Sons Of Kemet (Beursschouwburg)

Nu het legendarische Parking 58-gebouw er niet meer is, moeten wij voor een zicht op het Dansaertdeel van de stad naar het mooie dakterras van de Beursschouwburg. Omdat wij graag dingen combineren - het was op 30 april ook Internationale Dag van de Jazz én de Nacht van de Arbeid - konden wij in een uitverkochte Zilveren Zaal ook drie concerten meepikken. Eerst twee Belgen (SCHNTZL en De Beren Gieren), daarna de Londenaars van Sons Of Kemet.

SCHNTZL (***) is het duo Hendrik Lasure (piano&electro) en Casper Van De Velde (drums&electro). Ze zijn nog Rock Rally-jong. De eerste vleugelpianotoets wordt pas na een minuut of drie aangeraakt, ondertussen zijn we al bedolven onder sferische rispel-raspel-elektronica. De tune die ‘Vluchtigheid’ heet begint als minimal music, maar landt klassiek en zacht. Van eentje denk ik: de wervelingen en sprongen zijn makkelijk te volgen als je veel naar DJ Shadow hebt geluisterd. In een andere track zitten alleen piano en tafelbelletjes (die in verschillende kleuren komen). En we gaan eruit met grappige speelgoedjazz.

Bij De Beren Gieren (***1/2) beperkt de elektronica zich tot wat achtergrondwind. Lieven Van Pée gaat met de contrabas tussen de drums van Simon Segers en de piano van Fulco Ottervanger staan. Eén song heet ‘De Belofte Treurwals’. Da’s nu al de vijfde keer dat ik thuis naar hun concertafsluiter ‘Voorlopige Dagen’ luister, én meteen de vijfde keer dat ik er serieus door word bezworen. Hun plaat ‘‘Dug Out Skyscrapers’ werd in Humo ‘complex, frivool en stuurs’ genoemd, en ook ‘primitief' en tegelijk 'elegant’. Klopt ook allemaal als het om hun gesprek in de Beursschouwburg gaat: de babbel was lang, diep, doordacht, ze namen er de tijd voor, schuwden de zijpaden niet, soms lag alles bijna stil, een minuut later gaven ze alweer damp af. Uiteindelijk kozen ze ervoor de suggestie belangrijker te vinden dan het echte uitpraten. Dé grote uitdaging van De Beren Gieren leek me: binnen de hen toegemeten 45 minuten finishen. Maar dat lukte. Top!

Sons Of Kemet dan. Ze moeten gewoon opkomen, en de voorprogramma’s zijn al een vage herinnering geworden. Een tuba-’n-sax-’n-drums-groep is het. Twee drums moeten dat zijn, de ene bespeeld door Tom Skinner, de andere door Eddie Hick. Theon Cross is de tubaspeler die straks minutenlang zal soleren. De frontman heet Shabaka Hutchings en speelt tenorsax.

Vorig jaar maakte ik Hutchings mee aan de andere kant van de Brusselse Anspachlaan, in een volle AB. Hij stond er met The Ancestors, zijn Zuid-Afrika-groep: bluesmeditaties brachten ze, spirituals met een zangeres ook, Sun Ra-achtige space jazz, je kon de doordringendheid van John Coltrane horen, een tweede sax lag dwars tot alles verstrengelde tot pure, onversneden emotie.

Sons Of Kemet is toegespitst op Hutchings’ Caribische roots. Ooit zong Johnny Rotten - anarchist, anti-christ en Sex Pistol - vanuit Londen: ‘Moge God de koningin en haar fascistische regime redden’. Vandaag komt deze saxofonist uit diezelfde stad met volgende boodschap: ‘Uw blanke koningin is een reptiel.’ De nieuwe van zijn groep Sons Of Kemet heet ‘Your Queen is a Reptile’. Hutchings heeft het niet zo voor erfopvolging. Hij kiest zijn koninginnen zelf, en Elizabeth Alexandra Mary II is er niet bij. Zijn koninginnen heten bijvoorbeeld Ada Eastman, Mamie Phipps Clark of Yaa Asantewaa. Ze krijgen een song op de nieuwe plaat. Mocht u de vrouwen niet kennen, dat is geen schande. Er zijn activistes bij die naam hebben gemaakt, maar ook Hutchings’ eigen overgrootmoeder wordt geëerd.

De nieuwe plaat komt hier en daar met lyrics, met een reggae-toaster en met een tufje dub. Omdat de rapper er niet bij is, komt de nadruk live op calypso te liggen. In één track zit een melodielijn die ik ken van het refrein van die oude jungle-track met ‘You never know Shy FX, mon, big Nina jungle / You never know UK Apachi big inna jungle’. De fanfareklanken hebben wat van de second line-muzikanten op parades in New Orleans, omdat die - net als Sons Of Kemet - een gewone of zelfs plechtige beginmelodie vrij snel aan gort spelen.

De verschroeiende tempoversnelling van mijn favoriet ‘My Queen is Angela Davis’ zit vroeg in de set, ik durf me dan nog af te vragen of er daardoor niet te veel kruit is verschoten. Een vrij ridicule gedachte: eenmaal ze op dreef zijn, krijg je het motortje van deze bende niet meer uitgedraaid. De twee drummers gewoon proberen te volgen lukt al niet. En zo’n tuba als bas gebruiken, waarom doen niet meer feestneuzen dat?

Want wat een party-bom was me dit! Wat een dansknal in drie delen - stomend, stomender, stomendst. In de strijd van Sons Of Kemet blijft op het podium maar één motto over: ‘Get this party rockin’. Geen wind en geen regen die ons achteraf konden tegenhouden om - met een hoofd vol sax- en tubaklanken - blijgemutst naar huis te fietsen.

Besluit: als het blokkenschema van Pukkelpop af is en u eindelijk uw persoonlijke parcours kan uitstippelen, vink gewoon Sons Of Kemet aan.

Het moment

De een paar minuten durende tubasolo van Theon Cross. Als de groep daarna invalt, is de ontlading groot en gaat het dak er een eerste keer af. Overigens, Cross komt op 9 mei naar de AB.

Het publiek

Werd naar het einde toe steeds meer geconfronteerd met Hutchings die de feestmuziek boventoeterde met nogal doordringende hoopjes noise, maar liet daardoor de pret niet drukken.

Quote

Geen van de drie acts heeft in het Grote Handboek Ter Vervolmaking Van De Spitante Bindtekst zitten bladeren. Dan maar een commentaar bij een op youtube geposte track van Sons Of Kemet.

‘Modern jazz is finally getting good again’.

Een cynicus antwoordt: ‘Shame no-one gives a rat's ass!’

De enthousiasteling weer: ‘You are sadly mistaken, friend. Many give the asses of copious amounts of rats about modern jazz coming alive once more.’