St. Vincent - St. Vincent

Ze leek les te geven aan een kunsthumaniora, vorige week maandag. Afstandelijk en bestudeerd: de glimlach van het barmeisje toen ze m’n vierde Duvel afschuimde, is me nu al dierbaarder dan de podiumpose van St. Vincent in de AB. Gek, want ‘St. Vincent’, de plaat, is briljant.

St. Vincent is de missing link tussen Bon Iver en Santigold. Je hoort Bowie. Een gitaar van een goed jaar. Geile elektronica. Een sirenenzang voor goede tijden. De Amerikaanse doet in sinistere sprookjes, omdat ze niet anders kan. Ze is een punkette, omdat ze zo mooi buiten de tijd staat. En een funkette, omdat dansen altijd beter is dan slapen.

‘Rattlesnake’ is porno, ‘Birth in Reverse’ een hottie waarin ze haar dagindeling publiek maakt: ‘Oh what an ordinary day / Take out the garbage, masturbate’ – verdammt, weer de vuilniszakken vergeten buiten te zetten. ‘Prince Johnny’ begint als ABBA met verloren gelegde melancholie en eindigt als een voldragen mindfuck. ‘Digital Witness’ presenteert zich als een pronte afrekening met deze Facebooktijd.‘I ­Prefer Your Love’ is gepast theatraal, ‘Bring Me Your Loves’ lekker onvoorspelbaar, ‘Severed Crossed Fingers’ ouderwets meeslepend.

Het rauwe sentiment van ‘St. Vincent’ mag meteen mijn bloedbaan in.