreven, en eens die tour achter de rug was, en we ons doorheen de feestdagen gesparteld hadden – Halloween, Kerst, je kent het wel – had ik zin om met die songs aan de slag te gaan. Ik kan niet stilzitten, dan word ik zot. En de plaat is vrij vlug tot stand gekomen. In januari begonnen we de songs vorm te geven, in maart zaten we in de studio, in april was ze klaar. Dat is, naar hedendaagse normen, in een vingerknip.»

HUMO Heb je dat altijd gedaan, songs schrijven op tournee?

Slash «Ja. Enfin, niet in Guns N’ Roses, daar deden we andere dingen (grijnst). Maar in deze groep dus wel, voornamelijk omdat ik tegenwoordig geheelonthouder ben en veel tijd te doden heb. Ik schrijf in de kleedkamer voor het concert, in mijn hotelkamer... Makkelijk hoor – we hebben het hier tenslotte niet over een roman, hè. Zelfs niet over afgewerkte songs. Coole riffs, daar zoek ik naar. Een goed idee, een paar stukken samen zetten, en die stuur ik dan naar mijn eigen voicemail. Op het einde van de tour heb ik honderden berichten met ideeën. Het is extreem leuk om daar opnieuw naar te luisteren, omdat ik de helft ervan doorgaans alweer vergeten ben. ‘This is cool. This is véry cool. Cool. Not cool. And what the hell is this supposed to mean?’ (lacht) De coole dingen geef ik aan de groep, die er een arrangement bij verzint. Dat gaat vervolgens naar Myles (Kennedy, zanger en Axl Rose-soundalike, red.) die er een tijdje mee mag leven en rondlopen, op zoek naar inspiratie voor zijn badass teksten.

HUMO Heeft de groep inspraak in welke riffs songs worden?

Slash «De slechte riffs laat ik ze uiteraard niet horen, en als zij bij een goeie riff niets weten te verzinnen dat er bestaansrecht aan verleent, verdwijnt-ie ook in de prullenmand. Eventueel voor later gebruik.»

HUMO Dus een riff die jij slecht vindt – maar waar je dus ooit wél iets in gehoord hebt, anders had je nooit op REC geduwd – zal nooit het daglicht zien?

Slash «Dat lijkt me inderdaad uitgesloten.»

HUMO Twee anekdotes schieten me voor de geest. De eerste: toen Scotty Moore de gitaarsolo voor ‘Hound Dog’ had ingespeeld, zei hij: ‘Die moeten we straks nog even opnieuw doen.’ Waarop Elvis: ‘Niks van!’ In de tweede speel je zelf mee. Op een bepaald moment in de studio bij Guns N’ Roses zei Axl Rose tegen jou: ‘Hey, wat is dat wat je daar aan het spelen bent?’ Waarop jij: ‘Oh, niks, zomaar wat om op te warmen.’ Waarop Axl weer: ‘Niks opwarmen, blijven spelen!’ Die riff is de basis geworden van ‘Sweet Child O’ Mine’. Moraal: als de gitarist zijn riffs niet zelf beoordeelt, wint de luisteraar.

Slash Izzy «Je anekdote klopt gedeeltelijk. Het is niet zo dat ik de riff van ‘Sweet Child O’ Mine’ maar niks vond. We waren aan het repeteren, ik speelde die riff, (Stradlin, de ritmegitarist bij GNR, red.) en de rest van de groep vielen in, en dat speelden we een paar minuten. Einde idee, dachten we. Maar Axl, die een verdieping hoger whatever aan het doen was, had het blijkbaar door de vloer gehoord en vroeg ’s anderendaags: ‘Hey, speel dat ding van gisteren nog eens.’ Het heeft hem moeite gekost om het weer uit ons te krijgen, want wij hoorden er niets in. Maar voor alle duidelijkheid: Axl had gelijk. Al heb ik het lange tijd hartgrondig gehaat. De riff vond ik goed, maar… een uptempo ballad? Guns N’ Roses was hardcore, althans: zo zag ik het.

»Wat die anekdote van Elvis en Scotty betreft, zal ik je op je woord moeten geloven (lachje), maar de moraal daar zou ook kunnen zijn dat je een strenge maar rechtvaardige leider nodig hebt. Zonder dat ik me uiteraard met Elvis wil vergelijken. (Snel) Of met Scotty Moore.

HUMO Ik heb ‘Sweet Child O’ Mine’ nooit als een uptempo ballad gezien.

Slash «Dat is nochtans wat het is: ’t is een ballad en het is uptempo.»

HUMO Joey Santiago van de Pixies beweert dat hij ‘Monkey Gone to Heaven’ haat.

Slash «Ja, ’t is gek, maar elke gitarist in elke groep blijkt minstens één song te hebben die hij niet kan uitstaan, terwijl iedereen hem geweldig vindt.»

HUMO Jij let tegenwoordig wel op wat je de groep laat horen en wat niet?

Slash (grijnst breed) «I’m in control now.»

