'Slaying the Badger': de meest memorabele Tour ooit gereden

‘Slaying the Badger’ vertelt het verhaal van de Tour van 1986, de meest memorabele die er ooit gereden is. The Badger, of beter Le Blaireau, was de bijnaam van Bernard Hinault: de das, een agressief beest dat niet graag wordt opgejaagd en dat je zomaar aanvalt. Hinault had vooraf beloofd zijn jongere Amerikaanse ploegmaat Greg LeMond te helpen bij zijn eerste Tourzege, als dank voor diens hulp het jaar voordien.

'LeMond dacht dat ik hem de gele trui cadeau zou doen, maar die moet je verdienen, hè.'

Maar eigenlijk wilde Hinault geschiedenis schrijven als eerste renner met zes Tourzeges op zijn palmares. Halverwege de Tour had hij al vijf minuten voorsprong, en de ietwat naïeve LeMond besefte plots dat je in de wielerwereld niemand kunt vertrouwen. Op de achtergrond speelde ook Bernard Tapie een rol, de Franse zakenman en deeltijds charlatan.

Hij had in 1984 de wielerploeg La Vie Claire opgericht, met de wondermooie Piet Mondriaan-truitjes, en hij wilde daarin zowel Bernard Hinault als Greg LeMond, ook al waren ze elkaars tegenpolen. Maar Tapie betaalde goed en gaf LeMond een contract van 1 miljoen dollar voor drie jaar, ongezien voor die tijd.

Bernard Hinault «Ach, die 1 miljoen dollar. Ik verdiende evenveel als Greg, al wist hij dat zelf niet. De dollar stond ook laag en Bernard Tapie veroverde toen de Amerikaanse markt met zijn Look-klikpedalen, een heuse technische innovatie. Tapie verdiende een veelvoud van Gregs loon terug. Het was ook altijd wat met Gregs loon, zelfs na de onderhandelingen bleef hij er maar over doorzagen. Hij had nooit genoeg, typisch Amerikaans.

»Ook op de fiets hadden we een heel ander temperament. Ik wilde de tegenstander op de knieën krijgen en ging het liefst in de aanval. Greg wachtte af en sloeg liever zijn slag in de tijdritten.»

HUMO Na de Tour van ’86 is hij zijn naïviteit kwijtgeraakt, zegt hij. Je zou hem aan zijn eerste Tourzege helpen, maar je viel hem de hele tijd aan.

Hinault (lacht fijntjes) «Hij moest tonen dat hij het waard was om in de gele trui te rijden, die ging ik hem niet op een plateau aanreiken, hè. Misschien wist hij niet dat je de trui ook echt moet veroveren. Maar ik had hem het jaar voordien mijn woord gegeven dat ik hem zou helpen, en die belofte ben ik nagekomen: wat ik zeg, doe ik. Al mijn hele leven lang.»

HUMO Ik vrees dat LeMond er anders over denkt.

Hinault (haalt schouders op) «We kijken op een totaal andere manier naar de dingen. In zijn optiek had ik hem de overwinning cadeau moeten doen. Maar een gele trui moet je verdienen, daarom heb ik er een hekel aan als ik er dikke wielertoeristen mee zie rondrijden.

»Op een bepaald moment had ik vijf minuten voorsprong. Als ik de hele tijd in Gregs wiel was gebleven, zie ik niet hoe hij dat nog had kunnen goedmaken. Nee, als ik een echte smeerlap was geweest, had ik die Tour gewonnen. Maar ik heb mooie herinneringen aan die editie, ik heb me ontzettend vermaakt met de boel op stelten te zetten (monkellachje).»

HUMO LeMond vertrouwde jou en zijn andere Franse ploegmaats niet meer. Hij liet zijn Mexicaanse verzorger eten kopen in de supermarkt, omdat hij vreesde te worden vergiftigd.

Hinault «Hij kwam inderdaad zijn kamer niet meer uit, maar ik kan er toch niet aan doen dat hij compleet paranoïde was geworden? En zijn vrouw beweerde dat we de trapas van zijn tijdritfiets hadden gesaboteerd. Maar we hadden elk onze mecanicien, net om die problemen te vermijden. Nogmaals: zij kijken anders tegen de dingen aan.»

HUMO Heb je geen spijt? Je had de Tour voor de zesde keer kunnen winnen.

Hinault «Zou ik dan zoveel gelukkiger geweest zijn? Ik heb nooit voor de roem gekoerst. Dat interesseerde me niet, sport blijft een spel. Was het me om de roem te doen geweest, dan had ik tegen het palmares van Eddy Merckx moeten koersen. Om te kunnen zeggen: ‘Ik ben groter dan hij.’»