Special: 50 jaar 'Doctor Who'
De griezelige Britse sciencefictionserie 'Doctor Who' viert dit weekend zijn gouden jubileum. Zaterdag 23 november is het namelijk precies vijftig jaar geleden dat William Hartnell als de allereerste Doctor uit zijn blauwe telefooncel stapte, het onvoorspelbare ruimteschip TARDIS waarmee hij langs sterren en planeten reist. Humo haalde enkele gerenommeerde Britse acteurs achter de sofa vandaan en vroeg hen: 'Dokter wie?'
Hugh Bonneville (Lord Grantham in Downton Abbey) «Ik herinner me Patrick Troughton(The Doctor van 1966 tot 1969) uit de periode dat mijn oudere broer keek. Maar mijn Doctor was toch vooral Jon Pertwee(1970-1973). Meestal keek ik bij mijn oma thuis in Zuidwest-Londen. Zodra ik de oorspronkelijke begintune hoor, ruik ik onmiddellijk weer de achterkant van haar sofa, want daar verstopte ik me altijd achter. Meer nog dan de monsters joeg vooral dat beginfilmpje me de stuipen op het lijf. Die kop van de Doctor die langzaam op je afkomt: dóódeng.
»De vroegere 'Doctor Who' was vrij pretentieloos. Het straalde een typisch naoorlogs make, do & mend-gevoel uit: er waren geen grote budgetten. Als ze al eens de studio’s vol wankele decorstukken verlieten, gingen ze in een afgelegen steengroeve ergens in Kent filmen: níks spannende locaties, dus. Maar dat was bijzaak: ze wilden je gewoon vertellen over wat het betekent om in een parallel universum te leven, en dat sprak tot de verbeelding. In die tijd had je ook het knutselprogramma ‘Blue Peter’ - dat overigens nog steeds bestaat. Daarin leerde je van alles te in elkaar te draaien met kartonnen dozen en lege flessen. 'Doctor Who' was daar een soort verlengstuk van: ze hadden een great spirit of adventure,maar ze moesten het zien te rooien met beperkte middelen.
»De reden waarom de opzet van 'Doctor Who' vandaag nog steeds zo goed werkt, is dat de scenarioschrijvers er alle kanten mee uit kunnen. Elke aflevering kan zich afspelen waar je maar wilt, en kinderen vinden het nog steeds héérlijk om te griezelen. De budgetten zijn nu ook wel groter, toegegeven.
»Enkele jaren geleden heb ik zelf een gastrol gespeeld als piratenkapitein. Ik herinner me dat ik in Cardiff arriveerde voor de zogenaamderead through. Omdat Matt (Smith, de elfde hoofdrolspeler, red.) nog bezig was met de opnames van de vorige aflevering, nam de regisseur me terzijde. ‘Ik kan zo raden wat je eerst wilt doen,’ lachte hij veelbetekenend. En ik knikte alleen maar ja, ik hoefde zelfs niets te zeggen. Vervolgens liepen we een ruimte in en trok hij een dik, zwart gordijn opzij, en plots stonden we midden in het ruimteschip TARDIS. En ik mocht alles aanraken: een jongensdroom!»
Neil Dudgeon (John Barnaby in 'Midsomer Murders') «'Doctor Who' is een geweldige klassieker, niet? De casting van Peter Capaldi als de nieuwe Doctor is een briljant idee. David Tennant (2006-2010) deed het natuurlijk ook geweldig, en Matt Smith eveneens. Alleen werden ze er steeds jonger op: nog even en de Doctor was een jochie van elf!
»Ten tijde van de allereerste Doctor, William Hartnell, was ik nog erg klein. Maar de verhalen van zijn opvolgers Patrick Troughton en Jon Pertwee kan ik me nog zo voor de geest halen. In die jaren was de Doctor een wat oudere man: een kwieke, excentrieke vaderfiguur die bijkluste als crazy old scientist. Vandaar dat ze bij de BBC altijd voor een wat oudere acteur kozen. Maar televisie is veranderd en ze hebben de laatste jaren de voorkeur gegeven aan jonge, knappe mannen. Ik vind het heerlijk dat ze met de casting van Capaldi weer dichter bij het oorspronkelijke idee aansluiten.»
Lee Ingleby (sidekick Bacchus in 'George Gently') «Mijn favoriete Doctor Who is Peter Davison, de vijfde incarnatie. Ik was als jongetje dól op de reeks: griezelig en magisch, en een geweldige stimulans voor mijn fantasie. Met vriendjes speelden we de afleveringen na op het schoolplein, alsof we zelf door tijd en ruimte konden reizen. Vandaag is de serie nóg beter dan vroeger. De special effects en de regie zijn fantastisch, en ze weten keer op keer de beste acteurs aan te trekken. Long may it continue!»
Ben Miller (komiek, inspecteur Poole in 'Death in Paradise') «Jon Pertwee was mijn eerste Doctor, maar ik ben toch vooral opgegroeid met Tom Baker (1974-1981), die man met die grote krullen en die enorme sjaal. De Doctor was altijd al een flamboyant personage, maar Baker - een geweldige comedian ook - gaf ‘m net dat beetje méér. En zijn onorthodoxe manier van denken is onovertreffelijk.
»Of ik bang was? Man, ik deed het in mijn broek! Misschien omdat ik toen nog vrij klein was. Werd de Doctor bij jullie van de buis gehaald omdat het te eng was voor kinderen? Dat verbaast me niets: dat wás het ook. Mijn ouders lieten me daarom maar mondjesmaat kijken.
»Uniek aan 'Doctor Who' is het geweldige gevoel voor humor. Eng of niet, er gebeurt altijd wel iets grappigs. 'Star Trek' is wat dat betreft vrij humorloos. Behalve met Data valt er weinig te lachen.
»In de recente afleveringen is 'Doctor Who' behoorlijk geüpgraded. In de tijd dat ik ernaar begon te kijken, vonden de opnames in piepkleine studio’s plaats en werden de aliens uit mueslidozen en piepschuim gemaakt. Vandaag heeft de Doctor grotere ambities. Soms denk je: wauw, het is bijna een bioscoopfilm!
»Ik heb net meegespeeld in de film 'What We Did on Our Holiday', samen met Billy Connolly en David Tennant, de tiende Doctor. Mijn oudste zoon is zeven jaar en hij is werkelijk geobsedeerd door 'Doctor Who'. We kijken altijd samen. Toen hij de kans kreeg om David in het echt te ontmoeten, was hij door het dolle heen. Hij vroeg hem uit over van alles en nog wat: hoe de sonische schroevendraaier werkt, enzovoort. Zó grappig. En David was geweldig: hij legde het allemaal haarfijn uit (lacht).»
Bekijk de trailer van 'Doctor Who - The 50 the Anniversary'
