SOHN : een onsje gloeiende troost
“I’ll never find another like you”, croonde Christopher Taylor a.k.a SOHN. Nou, qua opbeurende shizzle kan dat tellen. Je zal maar met een gebroken hart door de nachtelijke motregen de Castello zijn binnengewaaid, hunkerend naar zalf voor je zielenwonden.
De Britse producer en twee compagnons lieten zich vangen in staalblauw spotlicht, korzelig-elektronische torch songs van zich afschuddend, zoals ‘Signal’: Blade Runner-blues die knisperde en knetterde.
Het pulserende elektrowalsje ‘The Wheel’ had niks aan charmes ingeboet. Dat geldt voor alle liedjes uit zijn hoog aangeschreven debuut Tremors, van vijf jaar geleden alweer. Zoals het met strobo’s doorzeefde ‘Bloodflows’ waarin kortsluitingen gevaarlijk vonkten. Of de openhartoperatie die ‘Lessons’ heet, een song die je binnenste simpelweg opvrat.
Elders tastte SOHN naarstig de wanden van zijn fascinerende elektronische sound af. ‘Falling’ werd geboren als een drammerige loop die plaatsruimde voor zwalpende keyboards. ‘Hard liquor’ liet cyborgs wanhopig wegzinken in de Mississippi Delta. De halve radiohits ‘Conrad’ en ‘Artifice’ joegen bliksems door de Castello. U vond het gewéldig en trakteerde het trio op een stevig applaus.
Er was ‘Lights’, klepperende intelligent techno, zo bipolair als de pest. De synths ademden de blikkerige euforie van old skool-Detroitspul, maar Taylors tergend weemoedige zang liet discobollen barsten. Maar hey, u shakete onbekommerd uw booty op al die mistroostigheid, dus wat lopen we te zeiken.
SOHN voegde niets nieuws toe aan zijn bejubelde geluid maar dat was okee. Buiten de tent bleef de regen vallen en werd het kouder, dus we konden een onsje gloeiende troost gebruiken. Voor één keer hebben we het niet over de Jägermeister. (svs)
