'Sorry voor alles' op Eén
September: uw zondagavonden dorsten weer als vanouds naar entertainment, en deze herfst is het Adriaan Van den Hoof die voor de openbare omroep de hulpkreet beantwoordt. 'Sorry voor alles' is een grensverleggend spelprogramma bedacht door mensen die 'The Truman Show' wel gezien hadden, maar die niet doorhadden dat die film eigenlijk een waarschuwing was.
In dat opzicht heeft het, alle gehannes met verborgen camera's van de laatste jaren ten spijt, nog lang geduurd voor iemand op het lumineuze idee kwam z'n eigen Truman Show in het leven te roepen. In die die Adriaan Van den Hoof zondag voor het eerst presenteerde op Eén was het een Ann-Sophie die buiten haar weten om de hoofdrol toebedeeld kreeg. Een maand lang was ze in absurde situaties verzeild die - met medewerking van haar naasten, want van hen moet je het hebben - bedacht waren in een vergaderzaaltje bij de VRT. Met een list werd ze uiteindelijk de studio binnengelokt door haar vriend, waar ze van Van den Hoof eerst uitgebreid excuses kreeg, en vervolgens een reeks vragen. De antwoorden waren haar die maand meermaals onder de neus geduwd, op een manier waarvan de inventiviteit én de zelfrelativering ons nog het meest aan de deskundigheid achter 'De mol' deed denken.
De opzet was groots, en de ambitie die 'Sorry voor alles' onder de leden had, kleurde zelfs de dagen vòòr de uitzending al het scherm. Zo werd bij wijze van aanloop zelfs die goeie Lieven Van Gils door Van den Hoof in de zeik gezet in z'n eigen programma. De verwachtingen die we daarna koesterden lagen dus hoog, zo hoog dat ze aanvankelijk veilig en wel buiten bereik leken te liggen van wat er in de praktijk mogelijk was geweest. Aan de hand van een eerdere list werd nagegaan welke kleren Ann-Sophie absoluut niet aangemeten zou willen krijgen, waarna Jani Kazaltzis, die als een duivel uit een doosje opdook in Ann-Sophie's dagelijkse leven, haar een restyling cadeau deed die bestond uit exact die door haar verguisde outfit. Beetje een tamme start, en wat volgde deed, op een amusant tussendoortje met een dubbelganger na, ook niet meteen een worp naar onze verwachtingen. Tegen dat Roel Vanderstukken in beeld kwam om een fake fuifje voor te zitten, hadden we onze hoop zelfs alweer bijna opgeborgen.
Te vroeg, zo bleek. Want de grand cru van de aflevering toonde wél dat de enorme moeite die de makers zich een maand lang getroost hadden, geloond had. Hoogdag van Ann-Sophie's maand was namelijk het trouwfeest geweest van haar beste vriendin. Alleen bleek in de uitzending, live voor de ogen van Ann-Sophie zelf, dat de hele viering - geloften, genodigden, feestavond - in scène waren gezet. Alleen haar eigen, overvloedige emoties waren echt geweest. Eindelijk werd de Grote Schaal binnengeleid waarop alles zich beloofd had af te spelen - tot ongeloof van Ann-Sophie, die voor de zekerheid toch maar even vroeg of haar vriendin wel écht een relatie had met haar vriend. Ja, je kon vragen opwerpen over hoe deontologisch verantwoord het was om iemand eerst tot tranen toe te bewegen, die momenten voor breed en languit liggend Vlaanderen uit te zenden, en dan te onthullen dat ze - verrassing! - voor niets waren. Maar Van den Hoof en compagnie boften: de deontologische commissie in onze huiskamer geeft doorgaans niet thuis op zondagavond.
'Sorry voor alles' beloofde veel, en wist dat bijwijlen ook te leveren. Genoeg om het, in de hoop dat de volgende afleveringen meer vaart meekrijgen en het aandeel van de Roel Vanderstukken des werelds tot een minimum beperkt wordt, ons o zo dure zondagavondvertrouwen te schenken. Een CEO zou het vast over 'groeimarge' en 'marktpotentieel' hebben. Wij zeggen enkel dit: moge het offer van Lieven Van Gils niet voor niets geweest zijn, en excuses overbodig blijven.
undefined
Tweet
