'Slijk' op Canvas

Verrassing van de dag: het meest oogstrelende programma van het nog prille tv-seizoen gaat over sport en kreeg de prozaïsche, Oervlaamse titel ‘Slijk’ mee. Wij waren even verbaasd als u.

Het hielp vast dat we met niet al te grote verwachtingen voor ‘Slijk’, de nieuwste sportdocureeks op Canvas, waren gaan zitten. Véél nieuws was er deze zomer niet te zien op de netten van de openbare omroep, maar met ‘Afspraak in Rio’ en ‘Jonge benen’ hadden we onze portie zwoegende, atletische lijven de voorbije maanden wel gehad. Dáchten we dus. Want al meteen toen we de jonge Keniaanse Belg Isaac ritmisch door het netjes gekadreerde beeld zagen lopen, wisten we dat de liefde voor de sport in ‘Slijk’ niet in stoer hooligangescandeer zou bezongen worden. De makers verbeeldden het veldlopen, één van de vele sporten die zich in de Vlaamse modder afspeelt en waar het programma zijn titel aan ontleent, zoals een tedere minnaar dat met zijn geliefde zou doen: in gedempte zinnen en poëtische beelden.

Niet dat het beenharde karakter van het veldlopen werd verbloemd of opgeleukt. ‘Lopen is afzien, van de eerste tot de laatste minuut,’ zei Isaac. En voorwaar: we voelden onze keel bijna zélf onaangenaam samentrekken, terwijl we de kille Vlaamse winterlucht naar binnen zogen. In die zin verschilde de boodschap van ‘Slijk’ niet zo gek veel van die van pakweg ‘Afspraak in Rio’. Ook in ‘Slijk’ bleek topsport vooral een droom die geen concurrentie duldt, zo eentje die drijft op manische perfectie en woeste vastberadenheid. In het veldlopen vertaalt die vrijwillige waanzin zich blijkbaar in netjes bijgehouden Excelbestanden en minutieus afgestelde spikes. Het feit dat we ons die allerkleinste details nu nog zo duidelijk voor de geest kunnen halen, mag u trouwens op het conto van de makers schrijven. ‘Slijk’ wordt gemaakt door een groepje piepjonge, enthousiaste regisseurs die opereren vanuit een hangar in Zaventem. Piepjong, maar met een liefde voor het medium televisie die van elk prachtig vormgegeven beeld spat.

Waarom we het hier dan toch ‘maar’ bij drie sterren houden? Omdat we de verhaaltjes waarvan ‘Slijk’ aaneenhing, al iets te vaak elders, in andere sportdocu’s, hebben zien passeren. De beproevingen van Isaac waren uiteindelijk die van elke jonge topsporter: de jonge knaap die van ver komt – in het geval van Isaac letterlijk, uit Kenia – en keihard aan zijn weg naar de top timmert, om het vervolgens tot op het hoogste schavot te schoppen. Ook in ‘Slijk’ konden de makers het niet laten om de verhaallijn langs die beproefde mijlpalen te laten meanderen. Al bij al detailkritiek: ‘Slijk’ deed ons maandagavond heel even tot stilstand komen. Of hoe sport zich nog altijd het best laat bekijken in dromerige slow-motion.

Quote

‘Om te lopen heb je niets nodig. Alleen je hoofd en je benen.’ Isaac, al had het ook één van de betere haiku’s van Herman Van Rompuy kunnen zijn.

Tweet