Soulsavers - It's Not How Far You Fall, It's the Way You Land

Waarde lezers, het zit zo: zelfs als Mark Lanegan een plaat zou uitbrengen waarop hij, begeleid door een orkest van gamelans, timpani's en Tuvaanse neusfluiten, hardop de opiniepagina's van De Morgen zou zingen (en als we de verhalen over zijn gebruik van illegale substanties mogen geloven, is die kans niet geheel onbestaande), zouden wij daar nóg een welwillend oor aan lenen.

Nu heeft die Mark Lanegan - na avonturen met QOTSA, The Twilight Singers, Isobel Campbell en vele anderen - een plaat gemaakt met de Soulsavers, en wij kunnen u melden dat op die 'It's Not How Far You Fall, It's the Way You Land' een briljante song staat: 'Kingdoms of Rain' heet die, een onbetwistbaar hoogtepunt. En toch is er een probleem mee: het is een vrij getrouwe cover van Mark Lanegan zélf (zie zijn 'Whiskey for the Holy Ghost' voor de originele, nog betere versie), en als iedereen covers van zichzelf begint op te nemen, kunnen we wel bezig blijven, natuurlijk.

undefined

Aan de andere kant: Lanegan en de Soulsavers bewijzen hier ook dat je maar beter een sterke cover van jezelf dan een middelmatige van Neil Young of de Stones kan opnemen. Niet dat er gruwelijke onnoemelijkheden uitgehaald worden met 'Through My Sails' (Young) of 'No Expectations' (Jagger/Richards), maar zelfs maar vaagweg in de buurt van de originals komen ze nergens. Dat de coverversie van Spains 'Spiritual' wel werkt is vooral de verdienste van Lanegan, één van de weinige zangers die regels als 'Jesus oh Jesus, I don't wanna die alone / My love wasn't true / Now all I have is You' kan zingen zonder pathetisch, ongeloofwaardig of gewoon belachelijk over te komen (Johnny Cash was een andere; zijn versie staat op 'Unchained').

Ook bij de eigen songs overheersen al te vaak de maren: 'Revival' is een goede, klassieke gospelsong maar geen briljante, 'Ghosts of You & Me' en 'Jesus of Nothing' zijn aardige triphopnummers maar ook niet meer dan dat, en 'Ask the Dusk' is een langzaam opgebouwd, weids uitwaaierend klankentapijt dat zowat halverwege door een knetterende gitaar opengescheurd wordt: sterk, maar Massive Attack was wel éérst.

Blijven over: het uitstekende 'Paper Money' (dat de donkerste beats van DJ Shadow en Massive Attack vermengt met een gospelkoor en Lanegans doorleefde stem) en het naar Ennio Morricone en Sergio Leone verwijzende 'Arizona Bay': een aanrader als ze in cowboydorp El Paso in Wuustwezel nog een soundtrack zoeken bij een shootout.

Er staat niks beschamends op 'It's Not How Far You Fall, It's the Way You Land', maar als we alles op een rijtje zetten tellen we maar een handvol écht sterke eigen songs. Zoals onze slager zei nadat hij er ongevraagd weer een pond américain bijgerekend had: het mocht toch wel een ietsje meer zijn?