Smashing Pumpkins - Zeitgeist
Het was 2000 toen Billy Corgan, zijn eenzame gevecht tegen de Britneys van deze wereld naar eigen zeggen kotsmoe, de stekker uit de Smashing Pumpkins trok.
Het waren zeven lange en voor Corgan betrekkelijk magere jaren, maar nu - Britney heeft de strijd ondertussen intern beslecht - haalt hij zijn oude paarden eindelijk nog eens van stal. 'Zeitgeist' is de naam, en het betreft een verrijzen waar wij, die onze objectiviteit hierbij zonder schroom aan de gieren voeren, naar hebben uitgekeken. Méér dan naar andere recente reünies van, we noemen maar iets, de Pixies of Dinosaur Jr. Niet omdat we de Pumpkins altijd al beter vonden, maar omdat ze na het tegenvallende 'MACHINA' nog iets goed te maken hadden.
Er zijn mensen die enige reserves aantekenen bij deze terugkomst. Dat Corgan de wedergeboorte van de Pumpkins toevallig nét aankondigde in de week dat zijn solodebuut 'TheFutureEmbrace' (2005) gepromoot moest worden, lijkt bijvoorbeeld net iets te opportunistisch. Of, actueler en véél erger, wat moet een mens denken van de beslissing om niet één, niet twee, maar meteen víér verschillende versies uit te brengen van 'Zeitgeist'? De gewone, die u zaterdag in de winkel vond, en dan drie andere, speciaal voor online marktkramers iTunes, Best Buy en Target in het leven geroepen en telkens met een andere bonustrack. Om er zeker van te zijn dat de diehard fans echt ál hun zakken leegkloppen.
Het zou allemaal niet meer dan gerommel aan de zijkant zijn mocht 'Zeitgeist' een wereldplaat zijn geworden, zo eentje die de weke massa in onze hersenpan doet trillen en de laatste twijfels met één welgemikte veeg van tafel schuift. Maar! Laat de eerste beluistering nu danig zijn tegengevallen: dit een harde, logge plaat, eentje met betrekkelijk gezwollen teksten bovendien. Als de soundtrack bij neerstortende flatgebouwen. Als het muzikale equivalent van een mechanische stier. 'Doomsday Clock', '7 Shades of Black' en 'United States' stellen zich aanvankelijk voor (en aan) als achterneven van oudjes 'X.Y.U.' en 'The Everlasting Gaze', níét onze favoriete songs uit Corgans catalogus. Erger nog, 'Tarantula' is één van de zwakste Pumpkins-singles tot op heden. Damn! Maar dan (dán) keert het tij toch enigszins: 'Bleeding the Orchid', 'Neverlost' en potentiële single 'Bring the Light' slaagden er na een paar pogingen zowaar in onze nostalgische gevoelens naar de oude Pumpkins het stilzwijgen op te leggen, al was het maar voor even. En na de zestiende beluistering gingen we dan toch door de knieën voor de drumsolo en de voorbijscheurende gitaren van, jawel, 'United States'. Wat een beetje volharding al niet teweeg kan brengen.
Kort, want de eindredacteur zit ons achter de veren en de stemmen in ons hoofd laten weten geëntertaind te willen worden: 'Zeitgeist' zal 'Siamese Dream' en 'Mellon Collie' nooit in de ogen durven kijken. Deze plaat laat 'MACHINA' achter zich, maar ook niet veel meer dan dat. Maak voor uzelf uit of dat iets te betekenen heeft.
