'Sorry voor alles': 'Gestalkt door Één'

’t Had de titel van het verzameld werk van Stan Van Samang kunnen zijn, maar neen: ‘Sorry voor alles’ is de nieuwe zondagavondshow op Eén. Hé, daar heb je de presentator net.

undefined

Adriaan Van den Hoof « ‘Sorry voor alles’ is in wezen een quiz, met slechts één kandidaat: een sympathieke dame of heer die zonder dat hij of zij het weet gedurende drie à vier weken met verborgen camera’s is gevolgd, en vervolgens allerlei vragen moet beantwoorden over de vaak merkwaardige gebeurtenissen die er in die periode zoal zijn voorgevallen. Alles wordt tot op het allerlaatste moment geheim gehouden: de kandidaten worden onder een vals voorwendsel naar de studio gelokt – ze denken bijvoorbeeld dat ze naar een hotel gaan, of naar een winkel – waarna er ter plekke plots een wand naar boven wordt geschoven en ze in een bomvolle tv-studio staan, waar ik hen verwelkom. Ik stel hen vervolgens vragen over de afgelopen maand: geven ze voldoende juiste antwoorden, dan kunnen ze fantastische prijzen winnen die hen op het lijf geschreven zijn. Om het met de dozen van MB te zeggen: geschikt voor spelers van 7 tot 77 jaar.»

HUMO Merkwaardig format, toch.

Van den Hoof « Héél merkwaardig. Het idee komt van een zekere Kamiel De Bruyne, een RITS-student die dit als zijn eindwerk had ingeleverd – zo is het bij de VRT beland. Toen ze me het concept de eerste keer uitlegden, dacht ik twee dingen. Ten eerste: ‘Niks voor mij,’ en ten tweede: ‘Hoe ga je zoiets in godsnaam voor mekaar krijgen?’ Nu, ’t is op sommige momenten nauwelijks te bevatten, maar de ploeg die dit heeft gemaakt, is daar wel degelijk met glans in geslaagd. ’t Zijn heel jonge mensen – met mijn 44 lentes ben ik met afstand de oudste – en je merkt aan alles dat er een nieuwe generatie van televisiemakers is opgestaan: meisjes en jongens die álles kunnen. Als je een idee hebt en je legt het hen uit, dan zie je ze meteen alle kanten uitstuiven met hun smartphone. En een uur later zijn ze alweer terug: ze monteren wat ze gefilmd hebben, zetten er muziek onder en komen je het resultaat tonen. ‘Is het dit wat je bedoelde?’ En dan denk je: ‘Potverdorie, dit is inderdaad exáct wat ik bedoelde!’ Ik vind dat zo straf, dat je tegenwoordig zo’n beetje een volledig tv-programma in elkaar kunt zetten met een smartphone en een koppel GoPro-cameraatjes.»

HUMO Waarom dacht je in het begin: ‘Niks voor mij’?

Van den Hoof «In de regel heb ik het niet zo voor verborgen camera’s; zo onder het mom van entertainment een valse snor of baard opplakken om mensen een kloot af te trekken. Maar dat is in dit programma dus duidelijk níét het geval: het is eerder spannend en intrigerend dan dat we mensen in hun hemd zetten.»

HUMO Mocht ik me plots in een tv-studio bevinden en te horen krijgen dat ik de afgelopen maand met verborgen camera’s gevolgd was, ik zou linea recta naar mijn advocaat stappen. Gesteld dat ik een advocaat had.

Van den Hoof «Om te beginnen: onze in totaal zeven kandidaten hadden zich allemaal ingeschreven voor een televisieprogramma – ze wilden dus sowieso al graag op televisie komen. Nu, ’t ging ’m uiteraard wel over een fictief televisieprogramma, waarvoor ze zogezegd ‘niet weerhouden’ waren – uit al de mensen die zich hadden ingeschreven, hebben wij er een aantal geselecteerd van wie we dachten: ‘Dit zijn fijne mensen om een programma mee te maken.’ Bovendien hebben we aan al hun vrienden en collega’s en familieleden gevraagd: ‘Wat denk je? Ziet die dat zitten?’ Van de zeven mensen die uiteindelijk zijn overgebleven, zei iedereen: ‘Die gaat dat gewéldig vinden.’ Wanneer ze uiteindelijk die studio binnenkomen, zien ze hun bekenden ook allemaal zitten, hè? Wat dat betreft is het eigenlijk een soort ‘Surprise Show’, met een onbekende Vlaming die letterlijk en figuurlijk in de schijnwerpers wordt gezet. Mijn taak bestaat er dan ook in om ervoor te zorgen dat die mensen zich gevierd voelen, en niet geviseerd. Ik vang hen zo goed mogelijk op, win hun vertrouwen en zeg: ‘Kom, ’t is allemaal zo erg niet. ’t Gaat plezant worden.’»

HUMO En zo nu en dan trakteer je hen op een geinige imitatie van hun accent?

Van den Hoof (lacht) «Man, hoeveel mails ik ondertussen al gekregen heb van mensen die zeggen: ‘Je mág de mensen hun accent niet nadoen!’ Goh ja, sorry hoor, maar ik vind dat gewoon plezierig.»

HUMO Hoe zou jij reageren als je zelf één van de kandidaten was in ‘Sorry voor alles’?

Van den Hoof « Ik zou het meteen doorhebben, denk ik. Ik bedoel: er gebeuren rare dingen in mijn leven, maar toch niet zo raar als wat hier soms aan de hand was. Nog niet hálf zo raar zelfs. Kijk, wij hebben het leven van die mensen gedurende een maand zowat ‘gekleurd’, er wat grappige dingetjes ingestoken waar we in de studio op kunnen terugkomen. Om een willekeurig voorbeeld te geven: in één geval kreeg iemand een maand lang op alle mogelijke plekken hetzelfde nummer te horen, een Vlaamse klassieker waarvan ik je de naam niet ga verklappen. Ik zou op een gegeven moment beginnen te denken: ‘Hmm, dit is toch wel héél toevallig.’ Maar het gekke is: niemand van onze kandidaten heeft ook maar één keer die bedenking gemaakt. Ze dachten precies allemaal: whatever.»

HUMO Dan wij ook. Bedankt voor de uitleg.