Sons and Daughters - This Gift

Dat één plus één niet noodzakelijk twee is, wisten wij al jaren, maar voor wie nog in het duister tastte, is er nu de nieuwe Sons and Daughters.

Hun meer dan vier jaar oude debuut 'Love the Cup' bestond uit vijfentwintig minuten gloedvolle maar bloedlinke grootstadscountry. Opvolger 'The Repulsion Box' was één van de meest intense platen van 2005: zangeres Adele Bethel blies en siste naar alles wat bewoog en de groep voorzag haar tirades van een sound die op elk moment van pure razernij uit zijn vel dreigde te springen. 'This Gift' is wéér helemaal anders: een gestroomlijnde en melodieuze maar keiharde popplaat, met dank aan Suede-oudgediende Bernard Butler, die de groep een wijd galmend en radiovriendelijker geluid aanmat. Opener 'Gilt Complex' is zelfs een regelrechte hitsingle: wie had dat durven denken?

Niet dat Sons and Daughters anno 2008 voor mietjes is: Adele briest er niet minder om, haar teksten blijven voer voor psychologen en de groep kan nog altijd een cursus anger management gebruiken, maar er wordt - in de studio althans - net iets meer naar de hitlijsten gelonkt. Het is een beetje jammer dat ze daardoor hun status van outsiders kwijtgespeeld zijn, maar verder is er niks mis mee, want 'Gilt Complex' is een erg goeie hitsingle: perfect opgebouwde intro, uitstekende riff en tonnen energie, ideaal voor de drieminutenpogo waarmee u elk weekend inzet.

Ook de akoestische intro van 'Split Lips' is er één om in te lijsten; het nummer zelf doet denken aan Fleetwood Mac met ballen en Bethel laat zich kennen als een nijdig nichtje van Stevie Nicks. 'The Nest', een wonderlijke, voor hun doen heel beheerste popsong, doet het daarna met een drumintro van Phil Spector en diep ongelukkige en tegelijk bloedgeile vocalen. Het titelnummer, dat begint als iets van de Buzzcocks - nooit een slecht teken - kunnen we ook volmondig aanraden, net als 'Chains', waarvoor ze zichzelf als vanouds nog eens in het zadel hijsen.

Daarna zakt het niveau: we moeten op onze woorden letten - de grootste S&D-fan van het land leest over onze schouders mee - maar de tweede plaathelft lijdt een beetje aan bloedarmoede. Voor een goed woordje over 'The Bell' en 'House in My Head' mag u altijd bellen, maar de rest biedt te veel van dezelfde opgefokte riffs en nerveus makende ritmes, en 'Iodine' is zelfs het eerste echte onding dat ze al op plaat gezet hebben.

Journalistieke ernst gebiedt ons bijgevolg te zeggen dat deze plaat slechts voor de helft geslaagd is. Iemand toevallig een sofa vrij?

Toptrack: Gilt Complex