'Sorry We Missed You' is Ken Loach' zoveelste brandbom gericht tegen het verdorven kapitalisme

Ken versus het systeem.

undefined

Vanop zijn klapstoeltje hoog op de barricades liet Ken Loach vorige week nog eens van zich horen. Nadat Martin Scorsese en Francis Coppola zich al neerbuigend hadden uitgelaten over de superheldenfilms van Marvel, verklaarde ook Loach dat die films lijken op hamburgers en dat ze alleen maar dienen als melkkoeien voor de grote studio’s. Dat laatste zeggen wij in deze kolommen al járen, maar dat neemt niet weg dat wij Spider-Man met plezier door de bioscopen zien zwieren en Thanos graag met de vingers horen knippen. Want geef toe: als er alleen maar films zouden uitkomen die ons inzicht, kennis en diepmenselijke ervaringen bijbrengen, zoals Ken, Francis en Marty schijnen te willen, dan zou het cinemalandschap er wel héél saai uitzien. Uiteraard zou het mooi zijn mocht het grote publiek wat meer openstaan voor aangrijpende meesterwerken als ‘Portrait de la jeune fille en feu’, maar daarnaast moet er in de multiplexen ook plaats zijn voor personages die ons heel even uit de dagdagelijkse realiteit tillen en ons naar fantastische werelden transporteren – zoals een grommende Wookie, een blonde godenzoon met een hamer, of een Vlaamse verzetsheld die in een duikboot rondrent en ‘Lek in het schijthuis!’ brult.

En trouwens: een diepmenselijke ervaring kunnen we ‘Sorry We Missed You’, Kens zoveelste tegen het verdorven kapitalisme gerichte brandbom, niet bepaald noemen. In het begin gaat Ricky, de hoofdfiguur, nog blijgezind als koerier aan het werk voor een pakjesdienst, maar algauw maakt hij kennis met de wrede zweep van het kapitalisme: er moeten doelen worden gehaald, geschatte aankomsttijden mogen niet worden gemist, hij moet onmenselijk lange dagen kloppen, en van een collega krijgt hij een leeg flesje mee waarin hij, bij gebrek aan deftige plaspauzes, tussen de leveringen door snelsnel zijn gevoeg moet doen. Nu heeft Loach overschot van gelijk om die kapitalistische terreur – want dat is het – aan de kaak te stellen. Een arbeidssysteem waarin werkkrachten worden gereduceerd tot slaven van algoritmes (hallo, Uber!) en waarin mensen als citroenen worden uitgeperst, suckt. Waar wij evenwel problemen mee hebben, is de onbehouwen manier waarop Loach die boodschap erin mokert. Nu zijn Loach en Paul Laverty, zijn vaste scenarist, nooit echt toonbeelden geweest van nuance en subtiliteit, maar in ‘Sorry We Missed You’ kieperen ze zóveel misère uit over hun hoofdpersonage dat diens lijdensweg op den duur op een lachwekkende running gag begint te lijken: de lift is buiten gebruik, de autosleutels raken zoek, zowat élke persoon bij wie hij aanbelt gedraagt zich als een rotzak, hij wordt in elkaar geslagen en als toppunt van ellende giet een snoodaard het flesje pis leeg – op Ricky. Oké, Ken, zo kan-ie wel weer. En verder kunnen wij uit ‘Sorry We Missed You’ alleen maar concluderen dat het wereldbeeld van Loach het onze niet is. Luister, van ons mogen die bikkelharde CEO’s met hun fucking algoritmes ook oprotten, maar in tegenstelling tot Loach weigeren wij te geloven dat íedere mens op aarde – behalve dan de hardwerkende proletariër – een hardvochtige klootzak is. Ober, een hamburger!