Knetterstoned bij Mickey

HUMO Je hebt ‘World on Fire’ opgenomen op analoge tape. Waarom?

Slash «Omdat het gewoon beter klinkt. Vooral de gitaren en de drums klinken in mijn oren oneindig veel beter als je ze analoog opneemt, in plaats van digitaal. Dat is de hele uitleg. Gitaar en drums, daar gaat het me om – als ik de rest digitaal moet doen, maak ik daar geen punt van. ’t Is grappig, tegenwoordig zijn er weer firma’s die analoge tape fabriceren, maar toen ik mijn eerste soloplaat opnam, was er niemand die het nog maakte en was er een tekort aan tape. Dus hadden we iemand in dienst die de hele dag niets anders deed dan op zoek gaan naar analoge tape en dat opkopen. Ik denk dat ze weer tape zijn beginnen te maken toen ze zagen dat vinyl – dat ook ten dode opgeschreven leek – een geweldige wederopleving kende.»

HUMO Wat voor luisteraar ben jij?

Slash «Ik heb een geweldige vinylcollectie, maar: ik weet zelfs niet in welke staat ze zich bevindt, ze is in storage. Ik heb een platenspeler, maar die is niet aangesloten. Als ik thuis ben, luister ik voornamelijk naar cd’s. Via mijn laptop die ik op een stel speakers heb aangesloten, via mijn ProTools-studiosysteem, of in mijn auto. En uiteraard heb ik een iPod, voor onderweg. Het gebruiksgemak is te groot om nog met cd’s te gaan zeulen. Dat gezegd zijnde, kan ik het niet verdragen om via mijn iPod naar een Stones-plaat te luisteren. Just doesn’t sound right.»

HUMO Dus je hebt The Stones al lang niet meer gehoord?

Slash «O jawel, vanaf het moment dat ik in de buurt van een cd-speler ben, staan ze op (lacht). Ik heb ‘Exile on Main St.’ eens op mijn iPod beluisterd in de gym. Nooit meer. ’t Was alsof je een onbewerkte film zat te bekijken, ik hoorde dingen die je niet verondersteld wordt te horen. Naakt, met die digitale… click. Couldn’t stand it. Ik heb onlangs ‘Arachnophobia’, een film waar ik dol op ben, voor het eerst gezien in HD. Het beeld was zo goed dat je de draden zag waarmee elke spin werd bediend!»

HUMO Waar zijn je kinderen mee bezig: gitaren of computers?

Slash «Computers, sowieso, maar dat is geen punt voor ze. (Wijst naar de uit de kluiten gewassen smartphone – iets tussen een tablet en een phone in – die naast hem op tafel ligt) Ze zijn ermee geboren, een computer is voor hen iets wat je nu eenmaal op zak hebt. Wat muziek betreft: de één speelt drums, de ander piano (Slash heeft een zoon van tien en één van twaalf, red.). Maar de drummer drumt eigenlijk niet zo heel graag, hij is veel meer into sport. En de pianist speelt alleen maar graag als hij het op het gehoor mag doen, van bladmuziek of lessen wil hij niet weten.»

HUMO Halverwege de opnames ben je verhuisd van een studio in Los Angeles naar eentje in Florida.

Slash «Producer Michael ‘Elvis’ Baskette heeft er zijn studio, en het was goedkoper om naar daar te verhuizen dan in LA naar iets anders op zoek te gaan. De studio waar we zaten in LA was niet langer vrij, vandaar.»

HUMO Heeft die verhuis de plaat beïnvloed?

Slash «Nee, totaal niet. In de opnameruimte maakt het volstrekt niks uit waar je zit. Het verschil tussen Noord-Hollywood en Orlando, Florida is wél gigantisch, maar als je niet buitenkomt, merk je daar niks van. Als je niet naar Disney World wil, valt er in Orlando sowieso weinig te doen.»

HUMO Ooit in Disney World geweest?

Slash «Of course, man. Ik ben een Disney-freak, maar als ik een plaat aan het maken ben, moet je me er niet mee lastig vallen. Ik kan me niet voorstellen dat ik er tijdens de opnames even tussenuit zou knijpen om met junior een paar uurtjes door Disney World te gaan wandelen.

»Niet zo lang geleden, in 2007, hebben we nog een Disney-cruise gedaan. Een week lang, met aanmeren en eindigen in Orlando, waar we rechtstreeks het park zijn binnengewandeld. En waar we twee dagen gebleven zijn.»

HUMO Een Disney-cruise?

Slash «Ja. What about it?»

HUMO Wat is dat dan? Loopt het op die boot vol met van die Disney-beesten? Word je bediend door Mickey? Krijg je je Jack Daniels van Goofy?

Slash «Daar komt het zo ongeveer op neer ja.»

HUMO (lacht)

Slash (lichtjes geïrriteerd) «Wat?»

HUMO Ik zou gewoon heel, héél graag een foto zien van jou met Goofy.

