Sohaila Abdulali doorbreekt de stilte: 'Ik ben verkracht, maar toch gelukkig'

Op 17-jarige leeftijd werd Sohaila Abdulali (58) slachtoffer van een groepsverkrachting. Nadat zij en een vriend op stap waren geweest in Mumbai, werden ze onderweg naar huis belaagd door vier gewapende mannen. Ze dreigden haar vriend te castreren als zij zich niet liet verkrachten. 35 jaar lang was de Indiase journaliste en activiste niet meer met haar verkrachting bezig geweest, maar nu heeft ze het manifest ‘Waar we over praten als we over verkrachting praten’ klaar.

– U benadrukt dat de verkrachting niet veel invloed op uw leven heeft gehad. Toch schreef u een boek over het onderwerp.

Sohaila Abdulali «Ik publiceerde 35 jaar geleden een artikel in het Indiase tijdschrift Manushi. Dat veroorzaakte enige ophef, omdat niemand eerder over verkrachting had geschreven. 35 jaar later postte iemand dat artikel op Facebook naar aanleiding van het nieuws over Jyoti Singh (de studente die in 2012 in Delhi door zes mannen in een bus werd verkracht en overleed aan haar verwondingen, red.) en dat ging viraal. Ik besloot in een artikel in The New York Times een reactie te geven vanuit mijn huidige perspectief. Toen werd mij door diverse uitgevers gevraagd om een memoir te schrijven.

»In eerste instantie dacht ik: daar heb ik weinig over te zeggen. Ik wilde ook geen memoir schrijven over hoe de verkrachting mijn leven heeft beïnvloed, omdat dat een leugen zou zijn. Ik wilde eigenlijk vooral met andere mensen spreken over het onderwerp.

»Ik kon dit boek schrijven omdat het mij overkomen is. Als ik niet was verkracht en had gezegd: ‘Het is verschrikkelijk, maar niet het ergste wat je kan overkomen’, dan zou dat heel irritant geweest zijn, alsof één of andere man het boek zou hebben geschreven. Maar ik mag zeggen: ‘Ik ben verkracht en ik ben toch een gelukkig mens.’ En wat bleek: iedereen die ik heb gesproken, zegt hetzelfde. Zo bijzonder ben ik dus niet.»

– Waarom was dit het moment om erover te schrijven?

Abdulali «Dat weet ik niet. #MeToo kwam pas op toen ik al aan het schrijven was. Ik denk dat ik me ook zonder die verkrachting aangetrokken had gevoeld tot het feminisme. Praten over verkrachting is een manier om veel verschillende onderwerpen aan te snijden: gender, armoede, klasse, kaste, de samenleving... Kijk naar de VS: ras is daar een enorm thema, dat vaak in verband wordt gebracht met verkrachting. Hoewel verkrachting het meest voorkomt binnen relaties en in familiale kringen, wordt in Amerika vooral gesproken over zwarte mannen die witte vrouwen verkrachten. De manier waarop over verkrachting wordt gesproken, geeft iets prijs over de manier waarop de samenleving denkt. Ik vind dat interessant.»

– Wat vindt u van het manifest ‘On Rape’ dat Germaine Greer over verkrachting schreef? Zij schrijft: ‘Verkrachting is niet meer dan slechte seks.’

Abdulali «Ik bewonder Germaine Greer erg, maar ik ben het niet met haar eens. Ik denk overigens dat we beiden hetzelfde willen: het onderwerp bespreekbaar maken. Haar methode is alleen anders. Zij provoceert en dat is ook een manier om een reactie te krijgen.»

– Verkrachting voorkomen begint met goede seksuele voorlichting, schrijft u. Hoe ziet die eruit?

Abdulali «We moeten jongens en meisjes leren hoe belangrijk wederzijds respect is. De boodschap moet zijn dat seks leuk hoort te zijn. We leren meisjes nog steeds dat seks gevaarlijk is, dat het pijnlijk is, dat je zwanger kunt worden. We kunnen jongens en meisjes ook leren met elkaar te praten, om ervoor te zorgen dat beiden instemmen met wat gebeurt. En ja, dat is wél sexy. Hoe sexy is het als je tijdens de seks niet bang hoeft te zijn dat er iets gebeurt wat je niet wilt, omdat je daar afspraken over hebt gemaakt? Dan ben je ook eerder geneigd te experimenteren.»

– U neemt de bdsm-scene als voorbeeld.

Abdulali «Precies. De afspraken zijn van tevoren duidelijk en er is een stopwoord. Seks wordt toch alleen maar beter als je alles kunt proberen? Als mijn vriend een touw pakt en me wil vastbinden, ben ik eerder geneigd om dat te proberen als ik weet dat hij stopt op het moment dat ik het niet leuk vind. Dan wordt het een avontuur.»

– Heeft schrijven over verkrachting u nieuwe inzichten opgeleverd?

Abdulali «Het heeft ertoe geleid dat ik meer ben gaan nadenken over het zwijgen over het onderwerp. Ik denk nog steeds: práát er gewoon over, het is een onderdeel van de samenleving en het is ‘oplosbaar’.»

Sohaila Abdulali, ‘Waar we over praten als we over verkrachting praten’, Atlas Contact