Slayer op Graspop: door de Grote Poort

Niets is voor eeuwig. Zelfs Slayer niet. De iconen van de Amerikaanse thrashmetal speelden gisteren een tiende en allerlaatste keer op Graspop. Het werd een afscheid door de Grote Poort. Slayer speelde strak, furieus en met precisie. En het vuur op het podium kwam niet alleen van de muzikanten.

Metalfans begroeten elkaar niet met een goeiemorgen, maar met een luidkeels gebruld ‘Slaaaayer!’. Het is een boutade, maar ze zat wel de geestdrift samen die deze groep teweeg brengt. Slayer is altijd het moeilijkste, hardste en vuilste maar tegelijk ook meest geliefd kind van de klas geweest. Met vaak extreme fans ook, die ver gingen in hun devotie. Vrijdagnacht stond de hele metalgemeenschap paraat voor hun laatste Benelux-show. En die stelde niet teleur.

Razend ritje

“34 jaar geleden groetten we jullie voor het eerst”, vertelde frontman en bassist Tom Araya. “Nu komen we afscheid nemen. Zijn jullie klaar voor een wilde rit?” Het werd inderdaad een razend rondje op de roetsjbaan, waarbij Slayer op anderhalf uur tijd ruim twintig songs speelde. Tegen een strak tempo, voortstuwend op het ritme van een dubbele basdrum. Slayer schuimbekte, beet en liet niet los. We moeten diep in ons geheugen graven om te herinneren dat we deze band zo snedig en hongerig zagen spelen.

Tom Araya was flink vermagerd en had zijn volle kerstmanbaard bijgeknipt tot een grijze sik. Hij had een leren broek aangetrokken en liet zijn bas heerlijk ronken. Drummer Paul Bostaph viel niet op een fout te betrappen, en Gary Holt (Exodus) vulde naar traditie stevig de schoenen van de overleden Jeff Hanneman. Slayer liet in Dessel vooral de muziek spreken, met solo’s van Holt en Kerry King die gebracht werden alsof de band zich tegen 150 per uur op de autostrade bevond. Piepend, remmend, proberend in het juiste spoor te blijven. Holt’s shirt, met daarop de boodschap ‘No Lives Matter’ was een passende spreuk.

Poorten van de hel

Slayer had (opnieuw een primeur) geïnvesteerd in een groot decor. Bij openingssong ‘Repentless’ viel het doek om vuurmanden, een tank en een groot zwaard tevoorschijn te toveren. Er werd een muur aan vlammen opgetrokken, zodat je het idee had dat de poorten van de onderwereld waren opengezet. Inderdaad: ‘Hell Awaits’.

Slayer verraste met ‘Gemini’ uit Undisputed Attitude, waarbij het podium helemaal in rook werd gehuld. ‘World Painted Blood’ klonk erg strak. Overal op de Stenehei doken er moshpits op. Meteen na ‘Disciple’ volgde ‘Mandatory Suicide’, een hoogtepunt van dit concert. “Gaan we niet te snel?”, wou Araya grijnzend weten. Sorry juffrouw, Slayer speelt nu eenmaal geen ballads. ‘Payback’ en ‘Temptation’ waren inwisselbaar, maar daar dacht je al niet meer aan toen ‘Seasons in the Abyss’ werd ingezet.

Kanonnenvlees

Slayer haalde in het tweede deel hun echte kanonnen boven. Araya’s stem kreeg het soms wat moeilijker. Maar aan scherpte ontbrak het de band nooit. Zelfs niet in het stokoude ‘Black Magic’, dat mee in de set was gesmokkeld. Of bij het prachtige ‘South of Heaven’, een beestige song vol heerlijke Oosterse riffs. Slayer speelde het gisteren nagenoeg perfect. Gary Holt leefde zich uit op zijn gitaar (die verwees naar zijn voorganger Jeff Hanneman), terwijl Araya met de ogen dicht stond te bassen en te genieten. Om dan over te gaan in hét moment waar Mario Goossens (de drummer van Triggerfinger) en 50.000 andere metalfans op stonden te wachten. De wei kleurde bloedrood, de groepsleden draaiden zich richting het drumstel en Slayer zette ‘Raining Blood’ in. Geen enkele ziel op de Stenehei die niét stond mee te headbangen.

Slayer sloot passend af met ‘Angel of Death’. Hun meest controversiële nummer, omwille van de nazi-thematiek. Maar wat vooral bij bleef was hoe virtuoos de band hier klonk. Slayer: the legend ends. Dit was een waardige laatste buiging.