St. Vincent over ratelslangen, metalgroepen en een Texaans accent

St. Vincent staat dit jaar op Pukkelpop bij de gratie van ‘St. Vincent’. Geen postmoderne bespiegeling, wel haar titelloze, góéde vierde plaat. Annie Clark heeft enkele dagen voor ons gesprek de American Ingenuity Award – vrij vertaald: de ‘eigenzinnige vindingrijkheid’-prijs – gekregen van het Smithsonian Institution, een serieuze Amerikaanse organisatie die onderzoek en erfgoed promoot.

Annie Clark «De andere prijsbeesten waren vooral wetenschappers: ik bevond me ineens in één kamer met de man die de landing van de Mars ­Rover mee mogelijk had gemaakt, en een professor die één of andere oplosbare microchip had uitgevonden. Maar ik voelde me niet helemaal een vreemde eend in de bijt: er zit een sterk cerebrale kant aan mijn muziek.

'Dit is wat ik wou: een feestplaat die je ook op een begrafenis kan spelen'

»Iedere winnaar mocht een spreker meebrengen: ik heb David ­Byrne gevraagd. David kent geen angst, en onze samenwerking op ‘Love This ­Giant’ heeft mij ook veel minder bang gemaakt. Daardoor is ‘St. Vincent’ de plaat geworden die ik wou: een feestplaat die je ook op een begrafenis kan spelen. Songs met een groove en beweging, maar ook pathos en intimiteit – met een hart, dus.»

HUMO Je wou veel.

Clark «Maar het ging vanzelf.

»De eerste song op de plaat is ‘Rattle­snake’. Toen ik die schreef, was ik op bezoek bij vrienden in West-Texas, net aan de Rio Grande. Ik liep daar helemaal alleen rond, in een landschap dat zo uit een roman van Cormac ­McCarthy geplukt leek. Op een gegeven moment trok ik al mijn kleren uit. Hoe vaak kan je dat doen zonder gearresteerd te worden? En toen hoorde ik ineens geratel. Ik dacht eerst dat het de wind was, tot ik besefte dat er geen zuchtje wind stond. Ik hoorde die ratel nog een keer, en toen zag ik vanuit mijn ooghoek een ratelslang. Rénnen!»

HUMO Naakt?

Clark «Ik rende voor m’n leven, dus ja: naakt. Er was geen gsm-bereik, ik besefte dat ik niets van de natuur af wist. Toen ik een koe zag, wist ik niet eens of ze me zou aanvallen of niet.»

HUMO ‘Bring Me Your Loves’ lijkt wel een computergestuurde Parliament-track.

Clark «Pretty bananas, that one. Ik luisterde weer vaak naar Pantera. That’s the shit, de muziek waarmee ik in Dallas ben opgegroeid: Metallica en Megadeth en Iron Maiden. Er zitten allemaal tienerherinneringen in die song.

»Weet je dat ik in die tijd expres geen Texaans accent had? Ik vertikte het om ‘y’all’ en ‘hey’ te zeggen. ‘Nee nee nee,’ dacht ik, ‘ik ben een kosmopoliet.’ Wat me een vrij onaangenaam kind maakte. Maar ik geloofde al vroeg in zelfrealisatie: ik vind dat je je moet verbeelden dat iets gebeurt, en dat het dan ook gebeurt. Delusion keeps people going.»

HUMO Zoals Gene Simmons van KISS ooit zei: ‘Het leven is te kort om geen waanideeën over jezelf te hebben.’

Clark «Geniaal.»