Slash «Wel, die zijn er, maar niet voor jou. Om eerlijk te zijn: ik heb me op die boot te pletter geamuseerd. Ik kwam net uit rehab en die cruise was exact wat ik nodig had: hallucinant, zonder drugs.»

HUMO Komaan Slash, kaarten op tafel: ben je ooit knetterstoned naar Disney World geweest?

Slash (knikt) «Disneylánd, in Californië. In Florida heet het Disney World. Op één van de eerste verjaardagen van Cash, mijn tweede zoon, moet dat geweest zijn. 2005, 2006, daar ergens. Very much loaded. Compleet van de wereld op van alles en nog wat, maar we hadden het afgesproken, ik had het beloofd, dus moesten we gaan. Vrouw heel kwaad. (Haalt de schouders op) Wat kan ik er meer over zeggen?»

HUMO Wat is er gebeurd?

Slash «Niks. Of toch niks wat ik je zou kunnen vertellen. Mijn vrouw heeft wellicht een ander verhaal. Als je in die toestand verkeert, heb je vaak niet in de gaten dat er een groot contrast is tussen jou en alles en iedereen om je heen.»

HUMO Was Disneyland er eind jaren zestig eigenlijk al?

Slash «Sinds midden jaren vijftig volgens mij. Waarom?»

HUMO Omdat ik me net afvroeg of de Merry Pranksters of The Grateful Dead ooit in Disneyland zijn geweest.

Slash (lacht) «Ze hebben bij Disney altijd al strenge regels gehad, dus ik denk niet dat Ken Kesey en zijn gevolg er binnen mochten. Ik was alleen, dat is mijn geluk geweest.»

Touren met Aerosmith

HUMO Je hebt een soloplaat gemaakt, dus laten we het even over je solo’s hebben. Werk je die op voorhand helemaal uit?

Slash «Nee, nooit! Als we de songs voor het eerst met de groep spelen, en het moment voor de solo is gekomen, dan speel ik gewoon het eerste dat in me opkomt. Improvisatie, zo veel vanuit de buik als maar mogelijk is. Vervolgens speel ik ’m nooit meer exact hetzelfde, maar ik bewaar wel de goeie dingen uit die eerste solo. Die blijven hangen en speel ik vanzelf weer opnieuw. En telkens we de song spelen, komen er andere dingen bij, vallen er dingen weg, en ontstaat er een structuur. Maar het gebeurt allemaal op gevoel, ik ga nooit zitten om mijn solo’s te analyseren of uit te werken.»

HUMO In hoeveel takes staat een song er gemiddeld op?

Slash «Het geheim van Elvis – onze producer, niet Presley – was om ons aan te sporen alles in vier, hooguit vijf takes in te blikken. Maar na take vijf liet hij me mijn partij nog eens spelen, en nog eens, en dan nog vijf keer. Al die takes waren complete crap, maar bij take vijftien of zo stak er plots iets de kop op, iets ondefinieerbaars. Was dat omdat ik het stilaan op mijn heupen kreeg en er een nieuw soort agressie of spontaneïteit in mijn spel kroop? Ik weet het niet. En hoewel ik altijd de eerste geweest ben om dat als onzin af te doen: het werkte.»

HUMO Is er iets wat je niet kunt spelen? Op gitaar bedoel ik dan.

Slash «Ik maak mezelf sterk dat ik, als ik me erop toeleg, alles kan spelen wat ik wil. (Denkt na) Maar misschien ben ik iets minder goed op het gebied van trage songs. Traag spelen enerveert me. Ik speel graag op energie, I like to take off.»

HUMO Zoek je nog weleens dingen uit?

Slash «Gaan zitten en een plaat proberen na te spelen: dat is lang geleden. Ik was er wel vrij goed in, meestal kon ik gewoon horen wat er gespeeld werd. Horen, even checken, en naspelen. Nu beperkt het zich hoofdzakelijk tot meespelen met dingen die toevallig op tv voorbijkomen: commercials, soundtracks…»

HUMO Laatste vraag. Voor je in november naar Europa komt, trek je nog door Amerika in het voorprogramma van Aerosmith (dit gesprek vond plaats voor die tour begon, red.). Hoe hard kijk je daar naar uit? Jullie hebben, om het beschaafd uit te drukken, een rijke geschiedenis samen.

Slash «Ik kijk daar heel hard naar uit. Met Guns N’ Roses hebben we uiteraard een legendarische tour in hun voorprogramma gedaan, en sindsdien vraagt Steven Tyler me telkens weer als ik ’m tegenkom waar mijn zanger is (lacht). Niet alleen is er dat gezamenlijke verleden en zijn we goede vrienden, maar ik vind Aerosmith ook gewoon de beste groep ter wereld. Aerosmith is alles wat ik van rock-‘n-roll verlang. Wat is er beter dan op tournee gaan met je favoriete groep?»

HUMO Zo uit het blote hoofd: niks. Bedankt voor het gesprek.