Slow Club - Yeah So

Men kan zich afvragen waarom sommige groepen nog de moeite doen om met vier, vijf of meer een podium (of de studio, of de hemel) te bestormen, terwijl men dat met zijn tweetjes even doeltreffend kan: voorbeelden zát vandaag de dag. Een paar Humo's geleden voerden drie nieuwe duo's onze Arriba!-selectie aan - toch dé vinger aan de pols van de tijd. Eén van hen was het gemengde vriendenstel Slow Club uit het Engelse Sheffield, dat nu met 'Yeah So' zijn debuut presenteert.

Het is verleidelijk om m/v-duo's maar meteen bij de pioniers The White Stripes onder te brengen, zeker als zij (Rebecca Taylor) de (upright-)drums en andere percussie voor haar rekening neemt (en dat met veel vuur), en hij (Charles Watson) de snaren betokkelt. Maar met de garagesound van Meg & Jack heeft Slow Club weinig gemeen.

We horen wel een boel andere invloeden, door het jonge koppel met zwier en elegantie in hun liedjes verwerkt. De uitbundige samenzang van (Amerikaanse) labelgenoten Tilly and the Wall bijvoorbeeld, de newwavepop van goeie ouwe Blondie, de onschuld van de sixties girlgroups uit de Phil Spector-stal. Elders krinkelt pure pop for now people op, schemert Britfolk door, of zweemt een song zelfs naar country - en dat terwijl er geen dobro, pedal steel of fiddle aan te pas komt. We zien in gedachten ook wijlen John Lennon instemmend naar de twee jonkies knikken: 'There Is No Good Way to Say I'm Leaving You' had zo op zijn eerste soloplaat gekund - die pianoklank!

Het gaat op 'Yeah So' als een jojo op en neer: ballads wisselen af met vrolijke, stekelige, uptempo pop; donkere teksten met rijmelarij. En wie daarbij in één en hetzelfde liedje ('Sorry About the Doom') zowel Sandy Denny (de in 1978 overleden ex-frontvrouw van Fairport Convention, check her a.u.b. out) als Whitney Houston in herinnering kan brengen, die omarmen wij graag - zéker als het la Taylor betreft. Of hoe ze, minutenlang na het uitsterven van de laatste noten van 'Our Most Brilliant Friends', in de hidden track 'Boys on Their Birthdays' dromerig, bitter, kwetsbaar en openhartig tegelijk klinkt: 'You say: baby, you only love in your songs / It takes all my courage not to sing along / Now my beating heart belongs back to my drums'. Men moet dat maar durven, zijn beste nummer aldus wegmoffelen (er zouden straffen op moeten staan).

Soit, Slow Club heeft met 'Yeah So' een ongecompliceerd en mooi plaatje gemaakt.