Source Code
Christopher Nolan zorgde met ‘Inception’ niet alleen voor één van de grootste cinemakicks in tijden, hij toonde ook dat een clevere en complexe scifi-blockbuster waarbij je tussen de explosies door af en toe zowaar je hersens moet gebruiken wel degelijk een commercieel succes kan zijn.
Waarmee in Hollywood meteen het licht op groen sprong voor een aantal projecten die anders wis en zeker in de la waren blijven liggen.
We durven haast te wedden dat we aan ‘Inception’ ook ‘Source Code’ te danken hebben: een ingenieuze, met ingewikkeld gebrabbel over kwantumfysica volgestouwde en toch ademafsnijdend spannende sf-thriller.
De opening is er alvast knal op: Colter Stevens (Jake Gyllenhaal), helikopterpiloot bij het Amerikaanse leger, ontwaakt tot zijn eigen verbazing op een drukke forenzentrein op weg naar Chicago.
Hij draagt burgerkleren en Christina, de mooie brunette die tegenover hem zit, blijkt hem goed te kennen, zij het als een leraar die Sean Fentress heet.
Voor Colter/Sean goed en wel bekomen is van de schok ontploft de trein. Waarna hem een zo mogelijk nog grotere verrassing wacht: dit keer komt hij weer bij bewustzijn in een soort hitech-capsule, en deelt een gezicht op een monitor hem mee dat hij is ingeschakeld bij een top secret en experimenteel programma van het Amerikaanse leger: een systeem waarmee men het geheugen van een overledene kan binnendringen en de laatste acht minuten van diens bestaan door iemand anders kan laten herbeleven.
Stevens’ opdracht: keer op keer terugkeren naar de trein waarmee de onfortuinlijke Fentress naar zijn werk spoorde, en vóór de boel explodeert uitvissen wie van de passagiers de bommenlegger is. De legertop weet namelijk dat de dader later op de dag in het centrum van Chicago een nog veel krachtiger bom tot ontploffing zal brengen.
Maar de tijd dringt: niet alleen nadert het moment van de tweede explosie, telkens wanneer Colter in de capsule ontwaakt, is hij iets meer verzwakt, zodat hij niet eindeloos naar de trein kan worden teruggeflitst. En er zijn nóg complicaties: uit de gesprekken met de officier op de monitor (de geweldige Vera Farmiga) en de wetenschapper die het programma heeft ontworpen (Jeffrey Wright, als een iets te cartooneske baddie) blijkt dat men informatie achterhoudt voor Colter.
Tot overmaat van ramp valt hij tijdens zijn repetitieve verblijf op de trein ook nog eens als een blok voor de beminnelijke Christina (Michelle Monaghan), en is hij bereid allerlei door Einstein zelve in onwrikbare formules neergespijkerde wetten over tijd en ruimte te tarten in een poging haar te redden.
Het slaat natuurlijk allemaal nergens op, maar Duncan Jones (ooit bekend als Zowie Bowie) regisseert het met zo’n vaste hand dat je het tot het laatste frame willoos opslurpt. Na het veelbelovende ‘Moon’ heeft Jones zich met deze knaller meteen tussen de grote jongens gehesen.
Ook goed nieuws: Jake Gyllenhaal mag zijn carrière na ‘Love and Other Drugs’ en ‘Prince of Persia’ als gered beschouwen. En Nolan verdient een schrijn in uw huiskamer.
Extra’s: Een commentaartrack en ‘Access: Source Code’, een feature waarbij in de hoek van het scherm clips met interviews met cast en crew en wetenschappelijke duiding te zien zijn.
Bekijk de trailer
