Sonic Youth - The Eternal
Sonic Youth-vixen Kim Gordon is een dikke maand geleden 56 geworden: een leeftijd waarop veel vrouwen hun handtas iets steviger tegen het lichaam drukken als ze de Meir oversteken.
Op Gordon lijkt de menopauze geen vat te krijgen: zij brengt op 'The Eternal' een eresaluut aan de kale foef van Britney Spears en Lindsey Lohan. 'Malibu Gas Station', zo leert de perstekst bij Sonic Youths zestiende reguliere studioplaat, 'is an ode to the flash moment of the cameras as you knowingly step from your SUV, sans panties.' En niet alleen de perstekst van 'The Eternal' is fantastisch.
Sinds Gordon, Thurston Moore en Lee Ranaldo in 1981 (drummer Steve Shelley spoelde pas vijf jaar later aan) voor het eerst een schroevendraaier in een aftandse Fender Mustang ramden, hebben ze wel vaker geflirt met popiconen. Ze opereerden een tijdje onder het eponiem Ciccone Youth (Madonna heet van zichzelf Ciccone, weet u nog?), schreven nummers over wijlen Karen Carpenter en coverden Plastic Bertrands'Ça plane pour moi' (sinds kort van iTunes te plukken) en 'The Simpson's Tune' (check YouTube). Tussendoor bleven ze ongegeneerd collaboreren met undergroundtuig, obscure Zweedse altsaxofonisten en experimentele Nederlandse noisetrio's die zichzelf Kapotte Muziek noemen. Dat laveren tussen pop en avant-garde zet Sonic Youth nu voort op 'The Eternal': een magnifieke synthese van alles wat de groep tot nog toe uit de leden perste, maar dan beter geproducet en virtuozer dan ooit.
Luister naar de opwindende noisepunk van 'Sacred Trickster' en het heerlijk sloganeske 'Anti-Orgasm': twee splinterbommen die zo op 'Dirty' ('92) hadden gekund. De melancholische pop van 'Leaky Lifeboat' knikt voorzichtig naar 'EVOL' ('86), en het onheilspellende 'Calming the Snake' had niet misstaan op 'Washing Machine' uit 1995.
Toch klinkt deze plaat nooit gedateerd: experiment en vernieuwingsdrang hebben plaats geruimd voor nóg meer savoir-faire en vakmanschap, waardoor zelfs complexloze nummers als 'Poison Arrow' en 'No Way' na ettelijke draaibeurten blíjven boeien. 'Antenna' is van het mooiste wat Sonic Youth de laatste jaren op plaat zette: een lang uitgesponnen slowburner met een pracht van een melodie, van begin tot eind gedragen door de breekbare, haast croonende stem van Thurston Moore. Nooit klonk Sonic Youth zo teder.
Tradities dienen gerespecteerd, zelfs binnen Sonic Youth, en dus mag Lee Ranaldo ook nu weer twee songs aanleveren. 'Walking Blue' is charmant - voor het eerst is er een streepje Americana geslopen in de Amerikaanste groep ter wereld - maar vooral 'What We Know' maakt indruk: eindelijk benadert Ranaldo nog 's het duizelingwekkende niveau van 'Eric's Trip' en 'Mote'.
Nóg wilder worden wij van 'Massage the History', het prijsbeest dat 'The Eternal' afsluit: een epos van tien minuten en minstens evenveel kippenvelmomenten. Moore heeft een akoestische gitaar meegenomen van zijn soloplaat 'Trees Outside the Academy'; Ranaldo laat zijn Jazzmaster klinken als de gepureerde zeemeeuw van op de hoes (we bedoelen het goed) en Gordon steunt en kreunt dat het een aard heeft, maar de échte ster is Steve Shelley, die het nummer als een solide metronoom van hoogtepunt naar hoogtepunt loodst en hier op zijn eentje eigenlijk al drieënhalve ster verdient. Wat een drummer, wat een groep, wat een plaat.
