Stef Kamil Carlens kreeg iedereen aan het dansen, tot de security ingreep

Brussel mag dan een viraal zorgenkindje zijn, Stef Kamil Carlens bewees dat de hoofdstad op cultuurvlak een viriele koploper blijft. De zanger had vier straffe muzikanten bij in Tour & Taxis en trapte de Feeërieën feestelijk op gang. Tot zijn eigen echtgenote aan het slot even voor spelbreker speelde.

Voorstel: laat Stef Kamil Carlens zijn oude pet met het opschrift ‘Captain of This Ship’ terug boven halen. Een kwarteeuw na Moondog Jr. stond de Antwerpse zanger en gitarist zijn band magistraal te leiden in Brussel. Als een conducteur die zijn rocktrein gretig binnen in de Gare Maritime van Tour & Taxis reed, de plek waar de goederentreinen vroeger halt hielden.

Dit concert ging in een vaart vooruit. ‘I’m back on the road’, opende Stef innig met de ogen toe, terwijl bassist Nicolas Rombouts al stond op en neer te springen. Deze zoveelste incarnatie van Zita Swoon (het predikaat is nu helemaal verveld tot de man vooraan) bracht harp, toetsen, contrabas, percussie en twee vrouwelijke stemmen. Carlens speelde met mini-gitaartjes door ‘s wereld kleinste versterker, maar wat een magistraal geluid. Wat een présence. Wat een spelvreugde ook. ‘Empty World’, opgedragen aan de overleden Yasmine, zat vooraan in de set en vonkte. Carlens speelde slide op zijn pedal steel-gitaar alsof het zijn laatste optreden ooit was. ‘Hot Hotter Hottest’ barstte van de funk. De frontman danste met heel zijn lijf en vuurde riffs vanuit de heup. Als een jonge Neil Young, maar dan eentje uit Hoboken.

Jammer dat dit gratis covid safe-event voor een zittend publiek was. Iedereen wou aan het dansen slaan, maar het bleef noodgedwongen bij wiebelen. Carlens weet als geen ander zijn songs te transformeren zonder er de essentie uit te halen. ‘Painted Glass’ werd vrolijk en uptempo gebracht. De harp gaf er een engelachtig randje aan. ‘TV Song’ was innig mooi en bleek geen ogenblik verouderd. Het beklijvende slotakkoord, vijfstemmig gezongen, drong tot diep in je ziel.

Carlens vertelde over de inspiratie bij zijn songs. ‘Making Butter, Baking Bread’ - met een basriedel waar Flea jaloers op zou zijn - was voor zijn zoon Uriel. ‘Hey You, Whatshadojng?’ kwam uit het Grote Boek der Gebroken Harten en had een snik in de stem. Ook ‘Hello Melinda’ ging over een afgewezen liefde, uit de tienerjaren van de zanger. Toen hij verliefd was op Vanessa en die op een eerste date kwam opdagen met haar eigen vriendje. De droom lag aan diggelen.

Toch was dit optreden vooral een muzikaal feest van het leven, met Carlens als begeester(en)de sjamaan. ‘People Are Like Slamming Doors’ werd broeierig gebracht, met een rockende gitaar die lekker tegentempo gaf. En ‘I’m Going Away’ had zo uit een rockopera van The Who kunnen komen. Het zweet gutste van zijn voorhoofd. Dan liet Carlens het tempo wat zakken. Anti-oorlogshymne ‘Lament on General Smedley D. Butler’ van zijn jongste plaat was donker en broedend, met Rombouts die zijn bas vervormde tot een steigerend paard. ‘Our Daily Reminders’ werd breekbaar en in een zacht marsritme gespeeld. Carlens had nog veel meer willen brengen, maar na anderhalf uur zat zijn tijd er op. Terwijl de zanger het publiek bedankte voor zoveel liefde en warmte, zorgde zijn echtgenote voor een valse noot. Die riep luidop vanuit het publiek dat mensen de zaal niet hadden mogen betreden ‘hoewel ze dubbel gevaccineerd waren’. Het brak de magie en het moment wat. Vreemd ook, want er was wel degelijk een covid test-centrum aan de ingang van Tour & Taxis geopend.

Carlens wuifde het voorval weg en keerde nog even terug voor een feestelijke bis. ‘My Bond With You and Your Planet: Disco!’ kreeg de hele zaal aan het meeklappen. De security kwam ingrijpen toen mensen het niet langer hielden en toch begonnen te dansen. Stef Kamil Carlens opende de week van de Feeërieën (en de heropstanding van organisator AB) met een mooi visitekaartje.

Enkele jaren al werken AB, Motel Mozaïque en Cultuurhuis de Brakke Grond samen om een Vlaamse en Nederlandse muzikant uit te dagen te collaboreren. Jef Neve & Typhoon en Wannes Capelle & Broeder Dieleman beten de spits af. Woordkunstenares Lisette Ma Neza nam gisteren samen met pianist Neil Akenzua (★★☆☆☆) de fakkel over. Hun doortocht leek meer een sessie op de bank bij de psychiater dan een concert. Ma Neza, die vier jaar geleden het Belgisch Kampioenschap Poetry Slam won, vroeg de zaal zich voor te stellen dat je je moeder voor het eerst zag en huilde. Ze ging van de baarmoeder naar de genocide in Rwanda. Een kamer waar ze niet binnen raakte, zo vertelde ze. Het was de plek van waar haar ouders gevlucht waren, en zij voelde zich nergens thuis. Akenzua speelde er free jazz over met veel bastonen. Toen Nicolas Rombouts het duo even mee kwam vervoegen en Ma Neza uit volle borst begon te zingen over haar zoete geboorteland, kwam er eindelijk een klik met het publiek. Maar die aandacht vervloog snel weer. Dit optreden was te experimenteel en te embryonaal om te kunnen blijven boeien.

De Feeërieën kan u nog tot en met vrijdag gratis komen bekijken, op vertoon van een covid safe ticket. Met vanavond een ode aan Oum Kalthoum en morgen een optreden van Deze Mona & B.O.X